ก็ตามหัวข้อเรื่องเลยนะคะ
คือเราพึ่งขึ้นม.ปลายแล้วเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน(แต่ได้รับการรักษาจนดีขึ้นแล้วนะคะ ก็สามารถมาเรียนได้ตามปกติ)
ในตอนต้นเทอมเราก็มีแก๊งของเรา(กลุ่มA)ตามภาษาวัยรุ่น สนิทกับทุกคนในห้อง แต่พอผ่านไปอาการทำน้สยตัวเองก็กลับมาอีกครั้ง แล้วก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราทำร้ายตัวเองในคา
บเรียนซึ่งครูก็สังเกตเห็น และเรากลัวครูคนนั้นมากเพราะเป็นครูที่ดุมาก แต่ครูเขากลับมาคุยมาถามมาปลอบ แบบครูใจดีอ่ะ เราก็ร้องไห้โฮเลยตอนนั้น พอผ่านเวลานั้นไปได้เราก็เริ่มมีเพื่อนน้อยลงเรื่อยๆจนเหมือนไม่มี ตอนนั้นเราจำได้ว่าเข้าไปอยู่ใน(กลุ่มB) เพราะอยู่กลุ่มAแล้วเริ่มอึดอัดจึงย้าย ซึ่งเราก็เม้ามอยตามปกติมาจนถึงเรื่องของเรา เขาหลุดปากบอกเราว่าอย่าทำตัวแบบนนั้นอีกนะได้ยินคนที่อยู่ในห้องพูดถึงเราแล้วรู้สึกไม่ดีเลย และด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็คะยั้นคะยอให้เพื่อนเล่าจนสำเร็จ
คนนั้นบอกว่า เพื่อนในห้องว่าเราสำออยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ยังดีที่ยังมีความเป็นห่วงให้เราบ้าง
ส่วนเพื่อนในกลุ่มAของเรามีคนหนึ่งนินทาเราว่าเราทำร้ายตัวเองเพราะเราเรียกร้องความสนใจ เราผิดหวังมากที่เขาบอกแบบนั้นเพราะเราเคยอยู่กับเขาเป็นที่ปรึกษาให้เรา แต่เขากลับไม่สนใจใยดีกับเราเลย ตอนนั้นเหมือนเราได้ตัดความเชื่อใจกับเขาออกไปจนหมดเลย
จากนั้นคนก็มาเพิ่มกลุ่มBเรื่อยๆ แต่เราก็ยังเป็นตัวจืดจางเหมือนเดิม น่าอึดอัดเหมือนเดิม แถมเขาน่าจะรำคาญเราด้วย เลยค่อยๆปลีกตัวออกมาจนกลายเป็นว่าเราอยู่คนเดียว และเราก็สังเกตพฤติกรรมต่างๆของเพื่อนซึ่งเขาไม่แคร์เราเลย เราจะไปไหนมาไหนเขาก็ไม่สนใจเรา แถมเรายังรู้สึกเหมือนไร้ค่าในรั้วโรงเรียนเข้าทุกวันๆ ถ้าอยู่ในห้องเรียนก็เหมือนโดนกดขี่อ่ะ อย่างเราเก่งคณิต ชอบวาดรูป(วาดเก่งสุดในห้องอ่ะ) ชอบเคมี แต่ก็ไม่มีใครสนใจเลยเหมือนสิ่งที่เราทำได้ สิ่งที่เราชอบนั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเขาเลย เหมือนไม่มีตัวตน
แต่ถ้าเรามาเปรียบเทียบกับตอนอยู่บ้านคือมันต่างกันมากกก(ถึงจะไม่ถูกกับความคิดเห็นของแม่เขาก็ตาม) ตอนอยู่กับครูก็เหมือนกัน ซึ่งเราก็คิดว่ายังมีคนที่เราควรแคร์มากกว่าคนในห้อง
แต่ว่ามันมีข้อเสียตรงที่ว่าครูหรือพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอด ไอเราก็นั่งซึมไปเถอะ
เราควรปรับความคิดของเรารึเปล่าคะเพราะแม่บอกว่าเราคิดลบมากไป แต่ในสิ่งที่เราพบคือมันเป็นความจริงอ่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พอดีเราเป็นคนมองคนออกอ่ะแบบมองแล้วรู้นิสัยและความคิดที่เขามีให้เราทางสายตาอ่ะ
เรื่องที่จะถามมีตามนี้เลยฮะ
-เราควรปรับความคิดของเราดีมั้ย
-เราควรดำรงชีวิตในสังคมแบบนี้อย่างไรในระยะเวลา3ปี
-เราควรอยู่ตัวตัวเองดีมั้ย (แบบไม่ต้องมีเพื่อนเป็นเสาหลักเราอ่ะ)
