เราม.ปลายเเบ้วเราโดนทำร้ายร่างกายตั้งเเต่ประถมจากตีจนรุนเเรงมาถึงใช้มีดเเละใช้คำขู่ฆ่ากับเราเราไม่รู้เราควรทำยังไง เราอยากบอกพ่อเเต่เราก็ไม่กล้าเราไม่อยากให้พ่อมาหนักใจพ่อเครียดเรื่องงานมากพอเเล้วเรื่องพวกนี้เราจำได้เราเคยบอกพ่อครึ่งนึงตอนนั้นเราอยู่ช่วงม.1เราเบ่นทรสเเล้วเเม่เหมือนไม่พอใจใช้คำด่าเราต่างๆเราจำไม่ได้เพราะนานเเบ้วเเต่ที่จำได้คือเเม่หยิบมีดมาจะเเทงเราจนเราต้องขึ้นไปบนห้องเเล้วล้อคประตูเเล้วโทรหาพ่อ เราบอกพ่อว่าเเม่เอามีดมาจะเเทงเราพ่อเลยโทรหาเเม่ตอนเเม่คุยกับพ่อเเม่ใช้คำดีมากต่างกับตอนด่าเราทั้งน้ำเสียงเเละคำพูด จนตอนนั้นพ่อเลยบอกให้เราเล่นทรสน้อยลงเเล้วพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรเเม่เลยเหมือนพ่อจะเขื่อเเม่เเต่ก็ยังสงสารเราอยู่เพราะตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก ปัญหาพวกนั้เกิดมาตลอดทั้งใช้คำพูดเเย่ๆกับเราเเม่เราบ่นทุกวันเเละทุกเรื่องเรื่องที่เราผิดเรายอมรับได้เเต่มันมีหลายครั้งที่บางอย่างเราไม่ได้ทำเขาก็จะด่าเรามห้เราเป็นคนทำให้ได้ทั้งที่เราอธิบายเเล้ว เอาเราไปเปรียบเทียบกับเด็กเพื่อนบ้านว่าทำไมน้องได้เกรด4ทำไมเราไม่ได้ ทำไมเพื่อนเรียนได้เกรดเยอะทำไมเราทำไม่ได้ บางครั้งเขาไม่เห็นถึงความพยายามของเราเขาดูเเค่ผลลัพธ์ที่มันออกมา เราเสียใจเพราะคำพูดของเเม่บ่อยมากจนเราไม่อยากอยู่บ้านนี้เเล้ว เราคิดตลอดว่าถ้าไม่มีเเม่สภาพจิตใจเราน่าจะดีมากกว่านี้ มีครั้งนึงทะเลาะกับเรื่องถูบ้านเเล้วเราปิดประตูเสียงดังเเม่ก็วิ่งไปเอามีดมาเเล้วทำเสียงโมโหมากเราเลยล้อคประตูเเล้วเอาหูเเนบฟังเเม่พูดว่า " กูจะควักใส้มาละเลงกลางถนน" (อันนี้เราอีดเสียงไว้) ตอนนั้นเรากลัวมากเราจิตตกไปหลายวันมากเลยจริงๆเราต้องนอนห้องเดียวกับเขาเรานอนเเทบไม่หลับเลยเพราะเราระเเวงมากเราไม่ได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้พ่อฟังเลยตั้งเเต่ที่บอกครั้งนั้น มีครั้งนึงทะเลาะกับเเม่บอกว่าให้เราไปหาหมอเราเลยพูดกลับไปว่าคนที่ควรไปหาหมอคือเเม่ พอเราพูดจบเเม่ก็ถีบเราหลายรอบมากตอนนั้นเราอยู่บนเตียง เราเสียใจมากที่เบาทำกับเราเเบบนี้ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูกเขา เเละวันนี้เเม่ใช้เราทิ้งขยะบนโต้ะให้เอามาทิ้งให้หมดเราก็ทำตามพอเสร็จเเล้วเเม่เดินมาที่โต้ะจะหาขนมที่อยู่ในจานเราก็บอกว่าทิ้งเเล้ว เเม่ก็ด่าเราว่าเราซื่อ ซื่อจนโง่ เราเถียงกลับไปว่าก็เป็นคนบอกให้ทิ้งทั้งหมดเองเเล้วจะไปรู้มั้ยว่าอันนี้ยังกินอยู่ เเม่เราก็บอกว่าทำไมไม่ถาม เเม่เราไม่เคยโทษตัวเองเลยเวลาตัวเองผิด โทษเราโทษคนอื่นตลอด ครั้งนี้ดหมือนเเม่โมโหเเม่ล้อคห้องเราเอากุญแจไปซ่อนเราเสียใจมากเราเเทบไม่เคนมีพท.ส่วนตัว เวลาส่วนตัวเลย จนเราหาทั่วบ้านจนเจอกุญแจ เเม่บอกให้เรานอน4ทุ่มซึ่งเราทำไม่ได้ มันดูเเนาที่เเม่สามารถนอนตอนไหนก็ได้เเต่เราทำไมาได้ซึ่งตอนนี้มันปิดเทอมเเล้ว เราอยากตื่นสายบ้างก็ไม่ให้เราตื่นต้องมาปลุกทุกวัน7โมง เเละจากที่เเม่เอากุญเเจห้องไปเราโกรธมากว่าทำไมต้องมายุ่งกับพท.ส่วนตัวเรามากขนาดนี้ด้วย เเล้วยังบอกจะเอากล้องวงจรปิดมาติดในห้องเรา เราคิดว่าเราไม่ใช่เด็กเเล้วที่ต้องมาทำกับเราเเบบนี้ ในเรื่องทำร้ายร่างกานเรามีรูปเป็นหลักฐาน บางครั้งเราเเค่อยากมีชีวิตของเราบ้างเวลาเราโดนทำร้ายร่างกายเวลามีคนถามเเม่ก็จะบอกว่าเราบ้มเราไม่ระวัง เราผิดหวังในตัวเราด้วยที่ทำไมเราทำอะไรไม่ได้เลย เเละด้วยเรายังหาเงินเองไม่ได้เราเลยต้องทนเเต่เราไม่รู้วิธีที่เราจะรับมือกับเรื่องเเบบนี้ยังไงให้เรามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้นไม่เครียดเเบบนี้
มีเเม่ทำร้ายร่างกายเเละจิตใจควรทำยังไง?