ชีวิตคนเราพอเริ่มโตขึ้น เพื่อนแท้ก็น้อยลงจริงๆ ปกติเป็นคนเพื่อนเยอะมาตั้งแต่สมัยมหาลัย เพราะเป็นคนอารมณ์ดีค่ะ แม้โดนคนอื่นด่าก็ไม่คิดมาก แค่ด่ากลับ แต่ว่าจะคิดมากและอ่อนไหวเฉพาะกับเพื่อนที่รักมากเท่านั้น พอยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้สึกได้ว่าเพื่อนที่รักค่อยๆห่างหายไป จนตอนนี้เรียนจบมาได้ ๓ ปี มีเพื่อนที่สนิทที่สุดเหลืออยู่คนเดียว อันนี้หมายถึ
งเพื่อนที่เราให้ทั้งใจ ไม่รวมเพื่อนกินนะคะ เพื่อนคนนี้มักรับฟังปัญหาเราตั้งแต่สมัยมหาลัย เราก็รับฟังปัญหาเขาทุกอย่าง เรามีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันเลยคุยกันถูกคอมากกว่าเพื่อนในแก๊งค์คนอื่น พอเรียนจบมาเราก็คุยกันบ่อย มากกว่าเพื่อนทุกคนเลย แบ่งปันเรื่องงาน เรื่องชีวิตประจำวัน หรือกระทั่งปัญหาส่วนตัว ปัญหาของเราที่ปรึกษาเพื่อนบ่อยๆคือเรามักน้อยใจพ่อแม่ที่รักน้องเรามากกว่า สนใจน้องมากกว่า เพื่อนคนนี้ก็คอยปลอบ ให้กำลังใจ เรามักให้ที่พักเมื่อเพื่อนมาทำธุระในเมือง บางทีก็เลี้ยงข้าวตามโอกาส ไปเที่ยวที่ไหนซื้อของมาฝากเสมอ  ส่วนปัญหาเพื่อนคนนี้หลักๆคือเรื่องฐานะการเงินที่บ้าน ทุกครั้งที่เพื่อนมีปัญหาการเงิน  เราเป็นคนให้เพื่อนยืมตลอด ตั้งแต่หลัก ๑๐๐ จนหลักหลายหมื่น เพื่อนคืนตรงเวลาเสมอ เรารู้ว่าเพื่อนลำบาก เราจึงเข้าใจที่เวลาเพื่อนไปเที่ยวไหนไม่เคยซื้อของฝากให้ แค่เขาอยู่เคียงข้างเป็นเพื่อนเราก็ดีใจมากแล้ว   แต่หลังๆนี้เพื่อนเปลี่ยนไป ไม่ค่อยตอบแชท หรือไม่โทรมาหาเหมือนเมื่อก่อน รู้สึกเหมือนเขามีอะไรไม่คิดถึงเราแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ไม่คุยกันมากเหมือนเมื่อก่อน ที่เราไม่ชอบใจมากกว่านั้นคือ หลังๆเขาชอบรับปากอะไรๆส่งๆ เมื่อก่อนเขาเป็นคนรับปากอะไรไม่เคยลืม เช่นเรารับปากจะทำเพจด้วยกัน เราเคยถามเรื่องนี้ไป ๓ รอบละ เขาก็ตอบว่าจะทำๆแต่เงียบหายไปเลย บอกจะไปเที่ยวด้วยกันที่ต่างประเทศแบบแบคแพคภายในปีนี้ ก็เงียบหายไปเลย (อันนี้เราพยายามเข้าใจเขาอยู่ว่าเขาอาจมีปัญหาการเงิน) ไม่ตอบแชทเรา แต่เราแอบเห็นเขาไปโพสต์หน้าเฟสของเพื่อนอีกคน เราเป็นคนเก็บอาการค่ะ เป็นคนเสียใจแต่ไม่แสดงออก ไม่อยากให้เพื่อนรู้ด้วยว่าเราแคร์แค่ไหน ไม่รู้ว่าอาการนี้มันเกิดขึ้นจากการที่เราไม่เคยมีแฟนด้วยไหม เลยรู้สึกคิดถึงเพื่อนเอามากๆ และรู้สึกเหงาด้วย คนที่บ้านก็ไม่มีใครมีเวลามาสนใจเรา เพื่อนคนอื่นก็เป็นได้แค่เพื่อนกิน เพื่อนเล่น หรือเราควรจะหาแฟนสักคนดี จะได้เลิกเหงาสักที 
เพื่อนๆในพันทิปใครเคยมีอาการแบบนี้บ้าง แวะมาเเสดงความคิดเห็นได้นะคะ