เราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้หน้าตาดี ในเเบบที่อยู่ในมาตรฐานสังคม  จนทำให้รู้สึกว่าชีวิตมันเเย่กว่าเดิมค่ะ โดนตั้งเเต่เด็กยันโตก็ควรชิน เเต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี

"สวยในเเบบของตัวเองนะ" เข้าใจในคำปลอบโยนนี้ขึ้นใจค่ะ เเต่ก็เเอบเสียใจอยู่ดี

ที่โดนมา คือจะยกเป็นประโยคนะคะ จะไม่ระบุว่าเป็นใคร เหตุการณ์ยังไง มันยาวมากค่ะ
" ดั้งเเหมบ "
"ไม่มีดั้งเลย  ....ดึงดั้งให้มันหน่อยสิ"
" ดำเเบบนี้ไม่เอา น้องคนนั้นขาวกว่าเยอะ
" ดำเเบบนี้ฝรั่งชอบ "
" สิวเยอะจัง ดูกูดิไม่มีสิวเลย"
ไม่ใช่ว่าเราโดนเเล้วเราไม่ดูเเลตัวเองนะคะ เก็บเงินซื้อครีม ซื้อกลูต้า ซื้อวิตามินมากิน ยับๆ ประมาณ3ปี ก็โดนว่าโดนดูถูกน้อยลง ไม่ใช่ว่าสวยขึ้นเป็นนางฟ้ามีคนสนใจนะคะอาจเป็นเพราะว่า สังคมไทยเริ่มเปลี่ยนเเปลง คนบูลลี่กันน้อยลงซะมากกว่า
ทำไมถึงคิดเเบบนี้ ทำไมไม่คิดว่าตัวเองสวยมันเริ่มตอนเข้าม.ปลายค่ะ
เริ่มรู้สึกแล้วว่า ถึงผิวจะขาว ไม่ได้เเปลว่าเราจะสวย มันอยู่ที่เบ้าหน้าเราค่ะTT
ไม่มีใครในโรงเรียนเค้า เหยียดอะไรมีเเต่เรานี่เเหละค่ะ ที่บั่นทอนจิตใจตัวเอง
ก็ใช้ชีวิต ในลุคของคนตลก เเทนคนสวยค่ะ อย่างน้อยก็มีคนสนใจเเละมีความสุขมีเสียงหัวเราะ

(ถึงเเต่ในใจตัวเองอยากเป็นคนสวย มีคนชม เป็นคนดังมีหนุ่มมาจีบค่ะ555 เเต่ก็ได้เเค่คิด ก็ต้องทำใจ เพราะเราเกิดมาเป็นเเบบนี้ สักวันมันต้องมีคนที่ชอบในเเบบที่เราเป็น),( วันไหนคะ วันไหน!!!!)

เเต่สุดท้าย สิ่งที่ เด็กเเบบเราต้องกลับมาเจอ คือมีกลุ่มป้า ในงานศพค่ะ ไม่เคยรู้จักกัน เค้าถามเเม่เราว่าลูกเหรอเเม่เราก็ตอบ เรานั่งอยู่เฉยๆก็ยิ้มให้ตามมารยาท เเต่พวกเค้า ทักทายเราด้วยประโยคเเบบนี้ค่ะ

" อย่าพึ่งรีบหาผัวนะลูก ผู้ชายเเถว....มีเยอะ "
" ไม่มีใครเอาหรอก ไม่สวยเเบบนี้ เค้าเอาเมียสวย ๆ กัน ไม่สวยไม่สวยเเบบนี้ เขาไม่เอาหนูหรอก หนูไม่สวยไง เค้าเอาคนสวย "
เจอกันครั้งแรก เล่นหนักจัดเลยค่ะ
ตอนนั้นคือ ไม่ไหวเลย น้ำตาไหลไม่หยุด

เพราะฉะนั้นหนูต้อง รวย สินะคะเเล้วเอาเงินไปศัลยกรรมตั้งเเต่หัวจรดเท้า 😭
หนีออกไปจากสังคมเเบบนี้ หาสิ่งที่ใช่สิ่งที่ชอบสิ่งที่รัก