เกริ่นยาวหน่อยคะ ครอบครัวเราชอบใช้ความรุนเเรงตั้งเเต่เราเด็กถ้าลูกดื้อจะโดนทุบตีตตลอดทั้งพ่อเเละเเม่  เวลาพ่อเเม่ทะเลาะกันจะเลือดตกยางออกให้เราเห็นตลอด  จนวันนึงเราคิดว่าสักวันจะต้องหลุดพ้นจากตรงนี้ให้ได้ เเละเมื่อเราเรียนจบปริญาตรีเราเริ่มมีความรัก สิ้นหวังกับความรักตลอดเหมือนโหยหาความอบอุ่น  จนมาวันนึงเจอกับสามีเขาเป็นคนดื่มเเละสูบบุหรี่แต่เรารู้เเต่เเรกแล้วก็ยังรักเขาหวังว่าจะเปลี่ยนเขาได้จนพ่อเเม่รู้เรื่องว่าเราก็บังคับให้เเต่งงาน เราจำใจเเต่งเพราะพ่อเราดุมากไม่อยากมีปัญหาจึงได้เเต่งงานกันจนกระทั่งมีลูกน้อยเกิดขึ้นมาสองคนเราเริ่มสร้างกหนี้โดยพ่อเเม่ไม่รู้ตั้งเเต่ลูกคนเเรกเเต่ใช้หนี้ได้  จนมาลูกคนที่สอง
มีรถใหญ่นึงคันรถเล็กหนึ่งคันยังผ่อนไม่หมดคราวนี้ใช้ไม่ทันต้องขอยยืมทางบ้านมาใช้หนี้ เเต่เขาบอกว่าต้องกลับบ้านมาเลี้ยงลูกเองไม่ต้องทำงานเเล้วเขากลัวหนี้เราเพิ่มขึ้นและนี่คือจุดเปลี่ยนที่ทำให้เรา
ชีวิตเเบบสมัยอดีตคือพ่อเเม่ทะเลาะกัน เเล้วเครียดเรื่องหนี้เราด้วย
ลูกก็อยู่กับเขาสองคน ตั้งเเต่เรากลับมาอยู่กับพ่อเเม่เขาจะคอยสังเกตุ เมื่อเราทำไม่ตรงกับที่เขาคิดไว้จะใช้ถ้อยคำหยาบคายในการด่าบวกกับสีหน้าท่าทางโหดร้าย  เราเป็นภาวะวิตกกังวลอยู่เเล้วเราเคยกรี้ดด้วยความเจ็บปวดต่อหน้าพ่อเเม่
เเต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ตอนนี้เเฟนกับเราเเยกกันทำงานคนล่ะที่เพราะเขาคนกินเหล้าสูบบุหรี่พ่อเเม่ไม่ปลื้ม เราสองคนอยู่กันมา 10ปีเเล้วคะ เนี่ยสาเหตุที่พ่อเเม่
เกลียดเเฟนเราเพราะเราเป็นหนี้เกือบเเสนให้เขาใช้หนี้ให้ เเต่เราอยากได้เเค่กำลังใจมากกว่าการซ้ำเติมด่าทอด้วยคำหยาบคายมันจากคนที่เรียกว่าพ่อเเม่ ทุกวันเราอายุ40 แล้วกลับมาค้าขายที่บ้านเพื่อใช้หนี้ที่สร้างมาช่วยกันสองคนกับเเฟนไม่รู้จะต้องใช้เวลาพิสูจน์อีกแค่ไหนบางทีอยากฆ่าตัวตายด้วยคำพูดของพ่อกับเเม่ เเต่เราห่วงลูกไม่อยากทิ้งภาระให้พ่อกับเเม่เราทำตัวเเย่เเต่เราก็อยากได้พลังบวกจากครอบครัวเเค่นั้นเอง🥲