ช่วงท้ายรายการเกมถุงมือ เข้าสู่ มิติแห่งเรื่องสั้น ครับ ^^

เรื่องแรกนี้เป็นการ "ฉายเดี่ยว" เรื่องราวของหญิงคนหนึ่ง เธอเชื่อมั่นในตัวหนุ่มผู้เป็นสามี เขาประพฤติตนเสมอต้นเสมอปลาย ดีต่อเธอ เอาอกเอาใจเธอตลอดเวลา ตามใจเธอทุกอย่าง เป็นดุจ "ชายในฝัน"

ดูจากสภาพการณ์แล้ว ก็เหมือนทุกอย่างจะราบรื่น มองไม่เห็นว่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่จะเป็นปัญหา...

ต้องตามไปดูครับ ว่าสุดท้าย จะเป็นอย่างไร



“มาแล้วจ้า ที่รัก วันนี้มีเมนูสุดพิเศษสำหรับคุณด้วยนะ”

ชายหนุ่มถือจานอาหาร เดินออกมาจากห้องครัว ใบหน้าเรียบๆ แต่โดดเด่น เต็มไปด้วยเสน่ห์ของรอยยิ้มอบอุ่นที่ประดับอยู่ตลอดเวลา ประกอบกับรูปร่างสูงโปร่งและผิวสีแทนเข้ากันได้พอดิบพอดี ที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ตกหลุมรักได้ง่ายๆ เสมอ

แม้ว่าในตอนนี้ร่างสมาร์ทจะถูกคลุมด้วยผ้ากันเปื้อนลายสตรอเบอรี่สีแดงสดน่ารัก ซึ่งดูขัดหูขัดตา แปลกๆ ไปเสียหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเขาลดลงไปสักนิด กลับกันเสียอีก ที่ฉันคิดว่ามันเพิ่มความน่ารักให้เขาไปอีกหลายขั้นเลยทีเดียว

หน้าตาดี สูงสมาร์ท ทำอาหารเก่ง และใจดี คิดอย่างไรก็ช่างเหมือนฝัน ที่ผู้ชายเพียบพร้อมขนาดนี้กลับเลือกเธอซึ่งไม่มีอะไรเด่น ไม่มีอะไรให้สะดุดตาเลยเป็นคู่ชีวิต เขาเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนถึงวันนี้ ดูแลเอาใจใส่เธอทุกอย่าง ตามใจทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเที่ยว เรื่องเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ จนถึงเรื่องอาหารการกิน

ขอเพียงฉันชอบ วิน ไม่เคยห้าม กลับกันที่เขาจะพยายามขวนขวาย หาสิ่งเหล่านั้นมาให้อย่างเต็มกำลังเสมอ โดยเฉพาะเรื่องอาหารซึ่งเขาถนัดเป็นพิเศษด้วยแล้วละก็ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขอเพียงเอ่ยปาก มื้อต่อไปเมนูนั้นก็จะถูกบรรจงปรุงและนำมาเสิร์ฟให้ในทันที

“สปาเก็ตตี้ คาโบนาร่า ใช่ไหมคะ วิน” ฉันฉีกยิ้ม ตอบไปโดยดัดเสียงนิด ใส่จริตลงไปหน่อย พอให้น่ารักน่าทะนุถนอม

“ถูกต้องนะคร้าบ เก่งมากจ้ะ ที่รัก” เขาวางจานในมือลง เดินอ้อมมาหอมแก้มฉันฟอดหนึ่ง “เมนูโปรดของคุณ วันนี้ผมทำสุดฝีมือเลย รับรองต้องติดใจแน่”

“ขอเพียงวินเป็นคนทำ ดาชอบทุกอย่างละค่ะ” ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ นะ “คุณเล่นตามใจดาแบบนี้ ทำแต่ของที่ชอบให้กินทุกวัน ดูสิ ดาอ้วนจนน่าเกลียดแล้วเนี่ย”

