แม้นว่ามหายานจะมีทั้งพระวินัย พระสูตร และพระอภิธรรม แต่พระวินัยของมหายานนั้น นอกจากจะมี 250 ข้อแล้ว ยังไม่ได้เป็นหมวดหมู่แบบเถรวาท สังฆกรรมต่าง ๆ ของฝ่ายมหายานต้องใช้คัมภีร์วินัยของสรวาสติวาท ธรรมคุปต

หากท่านทั้งหลาย สังเกตข้อความจากมหาปรินิพพานสูตร อย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยความละเอียดรอบคอบให้มากยิ่งขึ้น ก็จะพบว่า ข้อธรรมโดยส่วนใหญ่ที่พระพุทธองค์ตรัสแสดง หรือข้อสงสัยต่างๆ ที่ภิกษุทั้งหลายกราบทูลถามน

ภิกษุ ! ก็เธอสามารถหรือ ที่จะศึกษา๒ ในสิกขาทั้งสาม คือใน อธิศีลสิกขา ในอธิจิตสิกขา และในอธิปัญญาสิกขา ? “ข้าพระองค์สามารถที่จะศึกษาในสิกขาทั้ง ๓ นั้น_ _ _ _พระเจ้าข้า”. ภิกษุ ! ถ้าอย่างนั้

ตามหลักฐาน ครั้ง ปฐมสังคายนา ? หลักฐาน ปฐมสิกขาสูตร (เล่มที่ ๒๐ หน้า ๓๑๒ พระบาลีแปลไทย ของมหาจุฬาราชฯ) ภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วน ที่กุลบุตรผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษาอยู่ มาถึงวาระที่จะยกขึ้นแส

๑. ใน วัชชีปุตตสูตร อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต ข้อที่ ๕๒๔ และสูตรอื่น ๆ ในเล่มเดียวกัน ที่มีคำว่า สิกขาบท ๑๕๐ ที่มาสู่อุทเทสทุกกึ่งเดือน นั้น หมายถึง สิกขาบท เท่าที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงบัญญัติไว้ ในขณะน

รู้แจ้งนิโรธธาตุในจิต เท่ากับจบกิจในอริยสัจจ์ ๔ เป็นลำดับไป. แต่ต้องไม่ทิ้งหลักอธิศีลสิกขา (ศีลในองค์มรรค).

ไตรสิกขา (การทำบทศึกษา ๓ อย่างให้ละเอียดสุขุมยิ่งขึ้นไป) ๑.     อธิศีลสิกขา ·         ปกติ (ท่ามกลางหมู่ชน)