คือว่าพี่กับพ่อเราเป็นคนที่ทำให้เราไม่กล้าทำอะไรตอบโต้คนอื่นเลยค่ะ เรารู้สึกด้อยมาก เเค่มีคนยกเรื่องพี่กับพ่อเรามาพูดนิดหน่อยเราจะรู้สึกโคตรไม่ดีเลยค่ะ คือเริ่มจากพ่อเรา พ่อเรากับเเม่เราทะเลาะกันบ่อยค่ะ เเล้วก็ทะเลาะกันตั้งเเต่เราเด็กจนโตด้วยเรื่องเดิม เเบบเดิม คำเดิม ตลอดเลย เเต่จะเป็นเฉพาะเวลาพ่อเมาค่ะ พ่อชอบอวดตัวเองเเล้วก็เหยียดคนอื่น ตอนเด็กๆเราเคยทำตัวไม่ดีเหยียดคนอื่นช่วงนึงก็เพราะเห็นพ่อทำ ตอนเราประมาณ4ขวบ ภาพที่เราจำได้เเม่นๆคือภาพพ่อเเม่ทะเลาะกัน พ่อชอบทะเลาะกับเเม่โชว์คนอื่น เเล้วก็ทำเหมือนตัวเองเหนือ ต่อว่ากันด้วยวาจาหยาบคาย เเบบ _ึงมันe_่าน e_ะหรี่ เเล้วก็หาว่าเเม่ไปเป็นชู้คนนู้นคนนี้ เเม่ก็จะด่าพ่อกลับด้วยคำที่เเรงพอๆกัน (คือพ่อเราทำงานอยู่ต่างจังหวัดค่ะ) ซึ่งมันหยาบมากเราเเต่พ่อหลังจากนั้นทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ ตอนเด็กๆคิดว่าตัวเองเป็นปัญหาให้พ่อเเม่ทะเลาะกัน เพราะมีครั้งนึงเราไปค่ายอะไรซักอย่างกับเเม่เเล้วปกติเราจะนอนไม่ได้ถ้าไม่มีเเม่เเต่ครั้งนี้เราตอนนี้นเเค่5-6ขวบเอง นอนได้เพราะเเม่ต้องไปทำกิจกรรมเเล้วเราง่วงนอน เเม่ก็มากล่อมๆเเล้วพ่อเราหลับเเม่ออกไปทำกิจกรรมตามหน้าที่ต่อ เรารู้สึกว่าตัวเองเก่งมากเเบบ เฮ้ยนอนคนเดียวได้ด้วยว่ะ วันนั้นเห็นเเม่คุยกับพ่อผ่านทางโทรศัพท์เราเลยคุยด้วยเเล้วก็อวดพ่อว่า เนี่ย เรานอนคนเดียวได้ด้วย เก่งมากใช่มั้ย พ่อเราก็อ่อๆอืมๆ เเต่พอพ่อเมาเเล้วจะชอบโทรหาเเม่เพื่อโทรมาด่าตลอดเลย ครั้งนี้พ่อด่าประมาณว่า ไม่อยู่กับลูกไม่ดูเเล ไปเเรดหาคนอื่น อะไรประมาณนั้น เราก็เเบบไรวะ เเล้วเเม่ก็มาบอกเราว่า ไปบอกพ่อทำไม อุตส่าชมว่านอนคนเดียวได้ ทีหลังมีอะไรไม่ต้องบอกนะ เราก็งง เราฺผิดอะไรวะ เเล้วทำไมพ่อต้องพูดเเบบนั้น จนเราก็รับรู้เรื่องประมาณนี้มาตลอดชีวิต มันทำให้เราเกลียดพ่อมากๆ เเต่ยิ่งเราโตขึ้นเท่าไร พ่อกับเเม่ยิ่งชอบลากเราเข้าไปยุ่งตลอดเลย