สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิป กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ยากมากที่จะเขียนขึ้น ที่เราตัดสินใจที่จะเขียนคงเป็นเพราะมันหม่นมากแล้วจริงๆครับมันเลยอยากระบายออกซักทาง
ย้อนกลับไปปี 2557 ไม่แน่ใจว่าถูกมั้ยแต่เอาเป็นว่าย้อนไป 5 ปีที่แล้วครับ อยู่ดีๆวันหนึ่งผมก็ตื่นมาพร้อมกับอาการเบื่อโลก เบื่อทุกอย่างที่อยู่รอบตัว อะไรที่เคยชอบทำก็กลายเป็นไม่อยากทำ จากนั้นเริ่มเก็บตัวครับจากที่เคยชอบไปเจอเพื่อนกลายเป็นไม่อยากเจอใคร ข้าวไม่หิว นอนได้เยอะมากเพราะนอนหลับไม่ค่อยสนิทมันเหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม
ผ่านไป3เดือนผมตัดสินใจไปคุยกับหมอเพราะเริ่มกลัวความคิดตัวเองครับ มันเป็นความคิดที่มาๆ หายๆ อยู่ๆมันก็ฟุ้งขึ้นมาว่าอยากนอนหลับยาวๆจัง ทำไมเราไม่หลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาเลยนะ มันคงจะมีความสุขมาก แล้วการวางแผนที่จะตายก็เริ่มขึ้นครับผมจึงตัดสินใจไปหาหมอ หมอก็ให้ทำแบบทดสอบต่างๆ พูดคุยแล้วก็วินิจฉัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า และจ่ายยามาให้กิน
ผมก็ทำงานตามปกติครับ แต่รู้สึกได้ว่ามาตรฐานในการทำงานต่ำลงมาก จากที่เคยทำงานเรียกได้ว่าถูกชมมาตลอด ได้เลื่อนขั้นเร็วแม้จะวุฒิน้อยมาก กลายเป็นเริ่มมาสายครับ หลายต่อหลายครั้งคือไม่ได้ยินเสียงปลุกเลย ผมไม่อยากจะโทษว่าเป็นเพราะโรคนะครับ แต่มันเริ่มไม่อยากตื่นไปเจอใครไม่อยากออกไปเจอ ไม่ผูกพันกับใคร ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอยากนอนเฉยๆ และไม่ต้องรับรู้อะไร
ผมเริ่มลาป่วยบ่อยครับ ลาแบบบ่อยจนตัวเองรู้สึกผิดเลยอะครับ สุดท้ายผมตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำมาหลายปี เพราะยังเชื่อว่าถ้าได้ทำงานที่เราชอบหรือเปลี่ยนบรรยากาศบ้างโรคนี้ก็จะดีขึ้น ผมเปลี่ยนงานบ่อยในช่วง 5 ปีนี้ ทำได้ที่ละปี สองปี ก็ลาออกถึงแม้จะทำผลงานได้ดีจนที่ทำงานอยากให้ทำต่อ แต่ผมก็อยากลาออกเพราะผมตื่นสายบ่อยเลยเกรงใจที่ทำงาน มันเหมือนข้ออ้างนะครับแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ คือพอสายเราก็จะรู้สึกผิด ป่วยก็จะรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดทับถมเรื่อยๆจนผมรู้สึกอยากหนีไปครับ ในช่วง4ปีแรกที่เป็นผมวางแผนฆ่าตัวตายบ่อยมากครับและได้กินยานอนหลับเกินขนาดไป 2 ครั้งใน 4 ปีแรกผ่านการล้างท้องมาจนรู้สึกเลยว่ามันเป็นยังไง
ผ่านเข้ามาปีที่5 คือปีนี้ ผมกินยาเกินขนาดไปแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกหมอล้างท้องให้และตัดสินใจถามผมว่าผมอยากบำบัดในแผนกจิตเวชด้วยวิธีการชอตไฟฟ้าหรือเปล่า ผมตอบตกลงไปเพราะคาดหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นครับ แต่หลังจากผมไปอยู่ในโรงพยาบาลได้17วัน ทำการชอตไฟฟ้าไปแล้ว2ครั้งจากที่หมอบอกต้องทำอย่างน้อย 6 ครั้งทุกอย่างกลับตารปัตรไปหมด ผมจากที่เคยเป็นคนใจเย็นจนคนอื่นเอ่ยปากชม กลายเป็นฉุนเฉียวหงุดหงิด อาละวาดจนโดนฉีดยานอนหลับและถูกให้อยู่ในห้องสงบจิตผมขอเรียกแบบนั้นนะครับ เพราะไม่รู้เรียกว่าห้องอะไรเป็นห้องที่มีแต่เบาะทั้งห้องแม้แต่ผนัง (มารู้ทีหลังว่าเป็นผลข้างเคียงจากยาตัวนึงครับแต่ตอนนี้หมอปรับออกให้แล้ว)
