จะว่าไม่บอก ก็มี 1 คนครับที่ที่ทราบว่าผมกำลังรักษา เพียงแต่เขาไม่ทราบอาการว่าผมเป็นอย่างไร ทุกคนในครอบครัวผม คนรอบข้าง ไม่มีใครทราบ ผมรักษามาครึ่งปีแล้ว ผมไม่รู้ว่าที่ผมรักษาอาการมันดีขึ้นมากแค่ไหน แต่ผมก็พยายามทานยาตลอดเพราะอยากนอนหลับแบบไม่คิดอะไร

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเจอทรมานไหม หรือคนอื่นอาจหนักกว่าผม แต่ทุกวันนี้ผมคือคนเดียวที่เยียวยาและปลอบใจตัวเองได้ แม้บางครั้งแทบจะควบคุมตัวเองให้ไม่รู้สึกดาวน์ให้ได้

จริงๆเป็นเพราะผมเองด้วยที่ไม่คิดบอกใคร ผมไม่อยากให้ใครมองผมแย่ มองผมเปลี่ยนไป ผมคิดแค่ว่าถ้าวันนึงผมจากไป ผมขอแค่ทุกคนจดจำรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ผมทำให้ทุกคนมีความสุขก็พอ

ผมระบายแค่ในนี้ได้เพราะไม่มีใครรู้จักผม ไม่มีใครรู้ว่าผมคือใคร

ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ครับถ้าไม่ทีตรงนี้ผมก็ไม่รู้จะพูดกับใคร