สวัสดีค่ะ คือหนูอายุ17 น้องชายหนูอายุ16ค่ะ คือต้องบอกก่อนว่าพ่อแม่หนูแยกทางกัน แม่หนูไปทำงานส่วนพ่ออยู่บ้านเฉยๆค่ะ หนูอยู่กับปู่และย่าตั้งแต่เกิดเลยค่ะ แต่หนูหนูมีความรู้สึกว่า ย่ารักน้องชายมากกว่า เพราะ เวลาเรียกกินข้าวกินขนม จะเรียกชื่อน้องค่ะแต่ไม่เคยเรียกหนู กินข้าวทุกวันแต่ไม่เคยเรียกเราเลยค่ะเรียกแต่น้อง แล้วห้องเรามันก่อนน้องอีกค่ะแทนที่จะเรียกเราไปกินข้าวด้วยแต่นี่เรียกแต่น้องเราเลยค่ะ ปกติเราเป็นคนเงียบๆเก็บตัวไม่พูดไม่จาอยู่แล้วค่ะ แต่น้องเราเป็นคนชั่งพูดชั่งจา แต่บางเวลาด่าย่าเถียงย่าด้วยค่ะ ซึ้งพอทำแบบนั้นแล้วย่าเงียบค่ะไม่กล้าพูดอะไรต่อ คือถ้าได้ยินย่าเรียกทีไรนี่คือการเรียกไปใช้ค่ะล้างจานกวาดบ้านซักผ้าหุงข้าว ซื้อกับข้าว ตั้งแต่ปู่หนูยังไม่เสียปู่หนูจะบอกให้น้องกรอกน้ำเข้าตู้เย็นค่ะ นั้นคือหน้าที่เดียวของน้องหนูที่ได้ทำ แต่ปัจจุบัน ปู่ไม่อยู่แล้วน้องไม่ทำอะไรเลยค่ะ เรารู้สึกว่าทั้งบ้าน มีแค่ปู่ที่รักเราคนเดียว ตั้งแต่จำความได้ย่าก็เอาอกเอาใจน้องค่ะ หนูเริ่มมีความรู้สึกน้อยใจว่าย่าไม่รักตั้งแต่ป.6มันเป็นความรู้สึกที่ฝังลึดอยู่ข้างในใจเก็บมันเอาไว้ไม่เคยได้พูดให้ใครฟัง ตอนนี้หนูคิดถึงปู่มากๆปู่เป็นคนเดียวที่รักหนูค่ะ ไม่ใช่ว่าตามใจนะคะ เขาเป็นคนดุค่ะแต่หนูเข้าใจ เขาเรียกหนูกินข้าว ไม่เคยด่าอะไรแรงๆแบบย่าเลยค่ะ หนูกับปู่เป็นคนที่โดนด่าบ่อยสุดในบ้านค่ะแม้กระทั้งน้องยังด่าปู่เลยค่ะหนูรู้สึกว่า มันไม่ ยุติธรรมเลยที่เรา2คนโดนคนในบ้านทุกคนด่าเอาเปรียบ ปู่หนูป่วยบ่อยค่ะตอนนี้ท่านจากหนูไปเกือบ1ปีแล้วหนูเสียใจมากคนที่รักหนูคนเดียวเขาไม่อยู่แล้วค่ะ หลังจากที่ปู่เสีย ทุกอย่างมันแย่ไปหมดหนูโดนด่าทุกวันไม่ว่าจะทำอะไร ผิดหรือไม่ผิดโดนด่าตลอด แต่หนูไม่เคยพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ปัจจุบันนี้หนูไม่พูดกับใครในบ้านเลยค่ะ เวลาเขาใช้เราก็ทำตามที่บอกทุกอย่างแต่จะไม่พุดไม่เคยขัดคำสั่ง วันนั้น ย่าใช้น้องทำอะไรสักอย่าง น้องบอกว่าก็ทำเองสิ แล้วย่าก็ทำเองค่ะ พอหนูได้ยินแบบนั้นผ่านไป4-5วัน หนูลองพูดดูค่ะ คือวันนั้นเขาใช้หนูล้างจานแล้วหนูกำลังล้างอยู่เขาบอกว่าหุงข้าวด้วยซึ้งหนูเลยทดสอบดูว่าถ้าหนูพูดว่า ย่าก็ทำสิ ซึ้งโดนด่าหนักเลยค่ะ แล้วเมื่อวานค่ะย่าเรียกหนูไปหุงข้าวล้างจานแต่ตอนนั้นหนูเหนื่อยหนูเพลียนอนหลับค่ะ ตื่นมา17:30น. ออกมาเข้าห้องน้ำโดนด่าว่าอีขี้เกียจเรียกทำเป็นไม่ได้ยิน ขี้เกียจขนาดนี้ไปตายเลยไปขนาดนี้ไปตายเลยไปซึ้งหนูหลับอยู่หนูไม่ได้ยินคแล้วหนูไม่พูดอะไรไม่ตอบกลับไปซักคำเขาด่าเขาแช่งหนูให้ไปตายค่ะ เขาบอกว่าไม่มีหนูจะสบายกว่านี้ค่ะ เขาบอกว่า เขาจะไปประกาศทั่วหมู่บ้านว่านี้มันอีโสโครกอีขี้เกียจงานการไม่ทำ เขาบอกว่าถ้าหนูป่วยเขาจะไม่พาไปหาหมอ ซึ้งหนูโดนด้าประมาณนี้ทุกวันเลยค่ะ แล้วเมื่อเช้าของวันนี้ ย่าเรียกน้องค่ะมีของมาส่งเลยเรียกแต่น้องไม่ได้ยินเราเลยออกจาห้องไปรียกให้ค่ะ แล้วย่าก็ด่าว่าเรียกทำไมไม่ตอบเป็นใบ้เหรอด่าเสียงดังมากเลยค่ะจนคนส่งองหน้าเจ่ยไปเลยทีแรกหนูนึกว่าจะด้าน้องหนูที่ว่าเรียกแล้วไม่ออกมา แต่ด่าหนูด้วยค่ะว่าพี่กูยิ่งเกลียด สันดานไม่ดีกูเกลียดอีห่านี่จะตายอยู่แล้ว เราก็แบบเอ้าอะไรอ่ะ พูดในใจ นี่เราผิดอีกแล้วเหรอ น้องเราอายุน้อยกว่าเราปีเดียวเองค่ะแต่ถูกทำเหมือนเด็กทารก ย่ากอดน้องแต่ไม่กอดหนูเลยค่ะ เป็นเพราะอะไรค่ะเขาถึงเกลียดหนูขนาดนี้ หนูทนฟังคำด่าตั้งแต่จำความได้ หนูโดนตีแล้วมีน้องชายยิ้มหัวเราะสะใจอยู่ด้านข้าง หนูทนมาตลอดที่ทนได้เพราะมีปู่คอยทายาคอยปลอบใจเวลาโดนดุค่ะ แต่ตอนนี้หนูไม่มีใครเลยหนูท้อมาก จนคิดว่าตายๆไปตามปู่ก็คงจะดีสะกว่า บางทีก็คิดว่าน่าจะเอาปืนมายิงย่าให้ตายแล้วฆ่าตัวตายตาม หนูไม่ปกติแล้วใช่มั้ยคะ หนูต้องทำยังไงเหรอ ความรู้สึกมันฝังลึกด้วยความแค้นมาตลอดชีวิต หนูว่าหนูเป็นคนโรคจิตแล้วละค่ะที่คิดว่าถ้าเขานอนจมกองเลือดมันคงจะดี แต่หนูยังปกตินะคะ ไปร.รมีเพื่อนคุยกับเพื่อนปกติ แต่จะเป็นแคเวลาอยู่บ้าน อยู่บ้านจะเก็บตัวเงียบไม่คุยกับใครทั้งนั้นเลยค่ะ หนูว่าความคิดหนูไม่ปกติค่ะ หนูอยากพบ จิตแพทย์ค่ะ แต่คงไม่มีใครพาหนูไปหนูคิดว่าหนูอายุ18จะพยายามรักษาสภาพจิตใจค่ะ คิดว่าเรื่องนี้แต่งขึ้นเหรอคะ มันคือเรื่องจริงสำหรับเด็กอายุ17ที่ทนฟังคำด่าทุกประเภททนเห็นความรักที่มอบให้แค่น้อง อย่าคิดว่าแม่จะรักหนูเหมือนน้องนะคะ แม่หนูรักน้องมากกว่าค่ะถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เวลาที่เขากลับบ้านหนูรู้สึกได้เลยค่ะ คนที่มอบความรักให้หนูมีเพียงคนเดียว นั้นคือปู่ ทุกคนคิดว่าย่ารักน้องมากกว่ามั้ยคะ