เเต่พี่ชายจะถูกกันห่าง(อันนี้เกี่ยวกับว่าทำไมไม่ชอบพี่) ชอบลากเราไปเเล้วก็ต่อว่ากันเเรงต่อหน้าเราเหมือนว่าเราไม่ต้องถูกกันออกจากเรื่องพวกนี้เเต่ต้องทนเผชิญหน้าทั้งที่เราไม่ควรจะถูกทำเเบบนั้น เราก็มีเถียงบ้าง เเต่พ่อจะไม่ค่อยว่าเรากลับเพราะเรามีเหตุผลมากกว่าพ่อทุกครั้งที่พ่อว่าเราก็เอาเหตุผลที่สามารถพูดคุยกันได้จริงๆมาพูดกันเเทนที่จะว่าอะไรก็ไม่รู้ เเต่พอเราโตขึ้นเรื่อยๆ เราก็ยิ่งจพบอกพ่อเเม่ในตอนที่สติยังครบไม่ได้เมาอะไรตลอดว่า เรื่องพวกนี้มันไม่ดี มีผลเสียกับเรายังไง เค้ากผ้พยักหน้ารับเเละทำเป็นเข้าใจ เเต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปลี่ยนเป็นลงอะไรเลย เราเคยถามเเม่ว่า เเม่ทนทำไมวะ เเม่ก็ตอบมาประมาณว่าการทะเลาะกันเป้นปกติของทุกครอบครัวพ่อกับเเม่ก็ทะเลาะเพื่อปรับความเข้าใจ มันก็ดี เเม่ตอบมาเหมือนเราโง่ทั้งที่ผลมันก็ออกมาว่าไม่ว่า มันไม่ดี มันเหมือนเดิมทุกครั้ง มันไม่ดี เพราะตอนเเม่ตอบเเม่หน้ายิ้มเเต่พอเอาเข้าจริงเเม่ร้องไห้จะเป็นจะตายเเล้วก็ต่อว่าพ่อด้วยอารมณ์เหมือนกันไม่ต่างจากที่พ่อทำ นั่นไม่ทำให้มันเข้าใจกันเลยเเม้เเต่น้อย มันดูย้อนเเย้ง เเต่เราก็เริ่มทำตัวขัดเเย้งกับพ่อเเม่ขึ้นเรื่อยๆ พ่อเราชอบโชว์คนอื่นมากว่าตัวเองเก่ง ตัวเองยิ่งใหญ่ ทั้งที่จริงๆเเล้วพ่อไม่ได้มีอะไรขนาดนั้น พ่อเคยทำประมาณนั้นที่โรงเรียน พ่อรู้ว่าเราไม่กลัวพ่อ เวลาเราเถียงพ่อเเล้วเรามีเหตุผลมากกว่าพ่อก็จะพูดประมาณว่า มีเบอร์ผ.อ. มีเบอร์คนนู้นคนนี้เดี๋ยวโทรไปถามเลย ว่าเค้าจะเข้าข้างใครมากกว่า เราก็เเบบ งง ผู้ใหญ่เค้าทำตัวกันเเบบนี้เหรอวะ พ่อเราอวดเบ่งจนบางทีมันดูไร้มารยาท ซึ่งคนที่ถูกว่าจะไม่ใช่พ่อเเต่เป็นเรา เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไม เราเลยชอบโดนว่ากดอยุ่บ่อยๆว่าเอาเข้าจริงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี อย่ามาอวดเก่ง ถ้าเราฝืนทำต่อจริงๆพ่อก็จะโทรไปหาคนพวกนั้นจริงซึ่งมันมีปัญหาต่อการเข้าสังคมเราในอนาคตเเน่นอน เเต่พ่อก็ยังไม่หยุดทำตัวเเบบนี้จนเราเคยโดนเพื่อน bully