วันนี้เรารู้สึกเเย่มากๆค่ะ เรามีเรื่องดีๆจะบอกเเม่เเต่ว่าเเม่ชอบรำคารเราอันนี้เราก็ชินเเล้วค่ะเเม่ชอบพูดว่า
/พูดมากอ่ะ/ผีเจาะปากมาหรอ/รำคารละ/หยุดพูดก่อน/จะบอกก่อนนะคะว่าเราเป็นคนที่ชอบพูดดด
มาก ชอบเล่าเรื่องชอบคุยชอบการที่เเบบได้มาคุยกันเล่าเรื่องให้ฟังด้วยกันเรามีความสุขนะคะ เรายอบรับว่าเราพูดมากนะคะเเต่เราเป็นคนที่ชวนคุยเก่งมีเรื่องเม้าเยอะเเต่พ่อกับเเม่เราไม่เคยมีเวลาอยู่กับเราเลยค่ะคือเราเข้าใจนะคะพ่อกับเเม่เราไหนจะงานไหนจะเรื่องเงินนู่นนี่นั่นมันปวดหัวไปหมดเเล้วอีกอย่างเขาอาจจะคิดว่าเราเริ่มโตเเล้ว เเต่เราคิดว่ายังไงเราก็ยังเป็นเด็กอยู่นะ ทำไมเราถึงทำตัวเป็นเเบบตอนเด็กๆไม่ได้เเล้วมันไม่มีความสุขเเล้ว ตอนเด็กเวลาพูดเยอะพูดมากอ่ะผู้ใหญ่ก็ชอบชมว่าพูดเก่งเน้อเเต่โตมาทำไมถึงต้องติกันเเทนที่จะรับฟังทำไมต้องทำให้ฝ่ายเขาเสียความรู้สึก เราจะบอกว่าที่เเม่เราชอบพูดให้เราเสียความรู้สึกอะ เพราะเขาเห็นเราพูดมากเวลาเเม่เราพูดว่าเรา เเม่เราชอบขำเห็นเป็นเรื่องตลกทั้งๆที่เราไม่โอเลยมันเเบบเฟลไปหมด คือกำลังเล่าอยู่ เเล้วการที่มาพูดว่า.พูดมาก.รำคาร.หยุดพูดดิ้/ มันเสียความรู้สึกมากๆอ่ะเเล้วถ้าเป็นพ่อเรานะเราเสียใจมากๆเลยพอๆกับเเม่เวลาเราถามเขาคุยกับเขา เขาจะไม่ตอบเราก็เข้าใจว่าเขาไม่อยากคุยกับเราเขารำคารเราเเละเราก็เงียบนะเเต่นิสัยเราที่ติดพูดมากอะเราก็ถามเขาเพราะเราสงสัยพ่อเราก็ชอบตอบกลับมาว่า.หยุดพูด.
รำคารเเละ.เราเข้าใจพ่อกับเเม่นะเพราะถ้ามีคนมาถามมาพูดเยอะๆๆเราก็อาจจะมีรำคารบ้างเเต่ไม่ต้องพูดให้มันเสียคงามรู้สึกได้มั้ยอ่ะทุกคนคิดว่าเราผิดมั้ยที่พูดมากจนทำให้คนอื่นรำคารหรือพ่อกับเเม่เราที่ไม่มีเวลาให้เราชอบรำคารเรา