☀มงกุฎอัคคี
ตอนที่ ๑ ปฐมบท ต้นเพลิง
https://ppantip.com/topic/39253472
ตอนที่ ๒ องค์ชาย
https://ppantip.com/topic/39256876
ตอนที่ ๓ นางทาส
https://ppantip.com/topic/39259835
ตอนที่ ๔ อามิน
https://ppantip.com/topic/39262780
ตอนที่ ๕ ระบำอัคคี
https://ppantip.com/topic/39265661
ตอนที่ ๖ ราชครู
https://ppantip.com/topic/39273815
ทุกเส้นสายบนใบหน้าเขางดงามอย่างอ่อนโยน...
แม้ส่วนดวงตาจะถูกปิดพันไว้แน่นหนา
คิ้วเรียวเป็นเส้นอ่อนจางทว่าตวัดได้รูป ริมฝีปากหยักบางใสปิดสนิทแย้มเป็นรอยยิ้มอ่อน กรอบหน้าติดจะซูบตอบ แต่เรียวคม ผิวพรรณเผือดขาวราวมิเคยต้องแดดลมหรือมลพิษใด ผมของเขาเหมือนชาวคามา ทั้งยังยาวเลยเข่าดำขลับดุจเงาน้ำไหล มิได้เป็นสีน้ำตาลอย่างข้างบิดา ความลับสำคัญก็คือ...เขาเป็นลูกครึ่ง ลูกครึ่งคามา ส่วนอีกเผ่าของบิดานั้นอาจมิควรค่าพอที่ใครแถวนี้จะเอ่ยถึง
ท่วงทีสงบ จริยาสง่า เปี่ยมด้วยวัยวุฒิ ด้วยอยู่รับใช้อาณาจักรคามาอันยิ่งใหญ่มาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มจนเติบกล้าเป็นเสาหลัก ภาพที่คนเคยคุ้น ราชครูมักนั่งหลับตาทรงสมาธิอยู่ยังกระโจมทว่ารู้เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องนอก เขาเดินทางขึ้นเหนือลงใต้ไปกับทัพ แม้รูปกายดูบอบบางทว่าไม่ระย่อต่ออุปสรรค กษัตริย์แห่งคามาองค์ก่อนเคารพราชครูทัศยะผู้นี้มาก ยกย่องไว้เหนือปราชญ์ปุโรหิตไม่ว่าคนใด เนื่องเพราะปรมาจารย์ตาบอดมี ดวงตา ที่ผู้อื่นไม่มี ไม่เพียงเท่านั้น ยังส่งต่อความเคารพใส่เกล้าบุตรทั้งสาม เตโช เตมัน และอนัค
‘ผู้เดียวที่พวกเจ้าไว้ใจได้ในแผ่นดินนี้ คือราชครูทัศยะ’
เหล่าองค์ชายล้วนรับในคำนั้นของบิดา ทว่าองค์เตโชที่อายุห่างจากน้องๆ สิ้นชีพลงเร็วนัก ข้างเตมันกร้าวแกร่งเชื่อมั่นในตนเองมากกว่าจะยอมฟังผู้ใด ส่วนองค์ชายองค์สุดท้องยิ่งอยู่ไปกลับยิ่งสนิทสนมกับครูบา ลึกๆ แล้วอนัคมิเคยเห็นด้วยที่เจ้าพี่เตมันจะหลอมแผ่นดินทั้งสิ้นด้วยไฟให้รวมเป็นหนึ่ง
‘ชีวิตมากมายเท่าไรต้องสูญสิ้น’ ราชครูเปรยอย่างหนักใจ ศีรษะอันประดับไว้ด้วยศิราภรณ์เขากวางส่ายไหวอย่างอ่อนระอา ‘พี่ชายท่านกล่าวว่าทำเพื่อคามา แต่ความทะยานอยากของเขาจะนำสงครามมาไม่สิ้นสุด จะมีแต่หายนะ ดังที่ท่านได้เห็นแล้ว’
