สวัสดีค่ะ เราชื่อครีมนะ พ่อแม่เราแยกทางตั้งแต่เด็ก เราอยู่กับแม่ ขอเล่าเลยนะคะ ตอน ป.3 ย้ายกลับมาอยู่กับแม่ ตอนนั้นเป็นลูกคนเดียว ชีวิตก็เกือบดีนะคะ แต่ค่อนข้างจะหน้าเบื่อ เวลาแม่บ่น เราก็มีเถียงบ้าง ตามภาษาเด็กๆละคะตั้งแต่จำความได้โดนแม่ทั้งตี ตบหัว กระทืบเกือบทุกวัน ใช้เราซักผ้าเองด้วยมือ ใช้เกือบทุกอย่าง จนเราเก็บกดค่ะ พอเราอยู่ ป.4 แม่ขายของชำ ต้องช่วยแม่ยกของเข้าออกทุกวันเลย กดดันมาก ตอนนั้นเพื่อนไม่เล่นด้วย เพราะเราทำแต่งาน คือช่วยแม่ขายของ ป.5-ม.1 แม่เปิดร้านเกม ยอมรับเลย ไม่มีชีวิตความเป็นเด็กเลย ไม่ได้เล่น ได้เที่ยวเหมือนคนอื่น ต้องตื่น 6 โมงเช้า มาเปิดร้านกวาดบ้าน ทีวีแม่ก็สั่งห้ามดูเด็ดขาด ให้เฝ้าร้าน ส่วนก็เฝ้าบ้าง บางวันเขาก็อยู่เอง ส่วนเราคือวันพัก พอ พอขึ้น ม.3 สบายนะ เราได้เที่ยวกับเพื่อนครั้งแรกในชีวิตเลย ดีใจมาก แต่เราไม่ได้อยู่บ้านนะ เราไปอยู่บ้านยาย เราเลยออกได้ ตอนนี้เราจบ ปวช.3 แล้ว

เรามีน้อง1 คนนะ ตอนนี้เรา 18 ปี น้องชาย 10 ปี น้องเริ่มโต เริ่มรู้เรื่องแล้ว ช่วงนี้มีปันหาเข้ามาบ้างละ เวลาเราใช้น้อง น้องไม่ค่อยทำ เราก็สอนน้องบ้างบางที แม่ก็บ่นมาล่ะ เกือบทุกเรื่องเลยหล่ะ
- เรื่องกิน เราแค่ไม่ทอดหมูเผื่อน้อง ก็ยังโดน เพราะน้องบอกเองว่าไม่กิน เราก้ไม่ทำ เพราะเราขี้เกียดนั่งตามกิน
- เรื่องใช้งานน้อง แม่ก็จะเกี่ยงทันที ว่าค่อยทำ พรุ่งนี้ สุดท้ายเราก็ต้องทำเอง
- เราใช้ซักผ้าบ้างแม่ก็เกี่ยงว่าน้องยังเด็ก เดี๋ยวแม่ทำเองคือ !! (ทีกับเราจิกหัวใช้ตั้งแต่เด็ก)
- ตอนนั้นน้องบอกว่ารองเท้าขาดเราแค่มอง แล้วเราก็นึกในใจ (ตอนนั้นรองเท้ากูขาดเละกว่านี้) ทำไมแม่ไม่บอกจะซื้อให้บ้าง ของน้องขาดนิดเดียว แม่จะซื้อให้ เขาก้ว่าเรามองแบบนั้นทำหน้าทำตาดีดีก็ได้ 
- เรื่องบ้าน เวลาโมโห ก็พูดว่า บ้านหลังนี้ของน้องกูเซ็นให้น้อง คือ (น้องยังเด็ก ทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้)
- วันนั้นยายมาบอกว่า เขาจะทำผัดพริกแกงหมู แม่รีบพูดเลยว่า ทำมาให้น้องบ้างนะ น้องมันชอบกิน เรานี่น้ำตาซึมเลย เราก็ชอบกินแม่ไม่เคยรู้ เราก็เลยถามว่าแม่จำวันเกิดเราได้ป่าว แม่จำไม่ได้จิงๆ แล้วแม่ถามอีกว่าวันไหน ลืม เกือบร้องอ่ะ เราเลยถามแม่ว่า จำวันเกิดน้องได้ไหม แล้วแม่ก้บอกวันมา 

เราน้อยใจแม่มาก ทำไมเหมือนแม่ไม่เคยรักเราเลย ตั้งแต่น้องโต เมื่อก่อนเป็นลูกคนเดียวแม่รักมาก ดีไปหมด ได้ทุกอย่างที่อยากได้ เดี๋ยวนี้หรอ น้องได้หมด เราอิจฉาน้องนะ ที่แม่รักน้องมาก แม่บอกรักเรา แต่การกระทำแม่ไม่เคยแสดงออกมาเลย มีแต่ด่าแต่บ่น 

แต่เราก็ชอบเถียง ก็เราไม่ผิดเราเลยพูด บางทีก็ฟิวขาดขึ้นกูกับแม่เลย แล้วที่เราใจร้อนก็เพราะแม่กดดันจนเราเก็บกด เมื่อก่อนเราเป็นเด็กดียุ กทม ยายสอนดี มีเหตุผล ตีเป้นเรื่อง เป้นคราวที่ผิด ไม่ขึ้นเสียง ไม่อารมร้อน พอกลับมาที่แม่ เด็ก 9 ขวบอ่ะ โดนใช้ให้นั่งซักผ้าเองบิดผ้าตากเอง งานบ้านสารพัด ทั้งตี กระทืบ ตบหัว โดนด่าสารพัด คำว่า มันมีแต่สมองขี้เรื่อย ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้แม่ว่าเราตลอดน้องไม่เคยว่าคำนี้ จะไม่ให้เราเก็บกดหรอ เรารู้ว่าเราบาป บางทีแม่ก็ชอบไล่เราออกจากบ้าน ไล่ไปตาย ใครจะไม่ฟิวขาดบ้าง จริงๆเราก็อิจฉาน้องนะ ที่แม่ให้ความรักมากกว่า

ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ คุณคิดว่ายังไงบ้างคะกับชีวิตเรา หรือว่าเป็นเราเองที่แรง 😭