เป็นกระทู้กึ่งคำถาม กึ่งระบายนะคะ ขออนุญาตใช้พื้นที่พันทิปในการเล่าเรื่องราวทั้งหมด เรื่องตั้งแต่ต้น หนูมีแมวตั้งแต่เด็ก พ่อเป็นคนเก็บมาเลี้ยง ตอนนั้นหนูเด็กมาก และยังไม่ได้ผูกพัน หรือรู้จักกับคำว่าผูกพันมากนัก จนมีวันนึงเหมือนเจ้าตัวนั้นมาบอกลาด้วยการมานอนหนุนที่แขน ความที่ไม่รู้ว่าน้องมาลา และแม่เป็นคนไม่อยากเลี้ยงสัตว์เพราะกลัวความผูกพัน เลยบอกแม่ว่าน้องแอบเข้าห้อง แล้วแม่ก็ไล่น้องออกห้องไป พอตื่นเช้ามา น้องก็ไม่ได้กลับมาอีกเลยค่ะ เป็นธรรมดาของแมวที่เลี้ยงแบบปล่อย+กับน้องแก่มากแล้ว ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกเสียใจเพราะอายุประมาณ4-5ขวบเองค่ะ หลังจากที่พ่อเสียตอนอายุ6ขวบ ตัวหนูเองยังไม่ได้รู้จักความเสียหรือสูญเสียใดๆเลย พ่อไม่อยู่แล้ว ก็คือพ่อไม่อยู่ แล้วหลังจากนั้นก็มีแมวหลงมาที่บ้านอยู่เรื่อยๆ หนูเริ่มโตขึ้น รู้จักการแบ่งปัน และความสงสาร แมวทุกตัวที่ผ่านหน้าบ้าน หนูจะหาข้าว แล้วเล่นกับน้องๆที่ผ่านเข้ามา แต่พอน้องๆหายไปก็ยังไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรมากเลย จนอายุ18 หนูกับพี่สาวอยากเลี้ยงแมวมากๆ แต่ด้วยความที่แม่รักความสะอาด และไม่อยากผูกพันกับแมวไม่อยากเสียใจเวลาแมวไม่อยู่แล้ว แม่จะคอยห้ามตลอด แล้วก็มีแมววัยกำลังเป็นหนุ่มน้อยตัวนึงเดินตามหนูมาที่บ้าน หนูทำเหมือนเดิมกับที่เคยทำตอนที่ยังเด็ก แต่แมวตัวนี้ น่ารักมากจริงๆค่ะ หนูแอบพาน้องเข้าบ้าน จากที่แมวบอก ให้อาหารได้ แต่ห้ามเข้าบ้าน กลายเป็น เข้าบ้านได้ แต่ห้ามนอนในห้อง และ เข้าห้องได้แต่ต้องนอนใต้เตียง จนกลายเป็นน้องได้ยึดทุกแย่างในบ้าน แม้แต่เตียงนอน และหัวใจคนในบ้านโดยเฉพาะแม่ หนูกับพี่สาวชอบแมวกันมากอยู่แล้ว ในเฟสก็แชร์แต่รูปแมวแล้วก็หาเรื่องเลี้ยงแมวมาตลอด จนได้เลี้ยงน้อง ทุกอย่าง ค่าอาหาร ค่ายา ทุ่มให้ทั้งบ้านเลยค่ะ จากที่ทุกคนกลับมาบ้าน ต่างคนจะต่างทำหน้าที่ของตัวเอง แม่ทำกับข้าว พี่กลับจากทำงานก็พักผ่อน หนูกลับจากเรียนก็นอนดูหนังเล่นเกม พอมีน้อง ทุกคนพอกลับถึงบ้านก็จะถามเหมือนกันหมดว่า แมวอยู่ไหน ทุกวันค่ะ บ้านก็มีสีสันมากขึ้น ทุกคนจะมารุมเล่นน้องในห้องจนละครจบ แต่ก็อย่างว่าค่ะ ความสุขมันอยู่กับเราสั้นมากจริงๆ น้องป่วยบ่อย ตั้งแต่ก่อนทำหมัน ไปรพ.คลีนิก เดือนนึง3-4ครึ่ง เดี๋ยวน้ำมูกเดี๋ยวไอ รักษากันมาตลอดค่ะ อาการเหล่านี้ เหตุผลก็เพราะบ้านหนูเลี้ยงน้องแบบปล่อย เพราะเวลาเอาเข้าห้อง น้องจะตะกายมุ้งลวด กระโดดขึ้นโต๊ะทีวี ร้องเสียงดังแทบทุกคืน เอาเข้าบ้านมา เที่ยงคืน,ตี4ตี5ต้องเปิดประตูให้ออก พยายามขังแล้วแต่น้องไม่อยู่จริงๆ ก็ต้องปล่อยน้องออกไปการรักษารักษามาเรื่อยๆค่ะ น้องอยู่กับหนูได้1ปี4เดือน บวกกับก่อนหน้านั้น อายุประมาณ2ปีกว่า มันสั้นมาจริงๆค่ะ ทั้งปีนั้น น้องอยู่กับหนูทุกเทศกาล กลับจากโรงเรียนก็กอดกันทุกวัน จนหนูเรียนจบม.6 เข้ามหาลัยกลับบ้านอาทิตย์ที่2 น้องป่วยหนักมาก ให้น้ำเกลือใต้ผิวหนัง ปากเหลืองตัวเหลือง คุณหมอบอกให้ทำใจแล้วตรวจพบว่าน้องเป็นเอดส์แมวและลิวคีเมีย หนูเรียนไม่ได้ ดูรูปน้องไม่ได้ และภาวนาให้น้องได้ปาฏิหาริย์ทุกวันทุกคืน จนพี่สาวขอเอาน้องกลับมาดูใจที่บ้าน น้องไม่ปกติแล้ว จากแมวที่ร่าเริงสดใส เป็นความสุขของบ้าน ทุกคนนั่งมองน้องแล้วร้องไห้ หนูนั่งรถกลับมาบ้านอาทิตย์ที่3 หนูพาน้องไปหาหมอที่คลีนิก หมอตรวจแล้วบอกว่าน้องเป็นโรคปอด ทำไมหมอที่โรงพยาบาลถึงไม่รักษาปอดให้น้องก่อน แล้วเค้าก็ฉีดยาช่วยน้อง(น่าจะให้หายใจทางจมูกให้ดีขึ้นเพราะน้องหายใจทางปากตั้งแต่เอาไปรพ.) แต่สุดท้ายน้องตายในวันถัดไปช่วง11โมง9สิงหา เหมือนหัวใจทั้งดวงมันแตกสลายเป็นชิ้นเลยค่ะ จนถึงวันนี้24ตุลา คิดถึงน้องทุกวัน ดูรูปน้องไม่ได้เลยค่ะ มันรู้สึกโชคร้ายเสียใจบอกไม่ถูกแต่หน้าน้องในรูปมันเหมือนเรื่องโกหกว่าน้องยังไม่ตาย ทุกคนในบ้านทำใจไม่ได้ ตัวหนูเอง เห็นแมวหรือกลับบ้าน จะรู้สึกเศร้าและคิดถึงน้องมากๆ มันทำใจยอมรับความจริงไม่ได้สักทีค่ะ สุดท้ายนี้อยากเตือนเพื่อนๆพี่ๆอย่าเลี้ยงน้องระบบปล่อยเลยนะคะถ้าเรารักเค้าฝืนใจขังให้ได้ค่ะ โรคมันเลวร้ายมากจริงๆ ขออนุญาตติดหลายแท็กนะคะ