อนัคนั้นตระหนักดีมานานแล้ว...แม้ตนรักเท่ารักในตัวเจ้าพี่เตมัน ทว่าแม้แต่พี่ชายองค์โตอย่างเตโชยังตกตายลงอย่างมีเงื่อนงำ เจ้าพี่ผู้ทรงศักติรัชทายาทองค์ก่อนนำเตมันเข้าร่วมทัพตั้งแต่เพิ่งแตกหนุ่ม หมายสอนสั่งเชิงรบอย่างไว้ไมตรีศัตรูให้ ทว่ายามเจ้าพี่เตโชสิ้น มิมีผู้ใดอยู่ในเหตุการณ์ นอกจากเจ้าพี่เตมันเพียงผู้เดียว
และเมื่อกลับจากสนามรบครานั้น ท่านก็กลายเป็นรัชทายาทองค์ใหม่ นำร่องทำศึกด้วยลีลาเหี้ยมโหดชนิดเรียกว่าไร้ปรานี ! แม้เจตนาท่านบริสุทธิ์ แม้ใจท่านหมายทำเพื่อคามาอย่างแท้จริง แต่ผลที่ออกมา ในสายตาข้ากลับเห็นว่าแผ่นดินกลายเป็นทะเลเพลิงตลอดทางรอยเท้าม้าของท่านย่ำเหยียบ
‘ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านครูบา...ศึกครานี้ขอส่งเจ้าพี่คืนสู่ฟ้า ตัวข้าจะขอลงนรกทั้งเป็น’ อนัคขบกรามสั่นระริก
เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าของมือเรียวจึงยื่นศรสองดอกที่ถูกห่อไว้ในผ้ามิดชิดให้ อำนวยชัยส่งอนัคสู่สมรภูมิ
‘ใช้ศรของไวระ อย่าได้กังวลว่าเป็นความขลาดเขลาประการใด ความผิดนี้จำต้องโยนให้พวกคนเถื่อน...เพราะถัดจากเตมัน จะเหลือเพียงท่านที่อยู่ดูแลคามาเราสืบไป’ คือคำซึ่งราชครูเอ่ยต่อศิษย์รัก
ทว่า ที่มิได้เอ่ย
...จงใช้ศรของเผ่าสันติแห่งข้า ชำระแค้นให้ข้าที
ต้องเสียใจด้วยกับเตมัน มือน้องชายที่เคยจับจูงกำลังกลับกลายเป็นมือที่จะเชือดพี่ให้ตายคาที่ ก็แค่หลอกใช้…ให้พี่น้องฆ่ากันเอง กรรมสนอง เหมือนที่เตมันเคยฆ่าเตโช ตอนนี้อนัคก็กำลังจักฆ่าพี่ชายของมันเช่นกัน
ใจรู้ดี เรื่องครานี้จะไม่สำเร็จเพราะเตมันนั้นยังไม่ถึงฆาต แต่เมื่อความจริงเปิดเผยต่อองค์ชายรัชทายาทเมื่อใด เตมันจักเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าต้องตายลงไปด้วยคมศรนี้จริงๆ ก็รอยแผลจากศรอาบไฟมนตร์รุนแรงเพียงนั้น จะเป็นฝีมือผู้ใดได้เล่า หากมิใช่น้ำมืออนัคผู้เป็นที่โปรดปรานแห่งพระเพลิง
ทุกครั้ง เมื่อเห็นรอยแผลไหม้บนอก เตมันจะต้องปวดใจจนแทบอยากเฉือนเนื้อทิ้ง
รอยแผล จะเป็นดั่งคำสารภาพจากผู้วายชนม์...เพราะคนที่ต้องตายในสนามรบคือองค์ชายองค์สุดท้องผู้กำลังสลดโศกาต่อหน้าข้านี้ต่างหาก ! จิตของอนัคจะดับกายมันเอง หลังลงมือสังหารพี่ชายที่ตนรักบูชาเพียงนั้น จิตมันคงแล่นออกไปกับศรไม่อยู่ครองตัวอีกต่อไป เมื่อนั้นชีวิตก็ยากจะรักษา
ไม่ต้องทำนายก็รู้ว่าตาย !
