**ไม่ได้อยากจะถามใคร ขอโทษที่ต้องมาลงในกระทู้คำถามเพราะลงกระทู้อื่นไม่ได้**
เราเเค่อยากจะมาระบายความในใจที่ในชีวิตจริงเราไม่สามารถทำกับใครได้
พ่อกับเเม่เราทะเลาะกันบ่อยตั้งเเต่เรายังเด็กเเม่ต้องเป็นฝ่ายยอมตลอดไม่งั้นเรื่องจะบานปลาย ผลจากการที่เเม่ต้องยอมตลอดทำให้เเม่เก็บกดเเล้วเอาอารมณ์ที่โกรธพ่อมาลงที่เรา เอาคำที่อยากจะด่าพ่อมาด่าที่เรา ใช้งานเราตลอด อันนี้เราก็ทำให้ได้ไม่ได้มีปัญหาอะไรเเต่บางครั้งเรามีเรื่องด่วนหรือไม่ว่างเเม่ก็ยังจะใช้เราให้ได้พอเราทำให้ไม่ได้จริงๆ เเม่ก็ดึงดราม่าเฉยเลย  เรื่องที่เเม่เอาอารมณ์โกรธมาลงที่เรา เราก็ลองบอกเเม่เเล้วว่าเราเสียใจเราอึดอัดเราระบายทุกอย่างให้เเม่เเต่เเเม่บอกว่า ก็เเม่เป็นเเม่ของเธอ เเค่นั้น เราเครียดมากไม่อยากอยู่บ้านมันอึดอัดไปหมด ถ้าทำอะไรที่เเม่ต้องการไม่ได้ไม่ว่าเหตุผลใดนั้น นั่นคือความผิดของเราทั้งหมด ดูเหมือนว่าพ่อจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายสำหรับเราเเต่นั้นเเหละ พ่อก็ยังคงเป็นพ่อคนที่เห็นประโยชน์ส่วนตัวชัดกว่าสิ่งอื่นใด เราเหนื่อยกับโลกภายนอกมามากเเล้ว คิดว่าบ้านคือที่ที่เราจะได้กลับมาเติมพลังให้กับชีวิตเเต่ตอนนี้มันไม่ใช่เเล้ว ต้องบอกว่ามันไม่เคยใช่ถึงจะถูก ไม่เห็นมีใครบอกเราเลยว่าเราทำได้ดีเเล้ว ตอนที่เราประสบความสำเร็จไม่เห็นพ่อกับเเม่จะบอกเราเลยว่าลูกของพ่อกับเเม่เก่งมาก ตอนนี้เราเหนื่อยมากไม่มีที่ให้เราได้พักเลย โลกมันดูเหมือนบีบอัดจนทำให้เราหายใจไม่ออก ทุกคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก เเต่สำหรับเรามันไม่ใช่ เรื่องราวที่เราเล่ามามันไม่ใช่ปัญหาที่เกิดขั้นเเค่นานๆครั้ง เเต่มันเกิดขึ้นทุกวันเป็นสิบกว่าปี ความรู้สึกทั้งหมดมันถูกสะสมมาเรื่อยๆ จนวันนี้จิตใจที่เเบกรับความรู้สึกพวกนี้มันกำลังเเบกรับไม่ไหวอีกต่อไปเเล้ว