***ช่วยคอมเม้นหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้เราสับสนจริงๆ***
รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนคบเลย ทำไงดีคะ
คือเราพึ่งขึ้นม.ปลายแล้วเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน(แต่ได้รับการรักษาจนดีขึ้นแล้วนะคะ ก็สามารถมาเรียนได้ตามปกติ)
ในตอนต้นเทอมเราก็มีแก๊งของเรา(กลุ่มA)ตามภาษาวัยรุ่น สนิทกับทุกคนในห้อง แต่พอผ่านไปอาการทำน้สยตัวเองก็กลับมาอีกครั้ง แล้วก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราทำร้ายตัวเองในคา
บเรียนซึ่งครูก็สังเกตเห็น และเรากลัวครูคนนั้นมากเพราะเป็นครูที่ดุมาก แต่ครูเขากลับมาคุยมาถามมาปลอบ แบบครูใจดีอ่ะ เราก็ร้องไห้โฮเลยตอนนั้น พอผ่านเวลานั้นไปได้เราก็เริ่มมีเพื่อนน้อยลงเรื่อยๆจนเหมือนไม่มี ตอนนั้นเราจำได้ว่าเข้าไปอยู่ใน(กลุ่มB) เพราะอยู่กลุ่มAแล้วเริ่มอึดอัดจึงย้าย ซึ่งเราก็เม้ามอยตามปกติมาจนถึงเรื่องของเรา เขาหลุดปากบอกเราว่าอย่าทำตัวแบบนนั้นอีกนะได้ยินคนที่อยู่ในห้องพูดถึงเราแล้วรู้สึกไม่ดีเลย และด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็คะยั้นคะยอให้เพื่อนเล่าจนสำเร็จ
คนนั้นบอกว่า เพื่อนในห้องว่าเราสำออยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ยังดีที่ยังมีความเป็นห่วงให้เราบ้าง
ส่วนเพื่อนในกลุ่มAของเรามีคนหนึ่งนินทาเราว่าเราทำร้ายตัวเองเพราะเราเรียกร้องความสนใจ เราผิดหวังมากที่เขาบอกแบบนั้นเพราะเราเคยอยู่กับเขาเป็นที่ปรึกษาให้เรา แต่เขากลับไม่สนใจใยดีกับเราเลย ตอนนั้นเหมือนเราได้ตัดความเชื่อใจกับเขาออกไปจนหมดเลย
จากนั้นคนก็มาเพิ่มกลุ่มBเรื่อยๆ แต่เราก็ยังเป็นตัวจืดจางเหมือนเดิม น่าอึดอัดเหมือนเดิม แถมเขาน่าจะรำคาญเราด้วย เลยค่อยๆปลีกตัวออกมาจนกลายเป็นว่าเราอยู่คนเดียว และเราก็สังเกตพฤติกรรมต่างๆของเพื่อนซึ่งเขาไม่แคร์เราเลย เราจะไปไหนมาไหนเขาก็ไม่สนใจเรา แถมเรายังรู้สึกเหมือนไร้ค่าในรั้วโรงเรียนเข้าทุกวันๆ ถ้าอยู่ในห้องเรียนก็เหมือนโดนกดขี่อ่ะ อย่างเราเก่งคณิต ชอบวาดรูป(วาดเก่งสุดในห้องอ่ะ) ชอบเคมี แต่ก็ไม่มีใครสนใจเลยเหมือนสิ่งที่เราทำได้ สิ่งที่เราชอบนั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเขาเลย เหมือนไม่มีตัวตน
แต่ถ้าเรามาเปรียบเทียบกับตอนอยู่บ้านคือมันต่างกันมากกก(ถึงจะไม่ถูกกับความคิดเห็นของแม่เขาก็ตาม) ตอนอยู่กับครูก็เหมือนกัน ซึ่งเราก็คิดว่ายังมีคนที่เราควรแคร์มากกว่าคนในห้อง
แต่ว่ามันมีข้อเสียตรงที่ว่าครูหรือพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอด ไอเราก็นั่งซึมไปเถอะ
เราควรปรับความคิดของเรารึเปล่าคะเพราะแม่บอกว่าเราคิดลบมากไป แต่ในสิ่งที่เราพบคือมันเป็นความจริงอ่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เรื่องที่จะถามมีตามนี้เลยฮะ
-เราควรปรับความคิดของเราดีมั้ย
-เราควรดำรงชีวิตในสังคมแบบนี้อย่างไรในระยะเวลา3ปี
-เราควรอยู่ตัวตัวเองดีมั้ย (แบบไม่ต้องมีเพื่อนเป็นเสาหลักเราอ่ะ)
***ช่วยคอมเม้นหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้เราสับสนจริงๆ***