ทีนี้ผมเลยรู้สึกว่าผมอยู่ในโรงพยาบาลต่อไม่ได้แล้วผมไม่มีความรู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่ามันจะดีขึ้นเลย ผมเคยแอบเอากางเกงผู้ป่วยมาพันเป็นเส้นยาวๆ แล้วมัดเก็บไว้กะว่าจะผูกคอตัวเองตอนดึกๆ แต่โดนตรวจเจอซะก่อน ผมเลยโดนฉีดยาไปอีก สุดท้ายผมขอออกจากโรงพยาบาลครับร้องไห้น้ำตานองหน้าเลยว่าจะได้ออกมา ตรงนี้ผมไม่โทษโรงพยาบาลเลยครับนับถือมากๆที่รับมือผมได้ ตัวผมซะอีกที่อดทนไม่ไหว
หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา 1 อาทิตย์ ผมก็ไปเที่ยวต่างจังหวัด 3-4 วันครับเหมือนโดนลากให้ไปมากกว่า ช่วงนั้นสงสารแมวมากครับ ต้องอยู่ห้องกัน2ตัวมีเพื่อนมาผลัดกันให้อาหาร
พอกลับมา อาการเดิมก็กลับมาครับผมอยากนอนหลับไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไร อย่างเดียวที่พอจะทำให้ผมลืมตาตื่นมาได้คือแมว ผมพยายามโทรไประบายกับเพื่อนๆ สายด่วนต่างๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เหมือนยิ่งคุยยิ่งรู้สึกแย่เพราะไม่มีใครเข้าใจผมเลย ถ้ามีการถามว่าตกนรกทั้งเป็นเป็นยังไงผมว่าแบบนี้แหละคือใช่แน่นอน มันต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมากในการเดิน การกิน การพยายามให้ตัวเองหลับ เหนื่อยกับทุกอย่าง ผมเริ่มวางแผนการฆ่าตัวตายใหม่ๆ ที่ได้ผลแน่นอนอย่างเช่นไซด์ยาไนท์ ไปกินแล้วตายอยู่ข้างถนนอย่างน้อยก็ไม่น่าจะเดือดร้อนใครมาก แต่ผมไม่รู้จะซื้อที่ไหนยังไง สุดท้ายผมก็กินยานอนหลับไป 40 เม็ดเพราะมันนอนไม่หลับเลย ผมออกมานั่งกินข้างนอกนะครับที่ไกลๆจากที่พัก เพราะคิดว่าจะให้เดือดร้อนคนอื่นน้อยที่สุด ผมเขียนเบอร์โทรญาติที่สนิทที่สุดใส่ไว้ในกระเป๋าเพราะหวังว่าถ้าผมจากไปแล้วจะได้มีคนแจ้งข่าวได้อย่างไม่ยุ่งยาก แต่ผมคิดผิดครับผมฟื้นขึ้นมาในอีกวันที่ห้องไอซียูในโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้ล้างท้องอะไร ยานอนหลับ40เม็ดทำอะไรไม่ได้นอกจากแค่ทำให้ผมหลับไป 1 วันเต็ม คราวนี้สิ่งต่างๆก็เริ่มถาโถมดข้ามาครับ เพราะทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งข่าวกับญาติผม ผมเริ่มตอบไม่ถูกว่าผมทำไปทำไม เพราะผมแค่อยากหลับแต่หลับแล้วไม่ต้องตื่น
