สวัดดีคะนี้เป็นครั้งแรกที่มาระบายในนี้เพราะไม่ไหวจริงๆคะขออนุญาติใช้คำที่ไม่เหมาะสมนะคะ ขอท้าวความก่อนนะคะคือพ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราเด็กๆแล้วพ่อเราเคยจะติดคุกเพราะเรื่องเรายายเราไปแจ้งความพ่อเราว่าพ่อเราพรากผู้เยาแม่แต่แม่ให้การว่าสมยอมเองพ่อเลยไม่ติดคุกตั้งแต่นั้นมาจนเราจำความได้ตอนเด็กซึ่งทางพ่อก็คือปู่เอาเรามาเลี้ยงเองแล้วเรามีพี่ผช.แต่ไม่ใช่พี่แท้ๆปู่เราเอามาเลี้ยงเองและน้องผญ.ซึ้งเป็นลูกของแฟนคนใหม่พ่อแต่ตอนนี้แยกทางกันแล้ว พี่ผช.เขาจะชอบว่าเราว่าแม่เป็นบางเราถูกเก็บมาเลี้ยงบางซึ่งเราโดนด่าแบบนี้ปล่อยมากตั้งแต่ยังเด็กเราก็ด่าเขาคืนนะแต่ที่ฝังใจเลยคือพ่อกับย่าก็ด่าเราเหมือนกันด่าแต่เด็กเลยว่าถ้ากูไม่เอามาเลี้ยงคงอดตายไปแล้วแม่ไม่มีปัญญาซื้อนมให้กินแล้วจะถูกด่าว่าโตไปก็คงเหมือนแม่ด่าอีกเยอะมากแต่ขอพูดแค่นี้นะอันนี้แค่ตอนเด็กซึ่งตอนที่เราโตมาหน่อยประมาณ9-10ขวบถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเรารู้เลยว่าครอบครัวนี้ไม่เคยให้ความรักกับเราด่าถ้อเราเยอะมากพ่อเราคือเหมือนไม่ใช่พ่อเลยเคยตบตีเราแรงมากเพราะตอนนั้นยังเด็กแล้วตบหลายรอบไม่ใช่1ครั้ง2ครั้งแต่ปู่ย่าไม่เคยช่วยได้เลยทั้งโดนด่าจากย่าพี่ผช.พ่อ เราเก็บกดมาแต่เด็กไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยว่าโดนอะไรบ้างส่วนทางแม่เราก็มีแฟนใหม่เหมือนกันแต่ติดคุกเพราะขายยาเสพติดตอนเราป.5 ติด5ปี9เดือนเราก็อยู่ทางปู่ตลอดมาคือขอบอกก่อนว่าอยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่อยู่คนละซอยตั้งแต่แม่เราติดพี่ผช.เราก็ล้อเราว่าแม่ขี้คุกและแกล้งเราตลอดเราก็สู้แต่ก็สู้ไม่ไหว เพื่อนที่รร.ก็ล้อว่าแม่ขี้คุกตอนนั้นเราต่อยเลยแต่ครูไม่รู้เราก็ฝังใจมาตลอดแต่ทำอะไรไม่ได้ทางบ้านปู่กับย่าก็ด่าเราบอกว่าถ้าแม่ออกมาไปอยู่กับแม่เลยกูไม่เอาแล้วกูไม่เลี้ยงแล้วเราเลยสวนกับไปว่าจะเอามาเลี้ยงทำไมละถ้าจะมาพูดแบบนี้ไม่ปล่อยให้ตายไปเลยจะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมารกับครอบครัวแบบนี้พ่อเราได้ยินเลยออกมาตบเราเราก็ได้แต่ร้องไห้ทำได้แค่นี้จริงๆซึ่งพ่อเขาก็รักน้องผญ.มากกว่าเราอีกด้วยทั้งย่าและพ่อ เราไม่เคยได้ความรักจากใครจริงๆเลยเราก็น้อยใจนะทำไมสิ่งที่เราควรได้กับไม่เคยได้เลย ตอนนี้เรา15แล้วเราก็ยังถูกย่าไล่ให้ไปอยู่กับแม่เพราะแม่เราออกมาแล้วพอจะไปจริงๆปู่ไม่ให้เราไปเขาบอกว่าให้เขาตายก่อนถึงจะไปตอนเด็กเขาด่าเราจริงแต่ก็น่าจะเป็นคนเดียวที่ยังเห็นเราเป็นหลานอยู่ซึ่งเราก็รักปู่แค่คนเดียวในบ้านเพราะบ้างทีเขาก็ด่าเราแต่ส่วนมากที่จำได้คือคนที่ซื้อของเล่นและปกป้องเราได้แต่ตอนนี้เขาแก่แล้วอายุ89แล้วแต่ยังเดินได้แต่ความจำไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ไม่ถึงกับจำไม่ได้เลยขอเข้าเรื่องต่อเราเคยมีความคิดอยากตายๆไปจากโลกนี้เคยร้องไห้ข้ามคืนข้ามวัน วันๆอยู่แต่ในห้องเอาแต่ร้องแต่เราไม่เคยทำร้ายตัวเองเลยเพราะเราคิดว่ามันเป็นความคิดที่โง่มากที่อยากตายคืออยากหลับไปแล้วไม่ตื่นเลยแต่เราก็ฉุดตัวเองขึ้นมาได้นะเพราะเราอยู่กับความเป็นจริงมากขึ้นไม่สนคำใครมากขึ้นแต่ก็มีคิดอยู่บ้างกับคำพูดของคนในคริบครัวซึ่งเราได้ยินคำนี้เราก็ต้องเข้าห้องมาร้องไห้ตลอดเลยน้องผญ.ก็โดนด่าเหมือนเราว่าไปอยู่กับแม่ไป เราทนไม่ได้กับคำพูดแบบนี้แล้วเราเลยสวนเขาไปว่าจะไปด่ามันทำไมมันยังเด็กอยู่ไม่นึกถึงจิตใจมันบ้างหรอเพราะเราโดนมาก่อนเราเลยเขาใจความรู้สึกนี้และไม่อยากให้น้องมาเจอแบบเดียวกับเราซึ่งตอนนี้แม่น้องกำลังสร้างบ้านแล้วจะเอาน้องไปอยู่ด้วยเราดีใจแทนน้องมากแต่ไม่ได้พูดอะไรจะได้หลุดพ้นแบบนี้สักทีส่วนเราก็รอแม่เราเป็นหลักเป็นแหล่งและยังเป็นห่วงปู่และรักอยู่เลยทนอยู่มา เราคิดว่าเราเป็นเด็กที่แข็งแกร่งนะเพราะถ้าเป็นคนอื่นไม่รู้ว่าจะทนได้หรือป่าวกับครอบครัวแบบนี้
ขอระบายเท่านี้ก่อนนะคะมีความคิดเห็นอะไรบ้างมั้ยคะขอบคุณนะคะที่อ่านมาจนจบ🙏🏻