คือแบตั้งแต่เราย้ายโรงเรียนไปรร.ใหม่ตอนป.5เราโดนบูลลี่ ไม่มีเพื่อนคบ จนจบป.6เราเลยย้ายรร.ไปขึ้นม.1เราก็โดนบูลลี่เรื่องวาดรูปอีก เราเครียดมากจนเราเริ่มหาวิธีทำร้ายตัวเอง เราคิดไว้ว่าเราคงเป็นโรคซึมเศร้าแล้วม.2เราเริ่มมีเพื่อนมีคนให้โอกาสเราตอนนั้นเรามีเพื่อนในกลุ่ม5คนรวมเราด้วย เพื่อนๆรู้ถึงปัญหานี้ของเรา เขาช่วยได้เยอะ เป็นคนรับฟังความคิดของเราด้วย ตอนขึ้นม.3มันมีสถานะการณ์โควิด เราไม่ได้ไปรร. ต้องเรียนออนไลน์ แต่ด้วยที่มันไม่ทั่วถึง เราเลยได้งานบ้างไม่ได้บ้างจนแม่โทรไปหาครูจากนั้นแม่เริ่มมาจี้เราเรียน นั่งเฝ้าเราเรียน เราทำงานไม่ทัน แม่ก็ว่าเรา แม่ไม่เห็นตอนเราทำงานก็ไม่เชื่อว่าเราทำงาน แม่เลยยึดโทรศัพท์เราไป6วันแล้วให้ใช้ได้เฉพาะตอนเรียน แต่แม่ก็ไม่เชื่อว่าเราเรียน แม่ว่าเราให้เราตอบถ้าเราตอบก็ว่าเราเถียง เราไม่ตอบก็ว่าเรา เราตอบบางทีไม่ถูกใจแม่ แม่ก็ตบปากเราก็รู้ว่าแม่ทำเพราะรักแหละมั้ง แต่แม่ไม่เคยเห็นเราดีเลย ตอนสอบเข้าโรงเรียนได้แม่ไม่เคยชมเลย แต่ทำไมตอนเราทำพลาด แม่พร้อมที่จะด่าเราตลอดเลย เรายังไม่ดีพอหรอ หรือไม่ได้รักเราอยู่แล้ว หรือเราไม่เหมาะกับบ้านนี้ เคยปรึกษาเพื่อนแล้ว เพื่อนในกลถ่มคนนึงก็เจอปัญหาเดียวกัน อยากจะย้ายออกไปจากบ้านอยู่แล้ว มันเป็นปัญหาตรงที่แบบว่าบางคนที่เศร้าที่โดนปัญหามาหนักคนที่ช่วยคือคนในครอบครัว แต่เราคนที่โดนปัญหามาจากในครอบครัว..เราควรแก้ไขตัวเอง?ยังไงดี?