พูดพลางแอบชำเลืองมองรูปร่างของตัวเอง นึกกังวลใจไม่น้อยกับเรื่องนี้ แต่เมื่อมีของโปรดมาอยู่ตรงหน้า มันอดใจไม่ไหวจริงๆ เดิมทีก่อนที่เราจะคบกัน ฉันก็เป็นคนท้วม รูปร่างใหญ่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้หุ่นฉันเลยจากคำว่าท้วมไปไกลมากแล้ว

ที่บอกว่ากลุ้มใจ ไม่ใช่ว่าฉันอยากสวย อยากหุ่นดีหรอก แต่ที่กลัวคือ หากน่าเกลียดไปกว่านี้ ฉันกลัวว่าเขาจะเบื่อ และทิ้งฉันไปต่างหากล่ะ

“ชอบก็กินเยอะๆ ไม่ต้องกลัวอ้วนนะ ขอเพียงคุณมีความสุข ผมก็มีความสุขแล้ว” อย่างกับอ่านใจฉันออก วินพูดพร้อมส่งยิ้มหวานแทบละลายมาให้

เส้นสปาเก็ตตี้ในจาน ถูกม้วนและส่งเข้าปากคำแล้วคำเล่า สัมผัสนุ่มของเส้น และรสชาติกลมกล่อมที่ถูกปรุงมาอย่างดี แผ่ซ่าน กระจายเต็มปาก ช่างเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยคุณค่าของความรักเสียจริงๆ

หลังเราทั้งคู่จัดการอาหารจากหลักหมดแล้ว เขาก็เก็บจานบนโต๊ะ นำมันไปไว้ในครัว และเดินกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างในมืออีกครั้ง

“นั่นอะไรคะ วิน”

“ของโปรดของคุณอีกแล้วจ้ะ”

ว๊าย...ของโปรดของฉันอีกแล้ว พุดดิ้งนมสด เขานั่งลงที่เดิม ก่อนจะวางถ้วยใส่ขนมลงบนโต๊ะ แล้วเลื่อนมันมาให้ฉัน เขาช่างรู้ใจ และช่างเอาอกเอาใจเสียเหลือเกิน ทำไมผู้หญิงขี้เหร่ และขณะนี้เพิ่มเรื่องอ้วนฉุมาอีกอย่างอย่างฉัน ถึงได้โชคดีอะไรอย่างนี้ ขอบคุณสวรรค์ ของคุณใครก็ตามที่บันดาลชายผู้นี้มาให้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน

ไม่ได้พูดเล่นนะ แต่ฉันคิดว่า ชาตินี้ ชีวิตนี้ ฉันขาดเขาไม่ได้เสียแล้ว

“ผมจะรัก และดูแลดา ภรรยาสุดที่รักของผมคนนี้ให้ดีที่สุดครับ”

นี่เป็นคำพูดบนเวทีของวิน ในงานแต่งงานของพวกเราสองคน ไม่น่าเชื่อว่าจนถึงวันนี้ เขาก็ยังทำแบบที่เคยได้พูดไว้จริงๆ เขาไม่เคยโกหก ยังคงรักษาสัญญา และทำมันได้อย่างดี ไม่เคยขาดตกบกพร่องเสมอมา

ถ้าให้จินตนาการถึงตัวของฉันเองตอนนี้ ในแววตาคงมีแต่ความชื่นชมหลงใหลในตัวเขา แม้ไม่พูดถึงเรื่องรูปร่างหน้าตาของเขา แต่จะมีผู้ชายสักกี่คนที่ทำได้ขนาดเขากันล่ะ ฉันไม่เคยต้องหยิบจับ ต้องเหนื่อยกับงานบ้านเลยสักครั้ง เพราะพอฉันคิดจะลงมือทำ เขาก็รีบชิงตัดหน้า ทำทุกอย่างจนเรียบร้อยไปเสียก่อนทุกครั้ง

เสื้อผ้า อาหาร ความสะอาดของบ้าน ความเรียบร้อยของสวน เขาดูแลจัดการทุกอย่างเองหมด โดยที่ฉันไม่เคยขอร้องให้ทำเลยสักครั้ง จนสุดท้าย เรื่องที่เหลือให้ฉันทำจริงๆ ก็คือ การนั่งพักผ่อน นอนเล่น ดูทีวี ฟังเพลง และการกินเท่านั้น