เพราะเราไม่ชอบว่าคนอื่นกลับเวลาถูกเเกล้งเพราะเรากลัวว่าคนอื่นจะขุดเรื่องพ่อเเม่เราซึ่งมันเป็นปมใหญ่ของชีวิตเราที่เเก้ไม่ได้ เราเลยต้องมาลงกับตัวเองจนเป็นเเผล พ่อเเม่ก็รู้เเต่ก็เอาเเต่ถามว่าทำไปทำไม อ่อนเเอ ไม่เข้าใจเลยว่าเราเก็บกดทุกอย่างที่ทั้งสองคนเอาไว้ในสมองตลอด ตอนเด็กๆเราชอบการ์ตูนดิสนีย์มากเหมือน  เเต่เราดันเข้าใจเรื่องพ่อเเม่ทะเลาะกันมากกว่าการ์ตูนดิสนีย์ที่เราชอบอีก เราเหนื่อยเราไม่ไหวเเล้ว เราก็เลยชอบขัดพ่อกับเเม่อยู่บ่อยๆเรื่องเราไม่โอเคที่เขาจะทำตัวทะเลาะเเรงๆไม่มีเหตุผลกันทั้งที่ตัวเอง50เเล้ว จนเค้าทะเลาะกันน้อยลงจริง จนเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนนี่เอง พ่อกับเเม่เรามาทะเลาะกันอีก ก็โทรๆๆๆหากันอยู่นั่นล่ะ พ่อเเม่ไม่ยอมเราสายเพราะไม่อยากคุยพ่อก็จะโทรหาคนอื่น เพื่อให้เอาไปให้เเม่คุย พ่อโทรหาเรา เราก็รู้เเล้วก็รับสายพยายามบอกเหตุผลต่างๆให้เลิกทะเลาะกันได้เเล้ว พ่อไม่ฟังเรา พ่อเหยียดเเม่ให้เราฟัง พ่อบอกเราว่า เเม่อะเรียนไม่เก่งเท่าพ่อ เเม่จบเเค่นี้ๆๆๆส่วนพ่อตอบมหาวิทยาลัยดังๆ เเม่อ่ะโง่ ไม่มีวุฒิภาวะ พ่อมีลูกน้อง พ่อยิ่งใหญ่ พ่อเก่ง อย่าทำตัวเหมือนเเม่นะเเม่มันโง่ เราก็เเบบ ไม่ไหว พ่อเป็น_หี้ย อะไรวะ พ่อเราชอบเหยียดเราเลยเป็นพวกเกลียดการเหยียดมาก เราก็บอกพ่อไปว่า สิ่งที่พ่อทำคือการเหยียด เเล้วพ่อก็กำลังเหยียดเเม่อยู่ เเล้วพ่อก็กำลังเหยียดคนอีกหลายคนด้วย มันไม่ยุติธรรมเพราะพ่อไม่ได้ดีขนาดนี้น ถึงพ่อดีขนาดนั้นจริงพ่อก็ไม่ควรไปว่าไปเหยียดคนอื่นให้เค้ารู้สึกเหมือนโดนกด พ่อไม่มีสิทธิ์นั้น พ่อไม่มีสิทธิ์ไปว่าคนอื่น เค้าก็คือเค้าทุกคนมีความสามารถของตัวเอง ทุกคนไม่มีใครโง่ทุกคนเก่งในรูปเเบบของตัวเอง คนที่ไปว่าคนอื่นมันดูโง่มากกว่าอีก คนที่เค้าเก่งจริงเค้าไม่ทำเเบบนั้นหรอก พ่อก็เเค่เป็นคนโลกเเคบ คนเค้าไม่เคารพพ่อหรอก พ่อก็ตอบเรามาว่าฟังสิฟัง เราก็ตอบว่าฟังอยู่ เเล้วพ่อฟังเราบ้างมั้ยวะ พ่อก็ตอบมาว่า ในสังคมนะ บลาๆๆๆๆๆๆๆ เเล้วก็จบด้วยคำว่าพ่อเก่ง พ่อยิ่งใหญ่ เราเเบบได้ฟังที่พูดมั้ยวะ เราตั้งเเต่เด็กจนโตคิดมาตลอดเลยว่าพ่อกับเเม่เเต่งงานกันทำไมทั้งที่ พ่อว่าเเม่เเบบนี้ตลอดเลย พ่อพูดเหมือนเเม่ด้อยมากจนคนเเบบพ่อไม่มายุ่งด้วยหรอก เเม่ก็พูดว่าคนเเบบพ่อมันไม่ดีชอบดูถูกเป็นประเภทที่เเม่ไม่ชอบ เเต่ก็ทนอยุ่กันเพราะมีลูกเเล้ว เเต่เราว่ามันไม่ make sense เลย ถ้าเกิดต้องทนกันอยู่จริงก็ทนกันไปเอาลูกมาเอี่ยวทำไม มันทรมานนะเว้ย เราไม่เกี่ยว พวกคุณทะเลาะกันเหมือนเรื่องสนุกเเต่เราไม่สนุกด้วย เค้าก็ทะเลาะกันตั้งเเต่เช้า จนตอนกลางคืน เค้าก็ยังทะเลาะกันอยู่ เราเเม่ลงทั้งรำคาญทั้งเฟล เราไม่ไหวจนพ่อโทรหาเเม่ไม่ติดพ่อก็โทรมาหาเรา เราก็เลยบอกว่า ขอร้องเถอะ หยุดได้เเล้ว พอได้เเล้ว ขี้เกียจฟังเเล้ว น้ำตาก็ไหลออกมา เเล้วเราก็ตะโกนใส่โทรศัพท์ พ่อด่าว่าเราเป็นบ้า เป็นอีบ้า พ่อบอกว่าเราเป็นบ้าจะส่งเราไปโรงพยาบาล พ่อบอกเราว่า ร้องไห้ทำไม กำลังจะตายรึไง เราอึดอัดมาทั้งวัน อึดอัดมาตลอดชีวิต อึดอัดมาเป็น10ปี เราก็เหมือนตายไปเเล้ว พ่อจะมาย้ำทำไม ที่เราเก็บอารมณ์มาตลอด ก็ถูกคนอื่นหาว่าเป็นบ้าทั้งที่พ่อกับเเม่เป็นคนทำ เราโกรธมาก เลยบอกว่า พ่อสิจะตายก่อน ตอนนั้นเราสติเเตกไปเเล้ว พ่อก็บอกว่าเราสิไปตาย พ่อได้ยินเราร้องไห้เเต่พ่อยิ่งไล่เราไปตาย เราก็พยายามบอกเเล้วว่าเราไม่ไหว เราก็เออ ทนเรียกพ่อมาตั้งนานเพราะคิดว่าจะดีขึ้น สุดท้ายก็ไม่ดีขึ้นเลย เราก็เเบบ ตะโกนใส่พ่อว่าตายๆๆๆๆๆๆ ว่าคนอื่นระวังจะตายเอง ตายๆๆๆ จนพ่อตัดสายไปเอง ก่อนตัดสายพ่อพูดว่า ไปตายเองสิ เราเหมือนสติเเตกตะโกนลั่นบ้าน เราเหมือนดิ่งอยุ่ในโลกเราไปเเล้ว เราร้องจนเสียงเเหบ เเม่ก็เคาะประตูเรียกเรา เราก็ขว้างของใส่ประตู เราทุบห้องเเล้วก็ร้องไห้ ถ้าเป็นปกติเราไม่ไหว เราจะทำตัวเองเพื่อให้เจ็บจะได้ๆสติ เเต่ครั้งนี้เราทำเเล้วเรายิ่งโลกดับมากกว่าเดิม เเม่เคาะประตูบอกเราให้เปิด จนเเม่ร้องไห้เเล้วเราได้ยินเราเลยเริ่มมีสติมากขึ้นเลยไปเปิดประตูให้เเม่เเล้วกลับมานั่งร้องไห้เหมือนเดิมเเม่พยายามคุยกับเราเเต่เราก็พยายามคุยด้วย เเต่เเม่บอกว่าวันนั้นเราพูดไม่เป็นภาษาเลย เราเหมือนพึมพัมๆเเต่ไม่เป็นคำทั้งที่เราบอกครส.