ญาติๆผมลงความเห็นกันว่าผมควรมาอยู่ต่างจังหวัดกับญาติ มาหาอะไรทำก๊อกๆแก๊กๆไปแถวๆนี้ ผมเลยตัดสินใจมาลองดูครับ แล้วก็ปรากฎว่าทุกอย่างไม่ดีขึ้นเลย อาการของโรคทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่เพิ่มเติมคือผมไม่รู้จะทำอะไร มองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกควัน ผมมองไม่ออกจริงๆครับว่ามันจะเป็นยังไง ผมเริ่มกลัว กลัวทุกอย่าง เริ่มมีเสียงมาหลอกหลอนผม เหมือนมีคนกระซิบข้างหูว่าเอาสิ มาจนจุดที่ต่ำสุดแล้ว คิดถึงแมวที่เอาไปฝากเพื่อนไว้ก่อนเพราะที่บ้านหมาเยอะ คิดถึงมากเปิดดูรูปแล้วร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้เพราะคิดถึงแมว แล้วก็ร้องไห้เพราะเสียใจที่มีคนมากมายพยายามช่วยผม ถึงแม้เค้าจะไม่เข้าใจผมเลยก็ตาม ผมกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีเครดิต ใครๆก็พูดว่าให้ผมดูตัวอย่างคนที่แย่กว่าสิ แต่มันเหมือนผมตกในหลุมลึกแล้วผมแขนขาหัก คนภายนอกพยายามโยนเชือกมาให้ผมปีนขึ้นไปให้ได้แต่ผมไม่มีแรงจะดึงเชือกหนะครับ ตอนนี้ นาทีนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้แต่นอนร้องไห้ จะกลับไปเริ่มใหม่ในกรุงเทพก็แทบไม่ได้แล้วเพราะเงินเก็บก็หมดแล้ว อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะทำอะไร ผมได้แต่แอบร้องไห้และพิมพ์ระบายในพันทิปครับ ถึงตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะขยับไปทางไหนดี
สุดท้ายผมเคยถามหมอแล้วว่าผมจะมีโอกาสหายมั้ย หมอบอกว่าหมอไม่รับปาก เพราะผมมีโรคประจำตัวเป็นโรคลมชัก ซึ่งมันน่าจะสัมพันธ์กับโรคนี้ เพราะถ้ามีอาการชักกำเริบอาการโรคซึมเศร้าก็อาจจะแย่ลง ได้แต่รักษาแบบประคองอาการไป ผมเริ่มรู้สึกหมดหวังแล้วครับ ผมรักษาโรคนี้มา 5 ปีกินยาไม่เคยขาดไปหาหมอตลอด แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ผมเหนื่อยมากเลยครับ
ใส่ข้อความ
สวัสดีครับ ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
ย้อนกลับไปปี 2557 ไม่แน่ใจว่าถูกมั้ยแต่เอาเป็นว่าย้อนไป 5 ปีที่แล้วครับ อยู่ดีๆวันหนึ่งผมก็ตื่นมาพร้อมกับอาการเบื่อโลก เบื่อทุกอย่างที่อยู่รอบตัว อะไรที่เคยชอบทำก็กลายเป็นไม่อยากทำ จากนั้นเริ่มเก็บตัวครับจากที่เคยชอบไปเจอเพื่อนกลายเป็นไม่อยากเจอใคร ข้าวไม่หิว นอนได้เยอะมากเพราะนอนหลับไม่ค่อยสนิทมันเหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม
ผ่านไป3เดือนผมตัดสินใจไปคุยกับหมอเพราะเริ่มกลัวความคิดตัวเองครับ มันเป็นความคิดที่มาๆ หายๆ อยู่ๆมันก็ฟุ้งขึ้นมาว่าอยากนอนหลับยาวๆจัง ทำไมเราไม่หลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาเลยนะ มันคงจะมีความสุขมาก แล้วการวางแผนที่จะตายก็เริ่มขึ้นครับผมจึงตัดสินใจไปหาหมอ หมอก็ให้ทำแบบทดสอบต่างๆ พูดคุยแล้วก็วินิจฉัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า และจ่ายยามาให้กิน
ผมก็ทำงานตามปกติครับ แต่รู้สึกได้ว่ามาตรฐานในการทำงานต่ำลงมาก จากที่เคยทำงานเรียกได้ว่าถูกชมมาตลอด ได้เลื่อนขั้นเร็วแม้จะวุฒิน้อยมาก กลายเป็นเริ่มมาสายครับ หลายต่อหลายครั้งคือไม่ได้ยินเสียงปลุกเลย ผมไม่อยากจะโทษว่าเป็นเพราะโรคนะครับ แต่มันเริ่มไม่อยากตื่นไปเจอใครไม่อยากออกไปเจอ ไม่ผูกพันกับใคร ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอยากนอนเฉยๆ และไม่ต้องรับรู้อะไร
