ก่อนอื่นคือเรามาเรียนในเมืองซึ่งเรามาอยู่หอเเต่เเม่เราเป็นคนหา
เงินไห้เราเอาสั้นๆนะคะ!!
คือเราเรียนไกล้จะจบเเล้วเเต่มันมีปัญหาส่วนตัวหลายอย่างคือเราไม่มีเพื่อนคบเราไม่มีเเม้เเต่เพื่อนนั่งกินข้าวไปไหน
คนเดียวตลอดเเล้วเราก็โดนเพื่อนเหยียดเเล้วก็อคติใส่เราไม่อยากบอก
เเม่เราเพราะเเม่เราเป็นคนคิดมากไม่อยากไห้เเม่ไม่สบายใจเราจึง
เก็บไว้มาจนเทอม2เเต่เราทนไม่ไหวจริงๆเรื่องเรียนเราไม่เคยตกเราตัดสินใจลาออกโดย
บอกเเม่ว่าเราเเค่อยากไปหาประสพการณ์เราเสียใจมากเพราะทุกครั้งที่
เเม่โทรหาเราจะบอกเราเสมอว่า<ตั้งใจเรียนนะลูกจะได้ไม่ลำบากเหมือนเเม่>เราทำไห้เเม่ต้องผิดหวังพอบอกเเม่ว่าหนูคงต้องไปเริ่มเรียนไหม่
ไม่ด่าเราเเล้วยังพูดปลอบใจว่าไม่มีไครไม่ผิดพลาดหรอกลูก
เรารู้สึกผิดมากอยากขอโทษเเม่เราไม่อยากเห็นเเม่ต้องทำงานหนัก
ถึงเราจะไม่ฟุ้มเฟือยเเต่ก็ไม่อยากเห็นเเม่ตัวเองต้องมาเหนื่อย
เเบบนี้!ขอโทษนะเเม่
ถึงหนูจะเป็นลูกไม่เอาถ่านเเต่หนูสัญญากนูจะไม่ทำไห้เเม่ต้องลำบาก
อีกเเน่นอนหนูจะดูเเลเเม่นะหนูรักเเม่นะ
หนูจะตั้งใจเรียนจะไม่ไห้มีเรื่องเเบบนี้อีก

อาจจะพิมไม่ค่อยรู้เรื่องหน่อยนะคะพอดีไม่เคยเล่าอะไรเเบบนี้
ไห้ไครฟังอย่างน้อนหรูก็ไม่อึดอัดเเล้ว!!
ขอบคุณค่ะ🙏☺