กับเเม่ออกไปหมดเเล้วเเต่เเม่ก็ไม่รู้อยู่ดี หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกับพ่ออีกเลย ถ้าพ่อกลับมาบ้านพยายามชวนเราคุย เราจะรู้สึกขนลุกพะอืดพะอม เรารู้สึกขยะเเขยงมาก เหมือนพ่อพยายามทำดีเพื่อให้พ่อกลับไปทำเหมือนเดิมได้ เราไม่ใช่เเม่ที่จะทำตัวเหมือนเดิมได้ ถ้าพ่อมาเราจะไม่ไปกินข้าว เราจะอยู่เเต่ในห้อง เรารู้เเค่ว่าพ่อกับเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ หรือภ้าหิวข้าวจริงๆ เราก็จะเอามากินในห้อง ไม่ออกไปไหนเลย ตอนไปเอาข้าวก็จะไปตอนที่พ่อไม่อยู่ เราไม่อยากเจอหน้าเค้าเลย ส่วนเรื่องพี่ชายเรา เราไม่ชอบพี่ตัวเองเลย ยิ่งเรามีครอบครัวที่ไม่ค่อยจะดีอยู่เเล้ว เรากับพี่ชายควรเผชิญหน้ากับเหตุการเดียวกัน เเต่ไม่ พ่อกับเเม่พยายากันพี่ชายเราออกไปเวลาทะเลาะกับ พยายามปกป้องพี่ชายจากเรื่องไม่ดี เเต่เรากลับโดนลากเข้าไปยำในนั้นด้วย เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไม พี่เราเคยทำเรื่องไม่ดีทากมายกว่าเรา เเต่เราที่พยายามทำมาตลอด พยายามอดทนกลับไม่ได้รับอะไร พี่เรานิสัยเเย่ เหมือนเป็น mixed ระหว่างพ่อกับเเม่ที่ลงตัว ชอบเหยียด ชอบเเกล้งคนอื่น เห็นตัวเองดีที่สุดทั้งที่ตัวเองไม่ได้ดีขนาดนั้น เเล้วก็ทำตัวย้อนเเย้ง ซึ่งนั่นเป็นนิสัยที่ไม่ชอบโคตรๆ โลกไม่ยุติธรรม ทุกคนบอกว่าเราอ่อนเเอ เเต่เราต้องเเบกทุกอย่างไว้นะเฮ้ย พี่เราบอกว่าตัวเองเเข็งเเกร่งเเต่พี่ไม่ต้องเเบกอะไรไว้เลยอายุเรียนมหาลัยเเล้วเเต่ยังทำตัวเหลวเเหลก โทรมาขอตังค์เเม่ทุกวันทั้งที่เราก็อยุ่หอเหมือนกันดันไม่ได้ มันบอกว่าได้เงินน้อยกว่าทั้งที่เร่ได้ครั้งเดียว เเต่มันได้หลายๆครั้ง รวมกันเเล้วมันเท่ากับเงินเราx2 หรือ 3 ไปอีก มันบอกเราไม่ประหยัด มันทำอะไรบ้างวะ เปย์คนอื่น เราจะกินยังไม่พอเลย  พ่อกับเเม่เวลาทันขอตังก์ก็บ่นพอเป็นพิธีเเล้วก็ให้ พอเราจำเป็นจริงๆ ดันด่าเรามากกว่า เราไม่อยากใช้เงินพ่อเเม่เลย