เราอยากรู้ว่าเด็กดีจะมีความสุขเหมือนในหนังสือจริงๆรึปล่าวค่ะ
 
เราอายุ15 เอาจริงก็ไม่ใช้เด็กดีค่ะ ค่อนค่างเอาเเต่ใจ ทำอะไรเน้นความรู้สึกมากกว่าเหตุผล
ตอนเด็กๆเราใช้ชีวิตเเบบนี้มาตลอด พ่อเเม่ตามใจเพราะเป็นลูกคนเดียวค่ะ เเต่พอโตขึ้นเราก็เริ่มคิดว่า
เราทำตัวให้พ่อกับเเม่เหนื่อยรีปล่าวนะ เราเลยพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น เราอยากเป็นเด็กดีในสายตาพ่อกับเเม่บ้าง
เเต่พอเราทำเเล้ว มันรู้สึกเเย่มากเลยค่ะ เราพยายามไม่เเต่งหน้าทาลิป ตั้งใจเรียนวิชาที่เกรดเฉลี่ยเยอะๆ ไม่เถียงพ่อกับเเม่
ขอโทษทุกครั้งเเม้เราจะรู้สึกว่าไม่ได้ผิดอะไรเลย เราเเค่บอกกับตัวเองว่าเราเป็นเด็กดีเเล้ว พ่อเเม่จะสบายใจ เเค่นั้นก็พอเเล้ว
เเต่พอเราเริ่มยอมทุกอย่าง เเม่เราดันห้ามทุกอย่างที่อยากทำ ทั้งเรื่องทรงผม สายการเรียน การเที่ยว การเล่นมือถือ 
เราก็พยายามยอมเพราะไม่ชอบเวลาเเม่ตะคอก มันรู้สึกเเย่ เเต่เรื่องที่เเม่ห้ามมันก็ทำให้เรารู้สึกเเย่ไม่เเพ้กัน ไม่ว่าจะเป็น
เด็กดีหรือเด็กไม่ดัมันก็รู้สึกไม่มีความสุขอยู่ดี 
 
 
ใครที่เคยเป็นหรือกำลังเป็นเหมือนเรามาเล่าในกระทู้นี้ได้เลยนะ เราเเค่อยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเรามั้ยเเละเเก้ไขยังไงค่ะ