คือเรามีปัญหากับเพื่อนที่รร.ตอนม.2 จนต้องย้ายออกกลางเทอมมาอยู่บ้านอากับพ่อ ตอนแรกๆเราก็โดนปฏิบัติอย่างดี แต่พออาเห็นว่าเราเป็นพวกชอบเก็บตัวตั้งแต่ทะเลาะกับเพื่อน ไม่ค่อยกล้าสุงสิงกับใคร การปฏิบัติของชีก็ค่อยๆแย่ลงเรื่อยๆ เท่าที่จำได้ก็มี

ปาพัสดุส่งของให้เรา
ด่าสุมหัวกับย่าที่ใส่ไฟเราเรื่องต่างๆ เช่น เราหัวเราะเสียงดัง
ด่าที่เราเปิดไฟ 
ด่าที่เราซักผ้าไม่เสร็จใน 2 ชั่วโมง (แต่ตัวมันกับลูกมันซักทีใช้เวลา 6-7 ชั่วโมง แช่ผ้าไว้) 
ด่าที่เราไม่ถอดปลั๊กหุงข้าว 
ด่าที่เราทิ้งถังขยะใส่ถังขยะในครัว 
ด่าที่เราเอาจานใบเดียวให้ลูกของลูกมันล้าง (เพราะลูกมันล้างจานอยู่ เราพึ่งกินข้าวเสร็จ ก็ไม่รู้จะทำยังไง เห็นมีจานแค่ใบเดียวก็เลยวางไว้) 
ด่าตอนเราขึ้นรถรับส่งนักเรียนไม่ทัน 
ด่าตอนมีคนมาส่งของ
เวลาเราทำอะไรผิดนิดหน่อย พ่อเรา ป้า ไม่ก็ย่าเราด่า มันเห็นก็จะมาด่าสุมหัวไปอีก
แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทำห้องย่ารก แต่เราก็ยังใช้งานห้องย่าอยู่ ถ้าเราไม่อยู่แล้วทิ้งไว้รกๆให้ย่าเก็บสิแปลก
คือเราเกลียดมันมากจริงๆ เราพยายามทำดีกับมัน ปรับปรุงตัวในสิ่งที่มันจับผิด เพื่อไม่ให้มันมายุ่ง มันก็ยังหาเรื่องมาด่าหัวเราอีก ตอนมีคนมาส่งของแล้วเราอยู่บ้าน แม้แต่เงินเรายังไม่อยากจ่ายให้มัน แต่เรานึกว่าเราจ่ายให้แล้วมันจะเห็นความดีของเราบ้าง แต่ไม่เลย

ทุกคนอย่าเห็นแค่ประเด็นที่มันด่าเรานะ นึกภาพมีคนมาด่าคุณว่า คือบ่เอาไปเก็บ...  มาเก็บเดี๋ยวนี้!!!!!! แนวๆนี้คุณจะรู้สึกยังไง ที่ว่าไปข้างต้นเราทำตามมันทุกอย่างที่มันบอก เราไม่เคยปริปากสวนกลับมันแม้แต่ครั้งเดียว ตลอด 4 ปี เพราะ เรายังต้องเรียนอยู่ที่นี่ แต่พอเราเข้ามหาลัย กำลังจะย้ายออก ด้วยเงาแค้นอ่ะ เราเลยคิดว่า ถ้ามันด่าหัวเราอีก เราก็จะสวนมัน เพราะเราไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านมันอีกแล้ว

ล่าสุดเลยทะเลาะกันรุนแรงมากวันรวมญาติเพราะเราไม่กล้าเอากับข้าวไม่เก็บในครัว เพราะข้างนอกคนเยอะ จอแจสุดๆ มันก็แทนที่จะกินข้าวอยู่ข้างนอก มายืนจับผิดเรา เห็นเราไม่เอาไปเก็บเท่านั้นแหละ โดนจ้า แล้วเราก็ด่ามันขุดคุ้ยทุกอย่าง แต่ดูแล้วมันไม่ค่อยฟังว่าเราว่าเราทนมันมาขนาดไหน มันมีแต่บอกว่ามันทนเรา แล้วพอเราสาธยายความอดทน ความดี ของเรา มันก็คิดว่าเราแค่ทำเพื่อตัวเอง