รับความเศร้าเคล้าคลุกจนจุกเจ็บ
สุดหนาวเหน็บทรวงในหาใดเหมือน
เจ็บระบมดวงตาจนพร่าเลือน
ดังถูกเฉือนหัวใจให้ร้าวราน

กับความช้ำย้ำยอกคอยตอกตรึก
เป็นรอยลึกฝังติดดั่งพิษสาร-
ที่ร้ายแรงแฝงซ่อนกัดกร่อนนาน
แทรกซึมผ่านกลางบ่วงห้วงหทัย

โอ้..ว่าคนหนอคนเคยยลชิด
ช่วงหนึ่งของชีวิตลิขิตไข
ถ้อยคำหวานหยาดหยอดพลอดพิไล
สลักไว้กลางจินต์กลับสิ้นลง

มีแต่รอยแผลใจให้ปรากฏ
กับทรงจำรันทดกำหนดส่ง
ค่าความหมายในรักภักดีคง-
มิได้หลงเหลือไว้ในทรงจำ...

“สุนันท์ยา”