สวัสดีค่ะ
มีความในใจที่ยังหาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ😔
. พ่อเราเพิ่งเสียได้ 3 เดือนค่ะ
เเละนี้คือจุดของปัญหาค่ะ
. ปีนี้เราอายุ 21 ปีค่ะ เป็นลูกคนเล็ก มีพี่ชาย 1 คน ปีนี้พี่ชายอายุ 25 ปีค่ะ
พ่อเเม่เรา เเยกทางกัน ตั้งเเต่เราอยู่ อ.3 พี่ชาย ป.4 เราเลยต้องมาอยู่กับยาย
ทั้งคู่ พ่อเเม่เรา ในตอนนั้นพ่อเเละเเม่มีปัญหาก่อนบ่อยมาก ปัญหาหลักๆก็คือพ่อไม่ค่อยช่วยเเม่ทำงาน เเละกินเหล้าหนักมากๆ กินเหล้าเมา ก็จะทำร้ายข้าวของเเละเเม่อยู่บ่อยๆ มีอยู่หนึ่งครั้งที่จำความได้ พอกับแแม่ทะเลาะกัน-
รุนเเรงต่อหน้าเรา แต่ในตอนนั้นก็ได้เเต่ร้องไห้เพราะเด็กมากๆ ไม่รู้ประสา รู้เเต่ว่าพ่อเเม่เสียงดัง ตกใจเลยร้องไห้ วันเวลาผ่านไปเราเริ่มโตขึ้น ป.3 ป.4
ก็จำความได้เเล้ว จำได้ว่า ไปหาพ่ออยู่บ่อยๆ ด้วยการเดินไปหา
(หมู่บ้านเดียวกัน) ทุกๆครั้งที่ไปหาพ่อ เเอบเสียใจอยู่ลึกๆทุกครั้ง เพราะพ่อ
จะเมาทุกครั้ง จากคนพูดน้อย พ่อก็จะพูดไม่มีจบ จากคนที่ไม่เคยสอน พ่อก็จะสอนด้วยความตึงเครียด เป็นเเบบนี้ทุกครั้งไป แต่น้อยครั้งที่พ่อจะไม่เมามาก พ่อก็จะพอคุยกันได้บ้าง ครั้งเเล้ว ครั้งเล่า ทำไห้เรารู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ
อยากไห้พ่อเป็นคนนิสัยตอนไม่เมา เรากลายเป็นคนที่จะกลัวพ่อไปเเล้ว
กลัวความเมาของพ่อ มีอยู่คืนหนึ่ง วันนั้น....ฝนตกปรอยๆเเต่เริ่มจะเเรงขึ้นเลื่อยๆ พ่อไปไหนมาไม่รู้ ขี่มอไซค์มาด้วยความเมามากๆ มาตะโกนเรียกเราหน้าบ้าน เสียงดังมากๆ เรียกเราไห้ขึ้นไปนอนกับพ่อที่บ้าน
ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่า เรากลัวมากๆ เพราะพ่อเมา กลัวที่จะต้องไปฟัง
พ่อพูด กลัวที่จะต้องไปฟังพ่อสอน กลัวที่จะต้องไปโดนพ่อตึงเครียด
เราบอกกับยาย ว่าเราไปอยากไป อยากนอนกับยาย
....เเต่ยายเห็นพ่อเมา ไม่อยากจะมีปากเสียงกันเปล่าๆ เลยบอกไห้เรา
ไปกับพ่อ เพราะตัดความลำคาน เราก็ไป....เพราะใจก็กลัวด้วย เเละสงสารพ่อด้วย คิดในใจว่าเขาคงจะคิดถึง เป็นเเบบนี้ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
จนเราพอโตขึ้น พ่อเริ่มห่างเหินบ้าง เเต่เราก็เจอหน้ากัน สวนทางกัน ทักทายกัน ตามประสาพ่อลูก เจอตอนเมาบ้างไม่เมาบ้าง เเต่พ่อไม่มาตะโกนหน้าบ้านเหมือนเเต่ก่อนเเล้ว เพราะ....พ่อมีภรรยาใหม่เเล้ว เเละเเม่เราก็มีสามีใหม่เช่นกัน ความห่างเหินของเรากับพ่อก็เริ่มมีเเล้ว เเต่เรา ก็ยังคงไปหาพ่อที่บ้านบ้าง เเต่ความรู้สึกนั้นมันไม่ห่างเหินกับเราเลย เราไปหาพ่อ เราเจอภาพเดิมๆ พ่อเมาบ้าง เเละเมาจนไม่ได้สติบ้าง เเต่พ่อเรามีภรรยาใหม่เเล้ว เราคงไม่ได้นั่งอยู่ นั่งฟังเเบบเดิมเเล้วล่ะ เราได้เเต่บอกกับภรรยาใหม่ของพ่ออยู่ทุกครั้ง ว่า...หนูไปก่อนนะ ยายเรียกเเล้ว ฝากพ่อด้วยนะ