☀มงกุฎอัคคี ตอนที่ ๗ ราชาวิญญาณ .................. {อสิตา}
ตอนที่ ๑ ปฐมบท ต้นเพลิง
https://ppantip.com/topic/39253472
ตอนที่ ๒ องค์ชาย
https://ppantip.com/topic/39256876
ตอนที่ ๓ นางทาส
https://ppantip.com/topic/39259835
ตอนที่ ๔ อามิน
https://ppantip.com/topic/39262780
ตอนที่ ๕ ระบำอัคคี
https://ppantip.com/topic/39265661
ตอนที่ ๖ ราชครู
https://ppantip.com/topic/39273815
ทุกเส้นสายบนใบหน้าเขางดงามอย่างอ่อนโยน...
แม้ส่วนดวงตาจะถูกปิดพันไว้แน่นหนา
คิ้วเรียวเป็นเส้นอ่อนจางทว่าตวัดได้รูป ริมฝีปากหยักบางใสปิดสนิทแย้มเป็นรอยยิ้มอ่อน กรอบหน้าติดจะซูบตอบ แต่เรียวคม ผิวพรรณเผือดขาวราวมิเคยต้องแดดลมหรือมลพิษใด ผมของเขาเหมือนชาวคามา ทั้งยังยาวเลยเข่าดำขลับดุจเงาน้ำไหล มิได้เป็นสีน้ำตาลอย่างข้างบิดา ความลับสำคัญก็คือ...เขาเป็นลูกครึ่ง ลูกครึ่งคามา ส่วนอีกเผ่าของบิดานั้นอาจมิควรค่าพอที่ใครแถวนี้จะเอ่ยถึง
ท่วงทีสงบ จริยาสง่า เปี่ยมด้วยวัยวุฒิ ด้วยอยู่รับใช้อาณาจักรคามาอันยิ่งใหญ่มาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มจนเติบกล้าเป็นเสาหลัก ภาพที่คนเคยคุ้น ราชครูมักนั่งหลับตาทรงสมาธิอยู่ยังกระโจมทว่ารู้เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องนอก เขาเดินทางขึ้นเหนือลงใต้ไปกับทัพ แม้รูปกายดูบอบบางทว่าไม่ระย่อต่ออุปสรรค กษัตริย์แห่งคามาองค์ก่อนเคารพราชครูทัศยะผู้นี้มาก ยกย่องไว้เหนือปราชญ์ปุโรหิตไม่ว่าคนใด เนื่องเพราะปรมาจารย์ตาบอดมี ดวงตา ที่ผู้อื่นไม่มี ไม่เพียงเท่านั้น ยังส่งต่อความเคารพใส่เกล้าบุตรทั้งสาม เตโช เตมัน และอนัค
‘ผู้เดียวที่พวกเจ้าไว้ใจได้ในแผ่นดินนี้ คือราชครูทัศยะ’
เหล่าองค์ชายล้วนรับในคำนั้นของบิดา ทว่าองค์เตโชที่อายุห่างจากน้องๆ สิ้นชีพลงเร็วนัก ข้างเตมันกร้าวแกร่งเชื่อมั่นในตนเองมากกว่าจะยอมฟังผู้ใด ส่วนองค์ชายองค์สุดท้องยิ่งอยู่ไปกลับยิ่งสนิทสนมกับครูบา ลึกๆ แล้วอนัคมิเคยเห็นด้วยที่เจ้าพี่เตมันจะหลอมแผ่นดินทั้งสิ้นด้วยไฟให้รวมเป็นหนึ่ง
‘ชีวิตมากมายเท่าไรต้องสูญสิ้น’ ราชครูเปรยอย่างหนักใจ ศีรษะอันประดับไว้ด้วยศิราภรณ์เขากวางส่ายไหวอย่างอ่อนระอา ‘พี่ชายท่านกล่าวว่าทำเพื่อคามา แต่ความทะยานอยากของเขาจะนำสงครามมาไม่สิ้นสุด จะมีแต่หายนะ ดังที่ท่านได้เห็นแล้ว’
