ไอละมุนอุ่นรักสลักฝัน
เคยบอกกันมั่นนักมิผลักใส
แม้นเวลาผ่านล่วงเฝ้าห่วงใย
นานแค่ไหนใจพร้อมนำน้อมเคียง

คำที่เผยเอ่ยอ้างเส้นทางนี้
โอ้คนดีลืมไฉนจึงไร้เสียง
สิ้นความหมายคลายลับดับสำเนียง
ที่ร้อยเรียงเพียงหนึ่งพึงมอบมา

สร้อยอักษรก่อนเคยเผยคำอ้อน
ใยสั่นคลอนอ่อนไหวไม่ห่วงหา
ปรารถนาเกี่ยวคล้องยามต้องตา
ลืมแล้วหรือสัญญา..เคยสาบาน

จึงไม่เหลือสิ่งใดคาใจค้าง
ปลดปล่อยวางคว้างคล้อยล่องลอยผ่าน
ที่รินร่ายกลายขมตรมร้าวราน
รสรักหวานพาลชืดจืดจางลง

เฝ้าคิดครวญทวนความถามหาเหตุ
เพราะอาเพศใดหนอก่อประสงค์
ให้ต้องเจ็บเกินซ่อนผ่อนปลิดปลง
ความมั่นคงหลงเลือนไม่เหมือนเดิม

ฝ้าถักทอรอขวัญในวันชื่น
เธอกลับยื่นรอยช้ำระกำเพิ่ม
เปรียบน้ำใจแห้งหมดไม่รดเติม
สิ้นใยเสริมรักเศร้า....สิ้นเงาเธอ....

“สุนันท์ยา”