เเต่...มันไม่จบเเค่นั้น หลังจากพูดจบ หันหลังเดินกลับบ้าน จะมีน้ำตากลับด้วยเสมอ เป็นเเบบนี้อยู่เสมอ เเต่ช่วงที่พ่อมีภรรยาใหม่เราก็ไม่ต่อยได้ไปหาพ่อแล้ว นานๆเเละนานๆทีด้วยซ้ำไป เพราะอะไรหลายๆอย่างด้วย
ความฝังใจ ความกลัว เเรงกดดันฝั่งเเม่ ด้วยความที่เราเป็นคนง่ายๆ อะไรที่ทำไห้ไม่สบายใจต่อยายต่อแม่ เราก็ไม่ทำ (ยายเราเกรียดพ่อเรามาก เพราะพ่อเคยด่ายาย ทำร้ายเเม่ ทำร้ายข้าวของ สร้างความเกรียดชังต่อกัน)
เลยไม่อยากไห้เราไปยุ่งกับพ่อมาก อยากไปจบๆกันไป เเค่มีสัมพันธ์เหลือไว้เพียงพ่อลูก เเต่เรา .. คนเป็นลูก ก็ยังเหมือนเดิมกับพ่อเสมอ เจอก็คุยกันปกติ
.พ่อไม่เคยส่งเสียเรากับพี่ชายเลย ตั้งเเต่เรากับพี่ชายเเละเเม่ย้ายออกมา
เเต่พ่อเราก็ไม่มีเงินอะไรมาก ด้วยความที่ว่าพ่อก็มีภรรยาใหม่ๆ เเละน้องๆลูกของภรรยาใหม่พ่ออีก 2 คน เราคิดเเต่ว่าพ่อคงมีภาระล่ะมั้ง
. พ่อเคยพูดกับเราครั้งหนึ่งตอนเจอกันที่ร้านค้าในซอยว่าพ่อไม่ค่อยมีเงิน สามีใหม่เเม่รวย ไห้เเม่ดูเเลนะ พ่อไม่มี
.พอเวลาผ่านไป เราแทบไม่ได้คุยกับพ่อเลย ด้วยอะไรหลายๆอย่าง โตขึ้น
เรียน เเละความห่างเหิน จนเข้าช่วงอายุ18-21 ได้เเต่ยิ้มไห้กันเวลาเจอหน้ากัน เพราะทุกครั้งก็เจอกันหน้าบ้านยาย เลยทำไห้ไม่มีโอกาศ
ที่จะได้คุยกันด้วย
. จนเราอายุ 21 ปี
เราได้ยินข่าวร้าย ....... พ่อเราเสียชีวิต
อยู่ที่บ้าน ด้วยเหตุล้มหัวฟาดพื้น
สาเหตุมาจากความดันโลหิตสูง เส้นเลือดในสมองแตก
เจ้าหน้าที่สันนิฐานว่า เสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่า 4ชม.
มาจากโรคส่วนตัว น่าจะปวดหัวหนักมากๆ
.......ภรรยาใหม่พ่อเล่าไห้ฟังว่า พ่อป่วยมาสักพักเเล้ว
พึ่งจะมาเพลาๆเหล้าได้ช่วงอาทิตย์นี้ เเล้วก็มาเสียชีวิตลง
ส่วนในเรื่องงานศพพ่อ เราเเละพี่ชาย ทางบ้านเราเป็นคนจัดการเองทุกๆอย่าง ทุกบาท ทุกอย่าง 200,000 บาท ภรรยาใหม่พ่อไม่ได้ออกสักบาท พี่น้องพ่อไม่มีใครช่วยด้วยสิน เเต่มาช่วยเเรง เเละเราไม่ได้ซีเรียส ณ จุดนั้น
เพราะมันคือหน้าที่เรา เเละพ่อคือพ่อเรา
เเต่ตอนนี้ ผ่านมา 3 เดือนเเล้ว
เรานอนร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง บ่อยครั้งที่นึกคิด
ว่าเราอกตัญญูมากมั้ย??
