เรื่องมีอยู่ว่า ในช่วงนี้สามีของเรารบเร้าอยากจะมีลูกซะเหลือเกิน บอกว่าสมควรแก่เวลาแล้ว เวลานี้เหมาะที่สุด พร้อมกับบอกเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เราก็บ่ายเบี่ยงเสมอมา ทั้งๆ ที่เราสองคนก็เรียกได้ว่ายิ่งกว่าพรั่งพร้อม โดยเฉพาะในเรื่องฐานะที่ไม่เป็นปัญหาอะไรเลย เรามั่นใจว่าถ้าลูกเติบโตมา เราจะส่งเค้าให้ได้รับการศึกษาสูงแค่ไหน หรือเข้าโรงเรียนที่ดีเพียงใด ก็สามารถทำได้ หากแม้นมีอาการเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ก็จะสามารถเข้าถึงการรักษาพยาบาลที่ดีที่สุดได้เสมอ และไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร เราก็สามารถสนับสนุนเค้าได้เต็มที่อย่างแน่นอน

แต่เราคิดว่าชีวิตมนุษย์ไม่ได้มีแค่นี้น่ะสิคะ เราคิดไปไกลถึงกรณีเลวร้ายที่สุด (worst case) ขึ้นมา แน่นอนว่ามนุษย์ทุกคนไม่มีใครที่จะหลีกพ้นจากความทุกข์ไปได้ แม้เราจะเลี้ยงลูกได้ดีแค่ไหน ก็ยังมีปัจจัยอื่นๆ ที่อยู่เหนือการควบคุมอีกมากมาย จะเป็นอย่างไรล่ะ ถ้าหากลูกของเราประสบโชคร้ายทางพันธุกรรม จะเป็นอย่างไรถ้าหากลูกของเราเกิดมีอะไรบางอย่างที่เป็นปมด้อยไปตลอดชีวิต จะเป็นอย่างไรถ้าสภาพแวดล้อมของเมืองที่เลวร้ายลงทุกวัน ประกอบกับสภาพสังคมอันฉ้อฉลเลวทราม ส่งผลกระทบกับลูกของเรา หรือที่เรามั่นใจว่าสามารถเลี้ยงลูกให้ดีได้ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วนี่เป็นอาการหลงผิด ถ้าเราเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องล่ะ จะทำยังไง

เราเชื่อว่าชีวิตนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็เต็มไปด้วยความทุกข์ทั้งนั้น และต้นเหตุของทุกข์ทั้งปวงก็มาจากการเกิด ถ้าหากวันนึงลูกของคุณประสบทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัส จนกระทั่งคิดว่าชีวิตของเค้าไม่น่าเกิดมาเลย จนเค้าหวนคิดถึงบิดามารดา แล้วย้อนถามคุณว่าให้เค้าเกิดมาทำไม คุณจะตอบคำถามนี้ยังไงคะ