พ่อเราติดเชื้อในกระแสเลือดจากการผ่าตัดใส้ติ่งเกิดอาการช๊อควันสุดท้ายที่จะได้กลับบ้านพ่อถูกส่งตัวไปดูอาการที่รพในตัวเมืองเช้าวันต่อมาเราไปเยื่ยมพ่อที่อยู่ในห้องicu รวมเราเดินไปเล่นกับพ่อจับโน่นจับนี้พ่อยังพูดไม่ได้มีอะไรอยู่ในปากพ่อทำได้แต่ยิ้มให้เราอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้เลยสงสารพ่อพ่อเหมือนจะดีขึ้นแล้วในช่วงเช้าเราเฝ้าพ่ออยู่หน้าห้องจนช่วงบ่ายพ่อช๊อคอีกรอบและชีพจรดับไปหมอต้องเข้ามาปั้มหัวใจให้พ่อพ่อกลับมาหายใจอีกครั้งเป็นแบบนี้อยู่สองสามรอบจนหมอต้องเรียกญาติเข้าไปว่าร่างกายข้างในพ่อไม่ไหวแล้วเหมือนในหนังเลยร้องไห้ถามหมอไปว่าช่วยพ่อไม่ได้หรอ  หมอบอกว่าอยู่ต่อก็ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจมีค่าเท่ากันการตัดสินใจอยู่กับแม่เราแม่เราบอกว่างั้นคงต้องให้พ่อไปหมอให้เข้าไปลาพ่อหมอเปิดเทปพระเทศให้พ่อฟังด้วยกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆพ่อยังลืมตาพ่ออยากกินน้ำแต่หมอไม่ให้น้ำพ่อกินแล้วเรากับครอบครัวยืนดูพ่อค่อยๆจากไปชีพจรพ่อหายไปแล้วร้องไห้จนตาบวมจนจะมองไม่เห็นหายใจไม่ออกเพราะขี้มูกเต็มไปหมดนี่แหละมั้งคือความเสียใจที่แท้จริงเหตุการณ์วันนั้นยังติดอยู่ที่หัวใจของเราอยู่เราคิดถึงพ่อตลอดน้ำตาไหลตลอดเป็นแบบนี้มาตั้งแต่พ่อจากไปเราฝันถึงพ่อตลอดทั้งๆที่คนในบ้านไม่ค่อยได้ฝันถึงเลยคิดถึงพ่อนะsuperman ของฉัน