ที่ไม่เคยไปดูเเล หาข้าว หาน้ำไห้พ่อกิน ไม่เคยไปถามทุกข์ สุข เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรพ่อเลยช่วงที่โตขึ้น
ฝังใจมาถึงทุกวันนี้ยังไม่ได้ตอบเเทนอะไรพ่อเลย
อยากไห้เงินพ่อใช้ในวันที่มี เเต่พ่อก็ไปอยู่ใช้เเล้ว
ความค้างคาใจกับพ่อ
มีความในใจที่ยังหาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ😔
. พ่อเราเพิ่งเสียได้ 3 เดือนค่ะ
เเละนี้คือจุดของปัญหาค่ะ
. ปีนี้เราอายุ 21 ปีค่ะ เป็นลูกคนเล็ก มีพี่ชาย 1 คน ปีนี้พี่ชายอายุ 25 ปีค่ะ
พ่อเเม่เรา เเยกทางกัน ตั้งเเต่เราอยู่ อ.3 พี่ชาย ป.4 เราเลยต้องมาอยู่กับยาย
ทั้งคู่ พ่อเเม่เรา ในตอนนั้นพ่อเเละเเม่มีปัญหาก่อนบ่อยมาก ปัญหาหลักๆก็คือพ่อไม่ค่อยช่วยเเม่ทำงาน เเละกินเหล้าหนักมากๆ กินเหล้าเมา ก็จะทำร้ายข้าวของเเละเเม่อยู่บ่อยๆ มีอยู่หนึ่งครั้งที่จำความได้ พอกับแแม่ทะเลาะกัน-
รุนเเรงต่อหน้าเรา แต่ในตอนนั้นก็ได้เเต่ร้องไห้เพราะเด็กมากๆ ไม่รู้ประสา รู้เเต่ว่าพ่อเเม่เสียงดัง ตกใจเลยร้องไห้ วันเวลาผ่านไปเราเริ่มโตขึ้น ป.3 ป.4
ก็จำความได้เเล้ว จำได้ว่า ไปหาพ่ออยู่บ่อยๆ ด้วยการเดินไปหา
(หมู่บ้านเดียวกัน) ทุกๆครั้งที่ไปหาพ่อ เเอบเสียใจอยู่ลึกๆทุกครั้ง เพราะพ่อ
จะเมาทุกครั้ง จากคนพูดน้อย พ่อก็จะพูดไม่มีจบ จากคนที่ไม่เคยสอน พ่อก็จะสอนด้วยความตึงเครียด เป็นเเบบนี้ทุกครั้งไป แต่น้อยครั้งที่พ่อจะไม่เมามาก พ่อก็จะพอคุยกันได้บ้าง ครั้งเเล้ว ครั้งเล่า ทำไห้เรารู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ
อยากไห้พ่อเป็นคนนิสัยตอนไม่เมา เรากลายเป็นคนที่จะกลัวพ่อไปเเล้ว
กลัวความเมาของพ่อ มีอยู่คืนหนึ่ง วันนั้น....ฝนตกปรอยๆเเต่เริ่มจะเเรงขึ้นเลื่อยๆ พ่อไปไหนมาไม่รู้ ขี่มอไซค์มาด้วยความเมามากๆ มาตะโกนเรียกเราหน้าบ้าน เสียงดังมากๆ เรียกเราไห้ขึ้นไปนอนกับพ่อที่บ้าน
ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่า เรากลัวมากๆ เพราะพ่อเมา กลัวที่จะต้องไปฟัง
พ่อพูด กลัวที่จะต้องไปฟังพ่อสอน กลัวที่จะต้องไปโดนพ่อตึงเครียด
เราบอกกับยาย ว่าเราไปอยากไป อยากนอนกับยาย
....เเต่ยายเห็นพ่อเมา ไม่อยากจะมีปากเสียงกันเปล่าๆ เลยบอกไห้เรา
ไปกับพ่อ เพราะตัดความลำคาน เราก็ไป....เพราะใจก็กลัวด้วย เเละสงสารพ่อด้วย คิดในใจว่าเขาคงจะคิดถึง เป็นเเบบนี้ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
จนเราพอโตขึ้น พ่อเริ่มห่างเหินบ้าง เเต่เราก็เจอหน้ากัน สวนทางกัน ทักทายกัน ตามประสาพ่อลูก เจอตอนเมาบ้างไม่เมาบ้าง เเต่พ่อไม่มาตะโกนหน้าบ้านเหมือนเเต่ก่อนเเล้ว เพราะ....พ่อมีภรรยาใหม่เเล้ว เเละเเม่เราก็มีสามีใหม่เช่นกัน ความห่างเหินของเรากับพ่อก็เริ่มมีเเล้ว เเต่เรา ก็ยังคงไปหาพ่อที่บ้านบ้าง เเต่ความรู้สึกนั้นมันไม่ห่างเหินกับเราเลย เราไปหาพ่อ เราเจอภาพเดิมๆ พ่อเมาบ้าง เเละเมาจนไม่ได้สติบ้าง เเต่พ่อเรามีภรรยาใหม่เเล้ว เราคงไม่ได้นั่งอยู่ นั่งฟังเเบบเดิมเเล้วล่ะ เราได้เเต่บอกกับภรรยาใหม่ของพ่ออยู่ทุกครั้ง ว่า...หนูไปก่อนนะ ยายเรียกเเล้ว ฝากพ่อด้วยนะ