อนัคนั้นตระหนักดีมานานแล้ว...แม้ตนรักเท่ารักในตัวเจ้าพี่เตมัน ทว่าแม้แต่พี่ชายองค์โตอย่างเตโชยังตกตายลงอย่างมีเงื่อนงำ เจ้าพี่ผู้ทรงศักติรัชทายาทองค์ก่อนนำเตมันเข้าร่วมทัพตั้งแต่เพิ่งแตกหนุ่ม หมายสอนสั่งเชิงรบอย่างไว้ไมตรีศัตรูให้ ทว่ายามเจ้าพี่เตโชสิ้น มิมีผู้ใดอยู่ในเหตุการณ์ นอกจากเจ้าพี่เตมันเพียงผู้เดียว
และเมื่อกลับจากสนามรบครานั้น ท่านก็กลายเป็นรัชทายาทองค์ใหม่ นำร่องทำศึกด้วยลีลาเหี้ยมโหดชนิดเรียกว่าไร้ปรานี ! แม้เจตนาท่านบริสุทธิ์ แม้ใจท่านหมายทำเพื่อคามาอย่างแท้จริง แต่ผลที่ออกมา ในสายตาข้ากลับเห็นว่าแผ่นดินกลายเป็นทะเลเพลิงตลอดทางรอยเท้าม้าของท่านย่ำเหยียบ
‘ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านครูบา...ศึกครานี้ขอส่งเจ้าพี่คืนสู่ฟ้า ตัวข้าจะขอลงนรกทั้งเป็น’ อนัคขบกรามสั่นระริก
เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าของมือเรียวจึงยื่นศรสองดอกที่ถูกห่อไว้ในผ้ามิดชิดให้ อำนวยชัยส่งอนัคสู่สมรภูมิ
‘ใช้ศรของไวระ อย่าได้กังวลว่าเป็นความขลาดเขลาประการใด ความผิดนี้จำต้องโยนให้พวกคนเถื่อน...เพราะถัดจากเตมัน จะเหลือเพียงท่านที่อยู่ดูแลคามาเราสืบไป’ คือคำซึ่งราชครูเอ่ยต่อศิษย์รัก
ทว่า ที่มิได้เอ่ย
...จงใช้ศรของเผ่าสันติแห่งข้า ชำระแค้นให้ข้าที
ต้องเสียใจด้วยกับเตมัน มือน้องชายที่เคยจับจูงกำลังกลับกลายเป็นมือที่จะเชือดพี่ให้ตายคาที่ ก็แค่หลอกใช้…ให้พี่น้องฆ่ากันเอง กรรมสนอง เหมือนที่เตมันเคยฆ่าเตโช ตอนนี้อนัคก็กำลังจักฆ่าพี่ชายของมันเช่นกัน
ใจรู้ดี เรื่องครานี้จะไม่สำเร็จเพราะเตมันนั้นยังไม่ถึงฆาต แต่เมื่อความจริงเปิดเผยต่อองค์ชายรัชทายาทเมื่อใด เตมันจักเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าต้องตายลงไปด้วยคมศรนี้จริงๆ ก็รอยแผลจากศรอาบไฟมนตร์รุนแรงเพียงนั้น จะเป็นฝีมือผู้ใดได้เล่า หากมิใช่น้ำมืออนัคผู้เป็นที่โปรดปรานแห่งพระเพลิง
ทุกครั้ง เมื่อเห็นรอยแผลไหม้บนอก เตมันจะต้องปวดใจจนแทบอยากเฉือนเนื้อทิ้ง
รอยแผล จะเป็นดั่งคำสารภาพจากผู้วายชนม์...เพราะคนที่ต้องตายในสนามรบคือองค์ชายองค์สุดท้องผู้กำลังสลดโศกาต่อหน้าข้านี้ต่างหาก ! จิตของอนัคจะดับกายมันเอง หลังลงมือสังหารพี่ชายที่ตนรักบูชาเพียงนั้น จิตมันคงแล่นออกไปกับศรไม่อยู่ครองตัวอีกต่อไป เมื่อนั้นชีวิตก็ยากจะรักษา
ไม่ต้องทำนายก็รู้ว่าตาย !