อยู่กับโรคนี้มานาน หลายปีก็ว่าได้  แต่ก็แทบจะไม่เคยบอกใคร
แม้แต่คนที่บ้าน เอาจริงๆถ้าบอก พวกเขาคงหัวเราะ ว่ามันคือโรคอะไร
และแน่นอนว่าคงไม่มีใครเข้าใจ มันทรมานตรงที่ ต้องทำตัวให้เหมือนปกติ
 
จนทุกวันนี้ ตัวเราเองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า   ยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
หัวเราะอย่างมีความสูขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่    นับวันจะเก็บตัวมากขึ้น แทบไม่พูดจากับใคร
แม้แต่คนที่บ้าน มันหนักขึ้นทุกวันๆๆ     ในชีวิตจริงเราก็ต้องทำงานนะ  ต้องเจอผู้คนมากมาย
และมันเป็นสิ่งที่เราพยามหลีกเลี่ยงมาตลอด   ไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆ เสียงดังๆ
มันทำให้เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้   ทั้งที่ผ่านมา ใช้ความพยายามมาก ในการควบคุมมัน
 
เวลามีเรื่องอะไรมากระทบ  เหมือนมันจะระเบิดออกมา
เคยหลุดหลายครั้งละ   กลัวนะกลัวมาก  กลัวตัวเองนี่แหละ
กลัวที่จะยับยั้งชั่งใจอะไรไม่ได้อีก
แค่ตอนนี้ คิดว่าถ้าตายไป มันจะดีกว่านี้รึเปล่า
เฃื่อมั้ยว่าแค่เราคิดจะตาย  มันก็มีความสูขมากเลยละ   มันรู้สึกหอมหวานกับสิ่งที่ตัวเองคิด
 
ตอนนี้กำลังคิด  กำลังหาอะไรก็ได้  ที่มันจะพอยึดเหนี่ยวความคิดเราไว้ได้    แค่สักนิด  สักนิดก็ยังดี
สิ่งที่จะทำให้เรานึกได้ว่า  ชีวิตเรามันยังมีอะไรที่ต้องทำนะ