ผมเริ่มลาป่วยบ่อยครับ ลาแบบบ่อยจนตัวเองรู้สึกผิดเลยอะครับ สุดท้ายผมตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำมาหลายปี เพราะยังเชื่อว่าถ้าได้ทำงานที่เราชอบหรือเปลี่ยนบรรยากาศบ้างโรคนี้ก็จะดีขึ้น ผมเปลี่ยนงานบ่อยในช่วง 5 ปีนี้ ทำได้ที่ละปี สองปี ก็ลาออกถึงแม้จะทำผลงานได้ดีจนที่ทำงานอยากให้ทำต่อ แต่ผมก็อยากลาออกเพราะผมตื่นสายบ่อยเลยเกรงใจที่ทำงาน มันเหมือนข้ออ้างนะครับแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ คือพอสายเราก็จะรู้สึกผิด ป่วยก็จะรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดทับถมเรื่อยๆจนผมรู้สึกอยากหนีไปครับ ในช่วง4ปีแรกที่เป็นผมวางแผนฆ่าตัวตายบ่อยมากครับและได้กินยานอนหลับเกินขนาดไป 2 ครั้งใน 4 ปีแรกผ่านการล้างท้องมาจนรู้สึกเลยว่ามันเป็นยังไง
ผ่านเข้ามาปีที่5 คือปีนี้ ผมกินยาเกินขนาดไปแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกหมอล้างท้องให้และตัดสินใจถามผมว่าผมอยากบำบัดในแผนกจิตเวชด้วยวิธีการชอตไฟฟ้าหรือเปล่า ผมตอบตกลงไปเพราะคาดหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นครับ แต่หลังจากผมไปอยู่ในโรงพยาบาลได้17วัน ทำการชอตไฟฟ้าไปแล้ว2ครั้งจากที่หมอบอกต้องทำอย่างน้อย 6 ครั้งทุกอย่างกลับตารปัตรไปหมด ผมจากที่เคยเป็นคนใจเย็นจนคนอื่นเอ่ยปากชม กลายเป็นฉุนเฉียวหงุดหงิด อาละวาดจนโดนฉีดยานอนหลับและถูกให้อยู่ในห้องสงบจิตผมขอเรียกแบบนั้นนะครับ เพราะไม่รู้เรียกว่าห้องอะไรเป็นห้องที่มีแต่เบาะทั้งห้องแม้แต่ผนัง (มารู้ทีหลังว่าเป็นผลข้างเคียงจากยาตัวนึงครับแต่ตอนนี้หมอปรับออกให้แล้ว)
ทีนี้ผมเลยรู้สึกว่าผมอยู่ในโรงพยาบาลต่อไม่ได้แล้วผมไม่มีความรู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่ามันจะดีขึ้นเลย ผมเคยแอบเอากางเกงผู้ป่วยมาพันเป็นเส้นยาวๆ แล้วมัดเก็บไว้กะว่าจะผูกคอตัวเองตอนดึกๆ แต่โดนตรวจเจอซะก่อน ผมเลยโดนฉีดยาไปอีก สุดท้ายผมขอออกจากโรงพยาบาลครับร้องไห้น้ำตานองหน้าเลยว่าจะได้ออกมา ตรงนี้ผมไม่โทษโรงพยาบาลเลยครับนับถือมากๆที่รับมือผมได้ ตัวผมซะอีกที่อดทนไม่ไหว
หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา 1 อาทิตย์ ผมก็ไปเที่ยวต่างจังหวัด 3-4 วันครับเหมือนโดนลากให้ไปมากกว่า ช่วงนั้นสงสารแมวมากครับ ต้องอยู่ห้องกัน2ตัวมีเพื่อนมาผลัดกันให้อาหาร
พอกลับมา อาการเดิมก็กลับมาครับผมอยากนอนหลับไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไร อย่างเดียวที่พอจะทำให้ผมลืมตาตื่นมาได้คือแมว ผมพยายามโทรไประบายกับเพื่อนๆ สายด่วนต่างๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เหมือนยิ่งคุยยิ่งรู้สึกแย่เพราะไม่มีใครเข้าใจผมเลย ถ้ามีการถามว่าตกนรกทั้งเป็นเป็นยังไงผมว่าแบบนี้แหละคือใช่แน่นอน มันต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมากในการเดิน