ทั้งชีวิตของผมตั้งแต่วัยเด็ก ผมมานึกย้อนดูแล้วยังแอบสงสารตัวเอง จำได้ว่าเคยมีแบบฝึกหัดอันนึงที่ครูเคยให้ทำตอนเด็กๆ 
"วาดรูปเหตุการณ์ที่ทำให้นักเรียนเสียใจ" จำไม่ได้ว่าวิชาอะไร แต่จำได้แม่นว่าผมวาดภาพ การนั่งกินข้าวคนเดียว โดยที่มีเพื่อนมาทานพร้อมกัน แต่ว่าเพื่อนๆตัดสินใจทานเสร็จแล้วก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้เราอยู่ที่โต๊ะคนเดียว

จากนั้นแทบทั้งชีวิต ผมจะเป็นคนๆนึงในกลุ่มเพื่อนรอบตัว ที่ทุกคนอาจจะมี แต่นึกไม่ออกหรือไม่รู้ 
ผมคือเพื่อนในกลุ่มคนนั้นที่ จะเข้ากลุ่มมาก็ไม่ค่อยได้มีช่องให้พูดอะไร หรือพอพูด ก็จะดูเหมือนทุกคนจะหันมารับรู้แล้วก็กลับไปสู่เรื่องเดิมที่ไม่มีผมเป็นส่วนรู้เห็น 
เป็นเพื่อนคนที่เวลาเล่าเรื่องอะไรอยู่ ไม่ว่าจะมีสาระ เป็นงาน เป็นเรื่องทุกข์ใจ หรือ แม้แต่เรื่องที่ตลกๆ ก็จะโดนพูดแทรกแล้วผมก็จะเหมือนถูกเอามือปัดหายไปเหมือนเศษทรายบนพื้น 

ผมมีเพื่อนที่ผมรู้สึกว่าสนิทนะครับ แต่ก็เหมือนจะให้ใจเขาฝ่ายเดียว ถ้าเป็นเพื่อนที่ผมให้ใจ ผมรับใช้ได้หมด บริการได้หมดครับ ผมทุ่มเทให้เพื่อนมาก และผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีให้คนอื่นได้ แต่ทุกครั้ง เมื่อผมให้เพื่อนเยอะๆ ผมจะเผลออดสังเกตไม่ได้ว่าทุกๆคน ไม่ได้ให้ผมกลับมาเลย555 

ผมไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องไหม ผมมันคงเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย คิดมากจุกจิก เก็บทุกรายละเอียดมาคิด ในขณะที่เพื่อนๆของผมเป็นกลุ่มที่เรียกง่ายๆว่า "ชายแทร่" คือเขาไม่คิดมากกันเลย เขาดูไม่ค่อยสนใจผมมากด้วยซ้ำ 

ต้องบอกว่าในยุคนี้ สิ่งที่สังเกตได้ชัดมากๆคือคนอื่นทุกๆคน มักจะมีคำพูดจำพวก "คนนี้ชวน" "คนนี้ส่งมาให้" "คุยกันในแชทเมื่อวันก่อน" สำหรับผม ผมไม่มีเลยครับ ฮาาา คือผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมพูดจาไม่ดีกับเพื่อนๆไม่รู้ตัวรึป่าว แต่ว่า ถ้าผมไม่ทักไปหาเพื่อนๆก่อน ซึ่งต้องมีวาระ มีคำถามที่จำเป็นต้องถามเพื่อนคนนั้นเท่านั้น ผมจะไม่ได้คุยกับเพื่อนเลยครับ 

บางคนอ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะอยากบอกผมว่า "ยังหาเพื่อนแท้ไม่เจอ ปล่อยพวกนี้ไปเถอะ" ผมจะบอกว่าผมคงไม่กล้าปล่อยหรอกครับ ผมอายุเกือบ 30 แล้ว ทำงานเป็น freelance ด้วย ไม่มีแม้แต่เพื่อนที่ทำงาน ผมคงหาเพื่อนใหม่ยากครับ จะให้ไปพูดตรงๆเคลียกับเพื่อนๆก็คงยาก เขาเคยหาว่าจู้จี้และทำบรรยากาศเสียเอาได้ครับ

จะให้ผมปรับตัวก็ยากสะด้วย ผมไม่ทราบว่าผมผิดตรงไหน หรือ ตรงไหนที่ผมปรับได้หรือสุดท้ายแล้วผมจะปรับไม่ได้ ผมไม่คิดจะแก้ไขอะไรมากแล้วล่ะครับ เพราะถึงเพื่อนๆผมจะทำให้เสียใจไปบ้าง แต่ในโลกที่พวกเขามอง พวกเขาไม่ได้ผิดอะไร ผมมันฟุ้งซ่านไปเองจริงๆ แล้วคนอื่นๆก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ยังไงผมก็ยังรักเพื่อนๆกลุ่มนี้ของผมมากนะครับ มีคนที่ผมแอบชอบมาเป็นสิบปีอยู่ในนั้นด้วย เพื่อนกลุ่มนี้ผมรักมากๆครับ งานแต่งเพื่อนผมก็เฉือกส่อหน้าเข้าไปจัดการช่วยเขาไว้เยอะ แต่เขาไม่ได้ขอนะ ฮาาา ผมรักเพื่อนกลุ่มนี้จริงๆครับ ตายแทนก็คงได้ ไม่เกินจริง ผมมาระบายเฉยๆเพราะว่าคงไปบอกพวกเขาตรงๆไม่ได้ (ฮาา) 

ผมก็ยังคงอยากให้เพื่อนๆมีความสุขทุกวัน ประสบความสำเร็จในชีวิตไปตลอดทุกคน มีชิวิตที่ใฝ่ฝัน ผมคงไม่ได้เกิดมาเพื่อมีเรื่องราวเป็นตัวเอก ผมคงเป็นตัวละครที่ทำให้เนื้อเรื่องคนอื่นมันสนุกน้อยลงแต่ง่ายขึ้นมั้งครับ555 

สุดท้าย ใครอ่านมาทั้งหมด ผมขอขอบคุณคนแปลกหน้าอย่างพวกคุณ ที่ให้ความสนใจในบทความปรับทุกข์ประดิษที่ผมสังเคราะห์ขึ้นมาเอง มากมายจนล้นถึงขั้นต้องมาตั้งกระทู้นะครับ จะขอฝากไว้กับทุกคนนะครับ ถ้าคุณมีเพื่อนที่ดูเป็นเพียง wallpaper บางที เขาอาจจะอยากออกมาจากกำแพงเหมือนกัน บางทีเขาก็อยากให้ทุกคนหันไปทนุถนอมเขาบ้าง เพราะเขาไม่คิดทำร้าย หรือ ทิ้งพวกคุณเลยครับ เขาแค่ไม่รู้ต้องทำไงแล้ว พื้นหลังของภาพก็อยากได้โฟกัสบ้างเหมือนกัน ลองหันไปมอง ลองหันไปสนใจเขาดูนะครับ ถ้าเขาพูดไม่รู้เรื่อง หรือ น่าเบื่อไปบ้าง ทนฟังหน่อยนะครับ เขาอาจจะไม่มีที่ให้ไปยืนเด่นได้มากกว่ากับคุณแล้วก็ได้ครับ