ผมย้ายมาอยู่อเมริกาตอนอายุ16 มีแต่วความรู้วุฒิปวสที่ได้ศึกษาเหล่าเรียนพกพาจากเมืองไทยแค่นั้น ความรู้ใดๆในการใช้ชีวิตจริงหามีไม่ เพราะไม่เคยอยู่ห่างครอบครัว ในด้านภาษาก็ต้องมาเรียนใหม่ สายช่างที่ศึกษามานั้นอ่อนทางภาษาอังกฤษ พูดได้ศัพท์เฉพาะทางช่างเท่านั้น
ก่อนอยู่เมืองไทยก็อยู่กับคุณย่า อาหารการกินที่เคยคือน้ำพริกที่ต้องมีไม่ขาดทุกมื้อ ไม่งั้นกินข้าวไม่ลง ผัดกระเพราต้องแบบน้ำซุปเยอะๆ ไก่ต้องสับติดกระดูกเสียเวลาคายทิ้งแคะฟันมาก แต่คนแถวบ้านผมตอนนั้นเค้าชอบกันก็ต้องตามวิถีไป
ผมเพิ่งมาค้นพบตนเองตอนอยู่เมืองนอกว่า ชอบผัดกระเพราแบบแห้งๆมีแต่เนื้อกับใบกระเพรายิ่งถ้าใส่พริกคั่วรวมกับพริกสดผัด กระเทียมนิดเดียวผสมน้ำตาลตัดน้ำปลาอีกหน่อย ใบกระเพราใส่โยนตอนท้ายก่อนปิดเตามันจะหอมฟุ้งและอร่อยจนอาหารใดๆในโลกก็สู้ไม่ได้ในความรู้สึกของผม
ตอนอยู่เมืองไทย ไม่รู้ว่าทำไมในสังคมบ้านเรามองเด็กผู้ชายตัวผอมสูงโย่งว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอผมมาอยู่อเมริกาก็เป็นปัญหาทันที สังคมที่นี้จะมองว่าเป็นคนขาดสารอาหารหรือติดยา
สังคมเมืองไหนจะมองยังไงก็ว่ากันไป แต่พอผมต้องปรับตัวมากินอาหารแบบอเมริกัน ชนิด ไข่ดาว ใส่กรอก ขนมปังเป็นหลัก ลำตัวผมอ้วนขยายทันที
ระวังให้ดี ถ้าต้องนั่งรถเมล์ โดยเฉพาะคนไทยผิวขาว หน้าตาสดใส พวกฝรั่งไม่ว่าผิวดำหรือขาวชั้นต่ำจะเล็งไว้ อยากกลั่นแกล้งทันทีโดยเฉพาะย่านที่ไม่ดี
บอกตรงๆว่าตอนผมเรียน High school โดนล้อเล่นมาเยอะ จนกระทั่งมาเริ่มเข้า College มีหลักสูตรที่ต้องเข้าฝึกกำลังร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นว่ายน้ำ โยคะ ยกน้ำหนัก อะไรก็ได้ที่เป็นการออกกำลังกายมันคือหลักสูตรส่วนหนึ่งของการศึกษาในประเทศนี้
ผมเลือก weight training โดยไม่รู้ว่าเลือกไปเพราะเหตุผลใดในตอนนั้นแต่ก็ได้ผล จนกระทั่งมาถึงวัยสี่สิบในทุกวันนี้เสพติดการยกน้ำหนักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ไม่ได้อยากไปอวดสาวๆ เพราะรู้ว่าผู้หญิงทุกวันนี้เค้ามองเราที่จิตใจและความดี ไม่ใช่ที่หน้าตา อายุ หรือรูปร่าง
แต่ที่ยังรักชอบในการยกน้ำหนักอยู่เพราะมันรู้สึกว่าแข็งแรง มันทำให้ร่างกายเราทรงพลัง ไม่ป่วยไข้ง่าย มองกระจกทุกครั้งอย่างไม่รู้สึกผิดกับตัวเอง
พออายุสี่สิบปุ๊บ ปัญหาหลายอย่างเกิดขึ้นตั้งแต่อยู่เมืองนอกมาจากอายุ 16
เห็นอาหารไทยทาง YouTube เป็นไม่ได้ น้ำลายไหล ไม่ว่าจะเป็น น้ำพริกหลากหลายที่เรากินมาตั้งแต่เล็ก ราดหน้า เย็นตาโฟ ข้าวมันโก่ น้ำพริกแมงดา ปลาทู แม้กระทั่งในฝันก็อยากกิน บอกตรงๆว่าอิจฉาคนไทยทุกๆคนที่ได้กินอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกอย่างนี้ทุกวัน ในขณะที่ผมต้องกินอาหารที่ปรุงแต่งด้วยเกลือกับพริกไทยแค่นั้นทุกวัน
ต้องการจะสานต่อนิยายทุกเรื่องที่แต่งไว้แต่ต้นครับ แต่ขอทบทวนความทรงจำ ไม่ทิ้งผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านแน่นอนครับ.