วินชอบทำอาหาร เขามีความสุขเมื่อได้หยิบจับ ง่วนอยู่ในครัว เขาจะยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี เวลาที่ได้เห็นฉันกินอาหารที่เขาปรุงมาให้ แค่เห็นเขามีความสุขฉันก็พอใจแล้ว เพื่อตอบแทนความดีของเขา เพียงแค่ฉันกินอย่างที่เคยทำเสมอมาเท่านั้นเอง

หลังจบมื้อเที่ยงแสนอร่อย วินก็กลับเข้าไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยในครัว โดยไม่ลืมหยิบของกินเล่นอย่างมันฝรั่งทอดกรอบ และน้ำอัดลมขวดใหญ่พร้อมน้ำแข็งเต็มแก้วมาวางไว้ข้างๆ ฉัน ที่กำลังนอนให้มื้อเที่ยงย่อยอยู่หน้าโฮมเธียเตอร์ ซึ่งกำลังฉายซีรี่ย์เรื่องโปรดอยู่

เห็นไหมว่าเขาดีและรู้ใจขนาดไหน แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเขาก็ไม่เคยพลาด ไม่เคยลืมสักครั้ง เพื่อนที่ทำงาน ญาติมิตร คนรู้จัก ไม่ว่าใครที่ได้มาเห็นหรือรู้จักวิน ต่างก็อดชื่นชมไม่ได้ และแน่นอนว่า ไม่มากก็น้อยต้องอิจฉาฉัน ที่มีสามีดีขนาดนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วินออกมาจากห้องครัว หยิบโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะอาหารเมื่อสักครู่ก่อนเดินมาส่งให้ฉันซึ่งยังนอนแผ่อยู่ที่เดิม และเดินกลับเข้าครัวไปอีกครั้ง ดูชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอแล้วก็ยิ้มออกมา

“ว่าไง ณี จะมาหาฉันกับวินที่บ้านเหรอ ได้สิ ดีเลยที่โทรฯ มาบอกก่อน ฉันจะได้ให้วินเข้าครัวตอนเย็น ทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอนะ จ้ะ ไว้เจอกันตอนเย็นจ้ะ”

พูดจบก็กดวางสาย โยนเครื่องมือสื่อสารราคาแพงทิ้งไว้ข้างตัวอย่างไม่ไยดี ณีเป็นเพื่อนของฉันเอง เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้น สำหรับฉันแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่จะเรียกว่าเพียบพร้อม น่าอิจฉา ก็คงจะไม่ผิดนัก

แม้จะเป็นคนที่ไม่ได้เข้าขั้นถึงคำว่าสวย แต่ก็เป็นผู้หญิงมีเสน่ห์คนหนึ่งทีเดียว เธอเรียนเก่ง ด้านกีฬาก็ไม่ด้อยไปกว่ากันสักเท่าไหร่ เป็นตัวแทนโรงเรียนทำกิจกรรมต่างๆ เสมอ พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนประกวดดาวเดือน แม้จะไม่ได้รางวัลอะไรติดมือมา แต่ก็ทำให้เข้าตาใครหลายคน จนมาตามจีบกันหัวบันไดแทบไม่แห้งเลยทีเดียว

เรียนจบก็ได้ทำงานในบริษัทที่ดีและมั่นคง ไม่กี่ปีก็ลาออกมาเปิดกิจการเองได้แล้ว

เห็นไหมว่า ชีวิตของณีนั้น น่าอิจฉาขนาดไหน ใกล้เคียงคำว่าสมบูรณ์แบบขนาดไหน

มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ฉันคิดว่าสามารถยืดอกอย่างภูมิใจได้ และคงเป็นเรื่องเดียวที่ฉันคิดว่าสามารถชนะณีได้ ก็คือสามีของฉัน วิน ยังไงล่ะ

