เนา นิรันดร์รอ คลื่นกล่อมโลมโพยมยาม  ครามฟ้าแสงแจรงสะท้อนหยาดฝนย้อนก่อนคืนลับ ขานขับรับคืนความหมายระยิบวับ รับสะท้อน ร้าวรอนเปล่า เดียวดายเพียงเห็นหนึ่งภาพ ทราบล้านความหมาย ไม

 รักจากใจ ฝากบอก เพื่อตอกย้ำมิใช่แค่ พูดพร่ำ คำเหลวไหลรักที่บอก ล้วนออก มาจากใจให้เดือนฉาย รื่นรวย ช่วยนำพา-ให้ถึงคน อยู่ไกล ได้รับรู้ว่าใจอยู่ เคียงข

(กลบท มาลัยแก้ว) จะเรียงร้อย ​ถ้อยกานท์ "เพียง"ขานขับ"เคียง"คล้องรับ ​ปรับแปลง "​เติม"แต่งฝัน"เสริม"สารสร้อย ​สำเนียง "พร้อม"เพียงกัน"น้อม"น

ไอละมุนอุ่นรักสลักฝัน เคยบอกกันมั่นนักมิผลักใส แม้นเวลาผ่านล่วงเฝ้าห่วงใย นานแค่ไหนใจพร้อมนำน้อมเคียง คำที่เผยเอ่ยอ้างเส้นทางนี้ โอ้คนดีลืมไฉนจึงไร้เสียง สิ้นความหมายคลายลับดับสำเนียง ที่ร้อยเรียงเพี

รับความเศร้าเคล้าคลุกจนจุกเจ็บ สุดหนาวเหน็บทรวงในหาใดเหมือน เจ็บระบมดวงตาจนพร่าเลือน ดังถูกเฉือนหัวใจให้ร้าวราน กับความช้ำย้ำยอกคอยตอกตรึก เป็นรอยลึกฝังติดดั่งพิษสาร- ที่ร้ายแรงแฝงซ่อนกัดกร่อนนาน แทร

 รำพันร้อย ถ้อยรัก ฝากข้ามฟ้าคือสัญญาณ ค้นหา พาเสนอหนึ่งดวงใจ บอกฝาก รักเพียงเธอมั่นเสมอ สุดฝืน กล้ำกลืนรอ แม้นอยู่ไกล อีกฟาก ฝั่งฟ้าฝันส่งจ

สุดท้ายนางต้องตายพร้อมชายชู้ ตามที่รู้มานานตำนานหลวง ขุนพิเรนทร์สังหารสะท้านทรวง จากแผนลวงคล้องช้างไกลห่างแดน พิพากษาเอาจากปากต่อปาก ทิ้งเศษซากประจานเจ็บเหลือแสน อย่าเอาอย่างแม่หยัวหาตัวแทน ประณามไป

นอนระทมตรมเหงาใจหนาวเหน็บชอกช้ำเจ็บเกินทนจนหวั่นไหว กาลเวลาผ่านเคลื่อนลับเลือนไป แต่ทำไม่ความเศร้ายังเฝ้าเยือน ความหลังย้อนในจิตเป็นพิษขม ห้วงอารมณ์หม่นไหม้ดั่งใครเฉือนร้าวรอนนักรักเก่าคล้ายเฝ้าเตือน

... เหมันต์รัญจวน...  (กลบทยมกมัชฌิมา) ลมหนาวพัด​แผ่วแผ่ว​หวิวแว่วหวานดอกไม้บาน พลิ้วพลิ้ว​ลอย ปลิวว่อนหนาวคราวนี้​ มากมาก​อย่าจากจรเหมันต์ย้อน​ครวญครวญ​ รัญจวนจัง ยังคงเฝ้าฝันฝัน

  เหม่อมองฟ้าคราหม่นทนเหน็บหนาวไร้แสงพราวดาวแจ่มแต้มความฝันฟ้ามืดมิดถูกปิดด้วยหมอกควันไม่มีแสงสวรรค์ของจันทรา สายลมพลิ้วผิวแผ่วแว่วหวีดหวิวเห็นแถวทิวไม้ไหวใจปวดปร่าโอนเอนไหวเหมือนเราท้อทรมาน