แอบรักผู้อ่านที่ติดตาม คุณไม่รู้ตัวหรอกครับ
จากใจผู้เขียนเจ้าแม่จระเข้
ก่อนอยู่เมืองไทยก็อยู่กับคุณย่า อาหารการกินที่เคยคือน้ำพริกที่ต้องมีไม่ขาดทุกมื้อ ไม่งั้นกินข้าวไม่ลง ผัดกระเพราต้องแบบน้ำซุปเยอะๆ ไก่ต้องสับติดกระดูกเสียเวลาคายทิ้งแคะฟันมาก แต่คนแถวบ้านผมตอนนั้นเค้าชอบกันก็ต้องตามวิถีไป
ผมเพิ่งมาค้นพบตนเองตอนอยู่เมืองนอกว่า ชอบผัดกระเพราแบบแห้งๆมีแต่เนื้อกับใบกระเพรายิ่งถ้าใส่พริกคั่วรวมกับพริกสดผัด กระเทียมนิดเดียวผสมน้ำตาลตัดน้ำปลาอีกหน่อย ใบกระเพราใส่โยนตอนท้ายก่อนปิดเตามันจะหอมฟุ้งและอร่อยจนอาหารใดๆในโลกก็สู้ไม่ได้ในความรู้สึกของผม
ตอนอยู่เมืองไทย ไม่รู้ว่าทำไมในสังคมบ้านเรามองเด็กผู้ชายตัวผอมสูงโย่งว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอผมมาอยู่อเมริกาก็เป็นปัญหาทันที สังคมที่นี้จะมองว่าเป็นคนขาดสารอาหารหรือติดยา
สังคมเมืองไหนจะมองยังไงก็ว่ากันไป แต่พอผมต้องปรับตัวมากินอาหารแบบอเมริกัน ชนิด ไข่ดาว ใส่กรอก ขนมปังเป็นหลัก ลำตัวผมอ้วนขยายทันที
ระวังให้ดี ถ้าต้องนั่งรถเมล์ โดยเฉพาะคนไทยผิวขาว หน้าตาสดใส พวกฝรั่งไม่ว่าผิวดำหรือขาวชั้นต่ำจะเล็งไว้ อยากกลั่นแกล้งทันทีโดยเฉพาะย่านที่ไม่ดี
บอกตรงๆว่าตอนผมเรียน High school โดนล้อเล่นมาเยอะ จนกระทั่งมาเริ่มเข้า College มีหลักสูตรที่ต้องเข้าฝึกกำลังร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นว่ายน้ำ โยคะ ยกน้ำหนัก อะไรก็ได้ที่เป็นการออกกำลังกายมันคือหลักสูตรส่วนหนึ่งของการศึกษาในประเทศนี้
ผมเลือก weight training โดยไม่รู้ว่าเลือกไปเพราะเหตุผลใดในตอนนั้นแต่ก็ได้ผล จนกระทั่งมาถึงวัยสี่สิบในทุกวันนี้เสพติดการยกน้ำหนักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ไม่ได้อยากไปอวดสาวๆ เพราะรู้ว่าผู้หญิงทุกวันนี้เค้ามองเราที่จิตใจและความดี ไม่ใช่ที่หน้าตา อายุ หรือรูปร่าง
แต่ที่ยังรักชอบในการยกน้ำหนักอยู่เพราะมันรู้สึกว่าแข็งแรง มันทำให้ร่างกายเราทรงพลัง ไม่ป่วยไข้ง่าย มองกระจกทุกครั้งอย่างไม่รู้สึกผิดกับตัวเอง
พออายุสี่สิบปุ๊บ ปัญหาหลายอย่างเกิดขึ้นตั้งแต่อยู่เมืองนอกมาจากอายุ 16
เห็นอาหารไทยทาง YouTube เป็นไม่ได้ น้ำลายไหล ไม่ว่าจะเป็น น้ำพริกหลากหลายที่เรากินมาตั้งแต่เล็ก ราดหน้า เย็นตาโฟ ข้าวมันโก่ น้ำพริกแมงดา ปลาทู แม้กระทั่งในฝันก็อยากกิน บอกตรงๆว่าอิจฉาคนไทยทุกๆคนที่ได้กินอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกอย่างนี้ทุกวัน ในขณะที่ผมต้องกินอาหารที่ปรุงแต่งด้วยเกลือกับพริกไทยแค่นั้นทุกวัน
ต้องการจะสานต่อนิยายทุกเรื่องที่แต่งไว้แต่ต้นครับ แต่ขอทบทวนความทรงจำ ไม่ทิ้งผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านแน่นอนครับ.
แอบรักผู้อ่านที่ติดตาม คุณไม่รู้ตัวหรอกครับ