เเต่...มันไม่จบเเค่นั้น หลังจากพูดจบ หันหลังเดินกลับบ้าน จะมีน้ำตากลับด้วยเสมอ เป็นเเบบนี้อยู่เสมอ เเต่ช่วงที่พ่อมีภรรยาใหม่เราก็ไม่ต่อยได้ไปหาพ่อแล้ว นานๆเเละนานๆทีด้วยซ้ำไป เพราะอะไรหลายๆอย่างด้วย
ความฝังใจ ความกลัว เเรงกดดันฝั่งเเม่ ด้วยความที่เราเป็นคนง่ายๆ อะไรที่ทำไห้ไม่สบายใจต่อยายต่อแม่ เราก็ไม่ทำ (ยายเราเกรียดพ่อเรามาก เพราะพ่อเคยด่ายาย ทำร้ายเเม่ ทำร้ายข้าวของ สร้างความเกรียดชังต่อกัน)
เลยไม่อยากไห้เราไปยุ่งกับพ่อมาก อยากไปจบๆกันไป เเค่มีสัมพันธ์เหลือไว้เพียงพ่อลูก เเต่เรา .. คนเป็นลูก ก็ยังเหมือนเดิมกับพ่อเสมอ เจอก็คุยกันปกติ
.พ่อไม่เคยส่งเสียเรากับพี่ชายเลย ตั้งเเต่เรากับพี่ชายเเละเเม่ย้ายออกมา
เเต่พ่อเราก็ไม่มีเงินอะไรมาก ด้วยความที่ว่าพ่อก็มีภรรยาใหม่ๆ เเละน้องๆลูกของภรรยาใหม่พ่ออีก 2 คน เราคิดเเต่ว่าพ่อคงมีภาระล่ะมั้ง
. พ่อเคยพูดกับเราครั้งหนึ่งตอนเจอกันที่ร้านค้าในซอยว่าพ่อไม่ค่อยมีเงิน สามีใหม่เเม่รวย ไห้เเม่ดูเเลนะ พ่อไม่มี
.พอเวลาผ่านไป เราแทบไม่ได้คุยกับพ่อเลย ด้วยอะไรหลายๆอย่าง โตขึ้น
เรียน เเละความห่างเหิน จนเข้าช่วงอายุ18-21 ได้เเต่ยิ้มไห้กันเวลาเจอหน้ากัน เพราะทุกครั้งก็เจอกันหน้าบ้านยาย เลยทำไห้ไม่มีโอกาศ
ที่จะได้คุยกันด้วย
. จนเราอายุ 21 ปี
เราได้ยินข่าวร้าย ....... พ่อเราเสียชีวิต
อยู่ที่บ้าน ด้วยเหตุล้มหัวฟาดพื้น
สาเหตุมาจากความดันโลหิตสูง เส้นเลือดในสมองแตก
เจ้าหน้าที่สันนิฐานว่า เสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่า 4ชม.
มาจากโรคส่วนตัว น่าจะปวดหัวหนักมากๆ
.......ภรรยาใหม่พ่อเล่าไห้ฟังว่า พ่อป่วยมาสักพักเเล้ว
พึ่งจะมาเพลาๆเหล้าได้ช่วงอาทิตย์นี้ เเล้วก็มาเสียชีวิตลง
ส่วนในเรื่องงานศพพ่อ เราเเละพี่ชาย ทางบ้านเราเป็นคนจัดการเองทุกๆอย่าง ทุกบาท ทุกอย่าง 200,000 บาท ภรรยาใหม่พ่อไม่ได้ออกสักบาท พี่น้องพ่อไม่มีใครช่วยด้วยสิน เเต่มาช่วยเเรง เเละเราไม่ได้ซีเรียส ณ จุดนั้น
เพราะมันคือหน้าที่เรา เเละพ่อคือพ่อเรา
เเต่ตอนนี้ ผ่านมา 3 เดือนเเล้ว
เรานอนร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง บ่อยครั้งที่นึกคิด
ว่าเราอกตัญญูมากมั้ย??
ที่ไม่เคยไปดูเเล หาข้าว หาน้ำไห้พ่อกิน ไม่เคยไปถามทุกข์ สุข เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรพ่อเลยช่วงที่โตขึ้น
ฝังใจมาถึงทุกวันนี้ยังไม่ได้ตอบเเทนอะไรพ่อเลย
อยากไห้เงินพ่อใช้ในวันที่มี เเต่พ่อก็ไปอยู่ใช้เเล้ว