“ก๋วยเตี๋ยวหมูเลียงพระยาตรัง” จันทบุรี

ยังไม่แน่ชัดว่าคำว่า “เลียง” มีที่มาหรือความหมายไปในทิศทางไหน แต่ที่ชัดเจนตอนนี้คือ หิว

เปิดหัวชามแรก “เส้นจันท์หมูเลียง” สั่งไม่ใส่ผักเพื่อไม่ให้รบกวนรสซุป ซุปหมูเลียงจะใส่หน่อเร่ว (สมุนไพรท้องถิ่นกลิ่นคล้ายข่า) ดอกผักชีฝรั่ง ตะไคร้ ข่า และสับปะรดตราด เคี่ยวจนได้น้ำซุปสีคล้ำใส หอมหวานชุ่มปาก กินคู่เส้นจันท์เหนียวๆ กับชิ้นหมูนุ่มๆ ผมสูดกลิ่นเร่วเข้าปอด ผ่องถ่ายความจันท์เข้าเส้นเลือดเพื่อเปลี่ยนผ่านให้เป็นลูกหลานชาวจันท์


รักพี่เสียดายน้อง สั่งอีกชาม “บะหมี่เนื้อเลียง” บะหมี่เส้นแบนโปะเนื้อตุ๋นเฉือนบาง ราดน้ำซุปหมูเลียงเหมือนชามแรก ปรุงเสริมด้วยน้ำส้มพริกดองกับน้ำตาลอ้อยกระตุ้นลิ้นเพิ่มรสเข้มข้น


ถมกระเพาะต่ออีกนิด “ลวกจิ้มหมูรวม” เต็มอิ่มอวัยวะหมู ทั้งหมูหมัก หมูต้ม ตับ หมัดเด็ดอยู่ที่ลิ้นหมูหนึบๆ หยุ่นๆ คีบจิ้มน้ำจิ้มคล้ายน้ำส้มพริกดองผสมน้ำจิ้มไก่ เปรี้ยวอมหวานเข้าขาเหลือเชื่อ


ปิดท้ายด้วยข้าวต้มมัดกับขนมถ้วยล้างปาก


เมื่อความหิวสงบลง ได้เวลาพิจารณาสิ่งที่กินมาทั้งหมด

ผมขอสรุปแบบหักมุมว่า จากเครื่องสมุนไพรหมูเลียงมากมาย ทำให้หลงคิดไปว่าจะได้กลิ่นรสเอกลักษณ์จัดจ้านคล้ายคลื่นซัดกระแทกหน้า แต่ผิดคาดที่คลื่นลมนิ่งเงียบชวนง่วง กินแล้วต้องหรี่ตาไตร่ตรองว่ามันแตกต่างจากก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นธรรมดาตรงไหน รสชาติเฉพาะจากสมุนไพรเป็นยังไง และกลิ่นเร่วคืออะไร ผมฟุ้งซ่านนอนตาไม่หลับอยู่หลายวันยังไม่ได้คำตอบ 

โดยรวมรสชาติดีนะ อร่อยหอมหวาน แต่ก็อย่างที่ว่า ความแตกต่างน้อยเหลือเกิน

เมืองจันท์ตีผมไม่แตก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขออนุญาตฝากเพจนะครับ https://www.facebook.com/aahaankon/