ต้องเริ่มต้นด้วยพื้นหลังครอบครัวเรา พ่อกับแม่หย่ากันมาตั้งนานแล้ว แต่ยังอยู่ด้วยกันเพราะไม่อยากให้ให้พวกเราพี่น้องรู้สึกขาดอะไรไป ตอนเด็กพ่อกับแม่จะทะเลาะกันประจำ บ้างครั้งแม่ก็จะทิ้งเรากับพี่กับน้องไว้กับพ่อ พอแม่ไม่อยู่เราก็ร้องไห้บ่อยๆ

แต่ช่วงพีคสุดๆในชีวิตคือ เราเข้า มอต้น แล้วเพื่อนที่เราคบด้วย เค้าเลิกคบเราและคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มบอกคนอื่นว่าอย่าไปยุ่งกับเราเพราะเราพูดมาก เราเลยไม่มีเพื่อนคบ ตอนนั้นเป็นช่วงที่แม่ไปอยู่บ้านยายด้วย เรารู้สึกแบบไม่มีใครเลย เราเก็บกดเพราะไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง  เราร้องไห้บ่อยๆทุกๆก่อนนอน

เรื่องที่เกิดขึ้นตอน มอ ต้นเลยทำให้เราฝังใจ และเข้ากับคนอื่นยาก พอผ่านมาช่วง มอ ปลาย เราเรียนวิทย์-คณิต เพราะอยากเป็นหมอ แต่ด้วยการเรียนที่หนักเราเลยรู้สึกว่าไม่ใช่ทางเรา และปัญหาครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันประจำ พ่อชอบกินเบียร์และชอบพูดถึงอดีตของแม่ แม่ไม่ชอบเลยทะเลาะกันใหญ่โต มันทำให้เราเบื่อที่จะต้องเจออะไรแบบนี้ สามปีที่แล้วเลยตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตายกินยานอนหลับไปยี่สิบกว่าเม็ด ตื่นขึ้นมามีอาการอาเจียนและบอกแม่ว่ากินไป แม่เลยพาส่งโรงบาล แต่ล้างท้องไม่ทัน ยานอนหลับได้จากการไปหาหมอครั้งแรกซึ่งเราชอบลืมกินยา ตอนไปหาหมอครั้งแรกเราไปเพราะเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า หลังจากนั้นเราเลยได้ไปหาหมอจิตเวชแต่วันนั้นเราไม่รู้เป็นไร ร้องไห้ ตอนรอหมอ แล้วก็พูดแต่ว่าอยากตายๆ พยาบาลเลยให้ไปนอนพักที่เตียงแล้วฉีดยาอะไรไม่รู้ที่ทำให้เราง่วงๆเบลอๆ ตื่นมาอีกทีคือตอนกินข้าวกินไปได้นิดเดียวเพราะง่วงแล้วก็เบลอ สรุปแม่บอกเราว่าหมอจะให้นอน รพ เพราะอาการเราไม่ค่อยโอเค ตอนคืนที่นอน รพ เราหลับไปด้วยยาที่พยาบาลฉีดให้และพยาบาลก็จัดยาอะไรมาให้ก็ไม่รู้ให้กินก่อนนอน พอตื่นเช้ามาเรารู้สึกคอเกร็งๆ คอมันเงยขึ้นเพดานตลอดเลย ถ้าบังคับให้คอตั้งปกติ ฟันมันกระทบกันกึกๆ เราเลยบอกพยาบาลได้ยาแก้เกร็งมาสองเม็ด ตื่นมาอีกทีก็หาย ช่วงเวลาที่อยู่ที่ รพ เค้ามีกิจกรรมให้ทำแต่ที่ชอบที่สุดคือวาดรูป แต่บ้างทีอยู่ดีๆเราก็ร้องไห้ เบื่ออาหาร น้ำหนักลด หลังๆก็ดีขึ้นเรื่อยเลยได้ออกจาก รพ
ช่วงเวลาที่ผ่านมาตอนอยู่ รพ แม่จะมาเยี่ยมทุกเย็น จริงๆแม่เราก็เป็นโรคซึมเศร้า

แต่ช่วงปีที่แล้วตอนเมษา แม่ตรวจเจอว่าเป็นมะเร็งเต้านม ซึ่งต้องตัดออกและทำคีโม 7-8 ครั้ง เราเลยต้องทำงานแทนแม่เพราะแม่ออกแรงเยอะๆไม่ได้ แต่ช่วงปลายปีเราทำงานพิเศษเสาร์ อาทิตย์ด้วย

เรื่องการเรียนหลังจากที่เข้า รพ เรากลับไปเรียนได้สักพักแล้วลาออกมาเรียน กศน ตอนนี้จบแล้ว

ช่วงนี้กำลังรอแอดอยู่นี้เราเครียดไม่อยากเรียนมหาลัย เคว้งคว้าง ไม่อยากอยู่ เพราะจริงๆปัญหาหลายๆอย่าง เรื่องครอบครัว พ่อเราติดเบียร์กินวันละ 4-5 ขวด แม่ก็ห้ามก็ไม่เชื่อ บ้างครั้งทะเลาะกันถึงขั้นลงไม้ลงมือ เรารู้สึกเบื่อที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ และเรื่องปัญหาการเงิน พี่เราได้ทุนไปเรียนจีนแต่ต้องส่งเงินค่าขนมไปเยอะ พ่อก็ยิ่งเครียดยิ่งกินเบียร์เยอะกว่าเดิม เราจะเข้ามหาลัยแล้วแต่ดูจากคะแนนคงไม่ติดมหาลัยรัฐแน่ เลยจะเรียนเอกชน แต่จริงๆแล้วเราบอกแม่ว่าเรียนรามก็ได้ แต่แม่กลัวเราไม่เรียนเพราะเราขี้เกียจ เราขี้เกียจมากๆ ยิ่งช่วงนี้คิดว่าตื่นมาทำไมทุกเช้าๆ ไม่มีความสุขเลย อยากจะหายๆไปจากโลกนี้ แต่ก็ทิ้งบ้างอย่างไม่ได้ เพราะแม่เราเป็นมะเร็งเต้านมด้วยทำงานหนักไม่ได้ เราเลยทำแทน เราเคยพูดกับแม่ว่าไม่อยากอยู่ แม่บอกอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะเรา เรารู้สึกว่าไม่มีค่าไม่อยากจะทำอะไร เรากินยาที่หมอสั่งทุกวัน ไปหาหมอทุกครั้ง แต่พอไปหาหมอแล้วเรารู้สึกไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลย เราไม่รู้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังดี รู้สึกเรื่องหลายอย่างมันมาเยอะเกินเราก็ไม่รู้จะระบายกับใครดี เพราะบ้างคนเค้าก็ไม่ได้เข้าใจโรคที่เราเป็น คือวันๆนึงคิดเรื่องฆ่าตัวตายหลายรอบมาก เรารู้สึกเหนื่อย

ต้องเหตุของเรื่องทั้งหมดเราไม่โทษใคร ครอบครัว เพื่อน ทุกๆอย่างเราโทษตัวเองที่ไม่เข้มแข็ง เรารักษามาสามปีแล้วรู้สึกแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ

ช่วงสามปีที่ผ่านมาเคยทำจิตบำบัดด้วย แต่ตอนนั้นทำแล้วโอเคหมอเลยบอกหยุด แต่พอช่วงๆหลัง ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ พึ่งเขียนกระทู้ครั้งแรก เรื่องที่เราเล่ามาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่อาจจะมีข้ามไปบ้างตอน...