24 มกราคม 2560

วันที่ในข้างต้นไม่ใช่วันที่เราเริ่มเขียนสิ่งนี้ขึ้น
หากแต่เป็นช่วงเวลาที่เรา .. ที่ตัวเรา
'ถูกส่งตัวจากรพ.หนึ่งสู่อีกรพ.หนึ่ง' ซึ่งเป็น "สถาบันจิตเวช"
การเริ่มต้นใหม่ในการรักษา Major- Depressive Disorder
เริ่มต้นจากยาใหม่ทั้งหมด 7-9 เม็ด/วัน
อาการแพ้ยาที่เกิดขึ้นจากยาบางตัว
ทำให้จิตใจสั่นหวิว และร่างกายอ่อนแรง
ทรมาน เกินกว่าคนที่ไม่เคยเป็นจะเข้าใจ
ยาต้าน Depression ที่ทำให้จิตใจกระวนกระวาย
ร่างกายแทบควบคุมให้ตัวเองหยุดนิ่งไม่ได้
จำได้ว่าเคยมีอาการแบบนี้ก็เมื่อ 3-4 ปีก่อน
" แต่ครั้งนี้หนักที่สุด "

ความท้อแท้ สิ้นหวัง เกิดขึ้นทุกขณะ
เหนื่อยแล้วนะ 6-7 ปีที่ Depression เป็นๆ หายๆ
บางคนบอกว่าเราเป็น 'โรคประสาท'
พร้อมเหยียบย่ำเราให้หนำใจยามที่เราไม่มีกำลังสู้
อย่างมากที่สุด เราทำได้เพียงรู้ตัว
แล้วบอกกับตัวเองว่า 'มันไม่ใช่'
.. เค้าแค่ไม่เคยศึกษาก็ เ ท่ า นั้ น

เข้าสู่สัปดาห์ที่ 2 ที่ให้โอกาสตัวเอง 'เข้ารักษาอีกครั้ง'
Depression ยังอยู่แบบไม่หนีหายไปไหน
รวมทั้งไม่มีความถดถอยแม้จะทานยาครบก็ตาม
เราทำได้เพียง 'อดทน' และ 'ยับยั้งชั่งใจ'
ไม่ให้ทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้ ..
เพื่อตัวเรา เพื่อคนที่คอยดูแลเรา
และอดทนให้ช่วงเวลาเลวร้ายนี้ผ่านไปด้วยกัน
ไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานแค่ไหนเพื่อต่อสู้กับสิ่งที่เป็น
ไม่กล้ารับปากด้วยซ้ำว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ
.. เวลาที่รู้สึกว่าทนกับเรื่องใดใดไม่ไหวแล้ว
แต่อย่างมากที่สุด ก็จะ 'อดทน' และ 'พยายาม'

อย่างที่ได้บอกไว้ เราไม่รู้เลยว่าเราจะสามารถอดทน และมีชีวิตได้ถึงเมื่อไหร่
เราจึงขอใช้พื้นที่แห่งนี้แบ่งปันประสบการณ์ในการอยู่ร่วมกับโรคซึมเศร้าของเรา
อาจจะไม่ครบทุกช่วงเวลา หรือไม่มีเวลาที่ชัดเจน แต่รับประกันว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
และเราหวังไว้ว่าการแบ่งปันนี้ จะมีประโยชน์แก่ผู้อ่านไม่มากก็น้อยนะคะ <'3