ย้อนอดีตไปเมื่อ 40 ปีที่แล้ว ที่หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด
  หญิงสาววัย 18 ปี กำลังง่วนอยู่กับการทำครัวเพราะต้องรีบจัดแต่งห่อข้าวให้เสร็จทันเวลาอาหารเที่ยงเพื่อที่จะเอาไปให้พ่อแม่และบรรดาน้องๆที่ไปทำงานนอกบ้าน เนื่องจากตัวเธอเองเป็นคนขี้โรคจึงไม่สามารถทำงานหนักๆได้ เธอจึงมีหน้าที่คอยทำงานบ้านและดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร ยังไม่ทันแต่งห่อข้าวให้เสร็จดีก็มีเสียงเรียกจากด้านล่างทำให้เธอต้องละจากการทำครัว

  "พี่เอื้อย พี่เอื้อย! เสร็จยัง แม่ให้ฉันมาเอาห่อข้าว"

  "ใกล้เสร็จแล้วๆ รีบเชียวนะเจ้าจ่อย" ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบเอาห่อข้าวเดินมาให้น้องชายของตน

  "ไม่รีบได้ไงละพี่ ขืนพ่อโมโหหิวขึ้นมา เดี๋ยวจะซวยกันหมด อ๋อ เย็นนี้ฉันอยากกินแกงบอนพี่เอื้อยช่วยทำให้ทีนะ งั้นฉันไปก่อนละ" เมือเด็กชายได้ห่อข้าวแล้วจึงรีบวิ่งไปไร่ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของตนนัก

  "อย่าวิ่ง!!! ถ้าเกิดล้มเดี๋ยวก็อดกินกันพอดี"หญิงสาวตะโกนไล่หลังและมองจนเด็กชายลับสายตาไป หญิงสาวนึกได้ว่าตนค้างหม้อต้มปลาไว้ที่เตา จึงรีบหันหลังขึ้นบันไดโดยไม่ทันระวังจึงไปชนกับชายหนุ่มเข้า

  "ว้ายยยย พี่ขาม ฉันตกอกตกใจหมด" หญิงสาวตีไปที่แขนของชายหนุ่มอย่างแรง ชายหนุ่มได้แต่ลูบแขนเบาๆ

  "คราวหน้า คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ" หญิงสาวว่าด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแล้วเดินขึ้นบันไดไป

  "โธ่ พี่แค่หยอกเล่นเท่านั้น อย่าโกรธพี่เลยนะ"ชายหนุ่มทำท่าจะเดินตามหญิงสาวไป

  "อย่าขึ้นมาบนเรือนนะพี่ขาม ใครเห็นเข้าเดี๋ยวจะเข้าใจเราผิด" ได้ผลชายหนุ่มชะงักเท้าทันที

  "ทำไมละ ก็พี่คิดถึงเอื้อยนิจ๊ะ" ชายหนุ่มทำหน้าตาน่าสงสารเพื่อให้หญิงสาวใจอ่อน

  "ลูกอ้อนของพี่ใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกพี่ขาม เก็บไว้ไปใช้กับสาวคนอื่นของพี่เถอะ"

  "ต้องให้พี่บอกอีกสักกี่ครั้งว่าคนที่พี่รักคือเอื้อยคนเดียว" ได้ผลสิ่งที่เขาเอ่ยทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงอาย

  "พี่รู้นะ ว่าเอื้อยแอบยิ้มอยู่ใช่ไหมละ" หญิงสาวรีบปรับสีหน้าทันที

  "ไปเลยนะพี่ขาม ฉันไม่อยากคุยกับพี่แล้ว" หญิงสาวทำท่าทีก้มหน้าก้มตาอยู่แต่กับการเก็บครัวเพื่อสลัดความเขินอายนั้นทิ้งไป

  "เอื้อยจ๋า อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย พี่อยากได้กำลังใจจากเอื้อยก่อนที่พี่จะไปเกณฑ์ทหาร" หญิงสาวก็หยุดชะงักจากงานที่ทำอยู่ทันที

  "งั้นเจอกันที่งานวัดคืนนี้" ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวกล่าว

  "ถ้าแม่ให้ฉันไปได้" ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มถึงกับหุบยิ้มทันที

  "งั้นพี่จะรอนะ" เมื่อได้ความดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงเดินกลับเรือนของตนทันที

เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปแล้ว หญิงสาวก็ได้บ่นกับตนเองเบาๆ "เมื่อไรนะ ที่พ่อแม่จะยอมใจอ่อนกับพี่เสียทีนะพี่ขาม"

  ***อาจจะสะดุดหรือมีการใช้คำแปลกๆบ้าง ก็ขออภัยด้วยนะคะ สามารถติเตือนหรือให้คำแนะนำได้นะคะ