นึกๆ ดูก็แปลกไม่น้อย หรือว่าโชคชะตากำลังเล่นตลกกับพวกเราสองคนก็ไม่รู้ได้ หญิงสาวผู้เพียบพร้อมอย่างณี กลับอยู่เป็นโสดมาจนถึงตอนนี้ แต่ผู้หญิงอย่างฉันกลับแต่งงานแล้ว แถมยังได้แต่งกันผู้ชายที่ใครๆ ก็ต้องอิจฉาแบบนี้

อาจจะเพราะความเพียบพร้อมของณีเองก็ได้ ที่ทำให้สเปกของเธอสูงส่งจนเกินไป หรืออาจจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ แต่ฉันเชื่อว่า ต่อให้เธอหาผู้ชายมาเป็นแฟนได้สักคน คนๆ นั้น ก็คงไม่ดีเท่าวินเป็นแน่

“วินคะ เย็นนี้ณีจะมาเที่ยวที่บ้านนะคะ” ฉันตะโกนบอกวินไป

“จ้ะ เดี๋ยวผมจะทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอเอง ไม่ทำให้คุณต้องอาย ต้องเสียหน้าแน่นอนจ้ะ” เขาตอบกลับมา ทำเอาฉันยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

ผลาญเวลาไปกับซีรี่ย์หลายชั่วโมง ก็ได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวเสียหน่อย อย่างน้อยฉันก็รู้ดีกว่า ไม่ควรทำให้สามีสุดที่รักต้องอับอาย เมื่อมีแขก ภรรยาอย่างฉันก็ต้องทำตัวให้สวย สมกับสามีสุดหล่ออย่างเขา

พาตัวเองเดินกระหืดกระหอบขึ้นชั้นสอง เพื่อตรงไปยังห้องอาบน้ำ รู้สึกได้เลยว่าหัวใจเต้นแรง เหนื่อยหอบพิกล แค่บันไดบ้านชั้นสองก็ทำเอารู้สึกแย่ได้ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย สงสัยว่าฉันอาจจะอ้วนเกินไปแล้วหรือเปล่า

“อ้วนเหรอ ไม่นี่ ผมว่าผู้หญิงเจ้าเนื้อหน่อยๆ น่ารักดีออกนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก” คงไม่อ้วนเกินไปหรอกมั้ง วินยังพูดแบบนั้นเลย

“เฮ้อ ถึงเสียที สงสัยบ้านจะสูงเกินไป ไว้ทำห้องอาบน้ำไว้ชั้นล่างเพิ่มดีกว่า” เสียงหอบของตัวเองดังลั่น ขาลั่นพั่บๆ รู้สึกวิงเวียนเหมือนจะเป็นลมอย่างไรอย่างนั้น

เดินต่อไปอีกหน่อยก็ถึงที่หมาย เมื่อเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ก็พบว่าน้ำอุ่นกลิ่นกุหลาบที่ชอบถูกเตรียมไว้ในอ่างเรียบร้อยแล้ว ผ้าเช็ดตัว ผ้าขนหนู ทุกอย่างพร้อมสรรพ สมกับเป็นยอดสามีของฉันจริงๆ

แช่น้ำจนชื่นใจครู่ใหญ่ๆ จึงลุกขึ้น และเข้าไปแต่งตัวในห้องนอน จนถึงเวลาที่ทุกอย่างเรียบร้อย ณีก็มาถึงพอดี

“ยายดา” ณีมีสีหน้าดีใจมากเมื่อเห็นฉัน โผเข้าสวมกอด ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบเป็นการใหญ่ เธอก็เป็นอย่างนี้ของเธอละ เป็นประเภทแสดงออกอะไรมากเกินไปหน่อย อันที่จริงพวกเราเจอกันเป็นระยะๆ อยู่แล้ว แต่ก็ยังดีใจอย่างกับคนไม่เคยเจอกันมาสักห้าปีสิบปีอย่างนี้

“อาหารพร้อมแล้วจ้า สาวๆ มานั่งกินกันไปคุยกันไปดีกว่านะ”