การกิน การพยายามให้ตัวเองหลับ เหนื่อยกับทุกอย่าง ผมเริ่มวางแผนการฆ่าตัวตายใหม่ๆ ที่ได้ผลแน่นอนอย่างเช่นไซด์ยาไนท์ ไปกินแล้วตายอยู่ข้างถนนอย่างน้อยก็ไม่น่าจะเดือดร้อนใครมาก แต่ผมไม่รู้จะซื้อที่ไหนยังไง สุดท้ายผมก็กินยานอนหลับไป 40 เม็ดเพราะมันนอนไม่หลับเลย ผมออกมานั่งกินข้างนอกนะครับที่ไกลๆจากที่พัก เพราะคิดว่าจะให้เดือดร้อนคนอื่นน้อยที่สุด ผมเขียนเบอร์โทรญาติที่สนิทที่สุดใส่ไว้ในกระเป๋าเพราะหวังว่าถ้าผมจากไปแล้วจะได้มีคนแจ้งข่าวได้อย่างไม่ยุ่งยาก แต่ผมคิดผิดครับผมฟื้นขึ้นมาในอีกวันที่ห้องไอซียูในโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้ล้างท้องอะไร ยานอนหลับ40เม็ดทำอะไรไม่ได้นอกจากแค่ทำให้ผมหลับไป 1 วันเต็ม คราวนี้สิ่งต่างๆก็เริ่มถาโถมดข้ามาครับ เพราะทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งข่าวกับญาติผม ผมเริ่มตอบไม่ถูกว่าผมทำไปทำไม เพราะผมแค่อยากหลับแต่หลับแล้วไม่ต้องตื่น
ญาติๆผมลงความเห็นกันว่าผมควรมาอยู่ต่างจังหวัดกับญาติ มาหาอะไรทำก๊อกๆแก๊กๆไปแถวๆนี้ ผมเลยตัดสินใจมาลองดูครับ แล้วก็ปรากฎว่าทุกอย่างไม่ดีขึ้นเลย อาการของโรคทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่เพิ่มเติมคือผมไม่รู้จะทำอะไร มองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกควัน ผมมองไม่ออกจริงๆครับว่ามันจะเป็นยังไง ผมเริ่มกลัว กลัวทุกอย่าง เริ่มมีเสียงมาหลอกหลอนผม เหมือนมีคนกระซิบข้างหูว่าเอาสิ มาจนจุดที่ต่ำสุดแล้ว คิดถึงแมวที่เอาไปฝากเพื่อนไว้ก่อนเพราะที่บ้านหมาเยอะ คิดถึงมากเปิดดูรูปแล้วร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้เพราะคิดถึงแมว แล้วก็ร้องไห้เพราะเสียใจที่มีคนมากมายพยายามช่วยผม ถึงแม้เค้าจะไม่เข้าใจผมเลยก็ตาม ผมกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีเครดิต ใครๆก็พูดว่าให้ผมดูตัวอย่างคนที่แย่กว่าสิ แต่มันเหมือนผมตกในหลุมลึกแล้วผมแขนขาหัก คนภายนอกพยายามโยนเชือกมาให้ผมปีนขึ้นไปให้ได้แต่ผมไม่มีแรงจะดึงเชือกหนะครับ ตอนนี้ นาทีนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้แต่นอนร้องไห้ จะกลับไปเริ่มใหม่ในกรุงเทพก็แทบไม่ได้แล้วเพราะเงินเก็บก็หมดแล้ว อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะทำอะไร ผมได้แต่แอบร้องไห้และพิมพ์ระบายในพันทิปครับ ถึงตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะขยับไปทางไหนดี
สุดท้ายผมเคยถามหมอแล้วว่าผมจะมีโอกาสหายมั้ย หมอบอกว่าหมอไม่รับปาก เพราะผมมีโรคประจำตัวเป็นโรคลมชัก ซึ่งมันน่าจะสัมพันธ์กับโรคนี้ เพราะถ้ามีอาการชักกำเริบอาการโรคซึมเศร้าก็อาจจะแย่ลง ได้แต่รักษาแบบประคองอาการไป ผมเริ่มรู้สึกหมดหวังแล้วครับ ผมรักษาโรคนี้มา 5 ปีกินยาไม่เคยขาดไปหาหมอตลอด แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ผมเหนื่อยมากเลยครับ
ใส่ข้อความ