เพราะเรารู้สึกว่าเรานังต้องเกาะคนที่เราไม่ชอบที่สุด เราไม่คิดว่าจะทิ้ง ถ้าเราทำงานได้เเล้วเเน่นอนเรารับผิดชอบมันเป็นหน้าที่เเต่จะให้มาดูเเล เเม่อะได้ เเต่พ่อคงไม่ เพราะพ่อก็ค่อยจะดูเเลเราสักเท่าไร เเต่ทักคนประคบประหงมพี่ชาย เรางง เราพยายามเเต่ไม่ได้อะไรเลยอะ พี่เราทำอะไรบ้างวะ เเล้วพี่ก็ชอบมาวุ่นวายกับชีวิตเราทั้งที่เราไม่เคยยุ่งกับพี่เลย เเล้วพี่เราก็ไม่ให้ยุ่ง มันทำเหมือนพ่อเลย ชอบมาหักหน้าเรา ทำตัวเหมือนพี่ชายที่ดีห่วง เเต่ไม่ว่ะ สิ่งที่มันทำเหมือนคุกคามชีวิตมากกว่า เหมือนว่าเเค่เราพึ่งได้อะไรที่มันไม่ได้มันก็จะเเบบ เฮ้ย นี่ไง ตามใจมันอีกเเล้ว ทั้งที่เวลามันได้ทุกอย่างมากกว่าเรา เรายังไม่เคยว่ามันเลย เราได้ยินประโยคนี้ตลอดเลย "ยอมให้พี่ได้มั้ยลูก ก็รู้ว่าพี่เป็นคนยังไง ยอมให้มันได้มั้ย" จากทุกคนที่เรารู้จัก เวลามันมีอะไรไม่ถูกใจก็ทำตัวมีปัญหา เหมือนยังไม่โตซักที การที่ทุกคนกดให้เรายอมมันก็เหมือนมันชนะ มันก็ยิ่งทำมากกว่าเดิม
เเล้วทั้งหมดมีปัญหากับการใช้ชีวิตเรามาก เรากลายเป็นพวกไม่ชอบเข้ามกล้ผู้ชาย จากพี่กับพ่อ มันรู้สึกขยะเเขยงมาก เเล้วก็เราไม่มีเเรงจูงใจในการใช้ชีวิตต่อ คนอื่นก็คงอยากจะให้ครอบครัวภูมิใจเเต่เรากลับอยากให้เค้าผิดหวัง ให้ได้ผิดหวังซักครึ่งกับที่รับได้รับมาก็ยังดี ถ้าจะให้ทำเพื่อตัวเอง สุดท้ายไม่ว่าจะดิ้นรนเท่าไรเราก็ต้องถูกลากกลับมาในวังวนนี้อยู่ดี เราอยากออกไปอยู่คนเดียว เเต่สุดท้ายคำว่าครอบครัวก็จะขังเราไว้ไม่ให้เราหนีพ้น คนรอบข้างก็จะบอกว่าเราอกตัญญูทั้งที่เค้าไม่ได้รู้เลยว่าเราทรมานเเค่ไหนถูกกดถูกเหยียด เรากลายเป็นว่าไม่อยากเเต่งงาน ไม่อยากมีลูกกลัวว่าถ้ามีลูกเเล้วต้องมาเจอโลกเเบบนี้ กลัวต้องททานเหมือนเรา เราไม่ถูกกับผู้ชาย เราเป็นไบ เเต่เอียงไปทางผู้หญิงมากกว่า เราก็ชื่นชมนะคนที่เป็นดาราเป็นศิลปิน เเต่เอาเข้าจริงพออยู่ได้ด้วยกันเราเเบบรู้สึกขยะเเขยงขนลุกทั้งที่เค้าไม่ได้ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ เราควรทำยังไงต่อดีคะ ตอนนี้คิดหนักเเล้วก็เครียดมาเลยค่ะ