แล้วเสียงสวรรค์ก็ถูกเปล่งออกมา ในขณะที่กระเพาะของฉันกำลังโอดครวญพอดี พวกเราสามคนจึงไปคุยกันต่อบนโต๊ะอาหาร มื้อเย็นเลิศรสและบรรยากาศอบอุ่นครื้นเครง สำหรับฉันช่างเป็นช่วงเวลาอันแสนมีค่าเสียจริง

โดยเฉพาะเวลาที่ฉันได้อวดสามีแสนดีของฉันกับใครก็ตามที่ดูสมบูรณ์พร้อมกว่าฉันในทุกด้านอย่างยายณีคนนี้

“เผลอแป๊บเดียว ดากับวินก็แต่งงานกันมาสามปีแล้วเนอะ แต่ดูสิ ยังหวานกันอย่างกับเพิ่งแต่งงานกันเมื่อวานอยู่เลย น่าอิจฉาจริงๆ” ณีพูดออกมา ฟังแล้วก็เหมือนคำชื่นชมทั่วไป แต่จากแววตาและน้ำเสียงที่ฉันลอบสังเกตเห็นแล้ว มันไม่น่าจะใช่แบบนั้น เธอกำลังอิจฉาฉันอยู่อย่างนั้นใช่ไหม

“ไม่หรอกณี พวกเราก็แค่ทำเหมือนเดิมเท่านั้นเอง ว่าแต่เธอเถอะ ก็หาเอาไว้สักคนเสียทีสิ มัวแต่รีๆ รอๆ อย่างนี้ เมื่อไหร่จะพาแฟนมาแนะนำพวกฉันได้เสียทีกันล่ะ” ฉันรู้จักมารยาทพอ จึงตอบกลับไปตามธรรมดา

“เฮ้อ พูดแล้วก็น่าหนักใจนะดา สมัยนี้ ผู้ชายดีๆ อย่างวิน หาได้ง่ายๆ เสียที่ไหน มีแต่เสือ สิงห์ กระทิง แรด ทั้งนั้น แรกๆ ตอนจีบเราก็อาจจะแสนดีจริงๆ แต่พอนานไปเข้าสิ ไม่อยากจะนึกถึงเลย รู้ไหมดา เธอน่ะ เป็นผู้หญิงหนึ่งในไม่กี่คนหรอกนะ ที่โชคดีเจอคนอย่างวิน ที่เสมอต้นเสมอปลายได้แบบนี้”

เห็นไหมล่ะ นี่คือความในใจของเธอสินะ ณี แต่ไม่มีทางเสียหรอก ก็วินน่ะ รักฉันมาก และรักฉันคนเดียว หันไปมองหน้าเจ้าชายแสนดี แล้วก็พบว่าเขากำลังอมยิ้ม ใบหน้าระเรื่อไปด้วยสีชมพูอยู่

“วิน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ อย่าบอกนะคะว่าหลงคารมณีเข้าให้แล้วน่ะ”

“โธ่ ดา คุณเอาอะไรมาพูด พูดเล่นแบบนี้เดี๋ยวณีก็เข้าใจผิดหรอก อีกอย่าง ผมเป็นสามีคุณนะ แล้วณีก็เพื่อนคุณ มีสามีที่ไหนคิดอะไรแบบนี้กับเพื่อนของภรรยากันล่ะ จริงไหม”

“ดาล้อเล่นน่ะค่ะ วินอย่าจริงจังขนาดนั้นสิคะ”

ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน ให้บรรยากาศในวงมื้อเย็นกลับเข้าสู่สภาวะปกติ อันที่จริง ฉันตั้งใจพูดแบบนั้นกับวิน เพราะต้องการให้วินตอบแบบนั้นนั่นละ ยายณีน่ะ คิดไม่คิดก็ไม่รู้ ก็แค่ทำให้เธอถอดใจด้วยคำพูดของวินไปก็เท่านั้นเอง

วินน่ะ รักฉันมาก เข้าใจไหม สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่อิจฉาเท่านั้น

(มีต่อครับ)