สวัสดีค่ะก็กระทู้นี้ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจหรอกค่ะแค่อยากมาเล่าเรื่องชีวิตที่ผ่านๆมาเท่านั้นเองก็เอาเป็นว่าเริ่มเลย
เนาะ555 ก็เราอายุ17แล้วนะปีนี้ตั้งแต่เด็กๆเรายู่กับตายยายสองคนมาตั้งแต่จำความได้เลยอยากบอกว่ามันมีความสุขมากเราไม่เคยเสียน้ำตาเลยสักครั้งจนกระทั้งป้าของเราแกเข้ามาอยู่ด้วยตอนเราอายุ15จนตอนนี้ก็2ปีแล้วอ่ะเนาะแกเข้ามาช่วยดูแลตากับยายพอแกเข้ามาแรกๆมันก็ปรับตัวไม่ค่อยได้หรอกแกเป็นคนขี้บ่นโวยวายอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่าเพราะงี้มั้งเราถึงไม่ชินช่วงแรกพอไปสักพักแกก็เริ่มบ่นเริ่มว่าให้ตากับยายจนแกสองคนเคยแอบร้องไห้เป็นบางครั้งแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เนาะเมื่อเขาเป็นลูกพอเราขึ้นม.4กิจกรรมมันก็เยอะขึ้นตอนนั้นเราเริ่มเล่นแบดด้วยเลยกลับบ้านดึกทำให้เราโดนด่าทุกวันเลยพอถึงบ้านตอนนั้นมันเป็นวันที่เราต้องไปแข่งพอดีเราบอกแกไว้แล้วนะบอกทุกคนเลยว่ามีแข่งกลับบ้านตอนนั้นก็5ทุ่มกว่าแล้วพอถึงบ้านเท่านั้นแหละโดนตบหน้าเต็มๆเลย555ตอนนั้นมันชาไปหมดเลยนะแบบทำไรไม่ถูกเลยแกก็ด่าเยอะมากจำไม่ได้เลยแล้วแกก็เอาโทรศัพท์เราไปโทรด่าโคชบอกให้เราไปลาออกเล่นไปก็ไม่มีประโยชน์พอผ่านไปสักพักงานกลุ่มมันก็ต้องมีใช่มั้ยละ555ตอนนั้นเราขอแกไปทำงานที่โรงเรียนแกบอก
สิไปหาเคียวไสกูบ่ให้ไปเท่านั้นแหละโดนตีเลย555ทุกคนสงสัยใช่มั้ยทำไมไม่บอกแม่ก็นั้นแหละโทรไปแกไม่เคยรับเลยทักบอกแกก็ตอบแค่อ๋อทนไปก่อนมีแค่นั้นเลยนอกนั้นก็ส่งแค่เงินให้พอขึ้นม.5มันก็วนลูปนั้นแหละเหมือนเดิมทุกอย่างตอนนี้ไม่ใช่แค่ป้านะตากับยายก็ด่าก็ว่าตามไปด้วยทำให้เราเป็นคนเก็บตัวในห้องตลอดแต่ก็โดนด่าตลอดเวลาเหมือนกันพอวันนี้ป้าแกมาชวนให้ไปเที่ยวตอนปีใหม่เราไม่อยากไปเลยมันอึดอัดใจจริงๆนะไปมันก็ไม่มีความสุขเราเลยตอบว่าไม่อยากไปไม่อยากขาดเรียนตามเดิมโดนด่าเลยว่าชีวิตนี่ไม่เอา
ไรเลยเนาะกูชวนไปเที่ยวอยากให้ไปกินของแพงๆไปเปิดโลกไม่อยากไปกูนี่อยากรู้จริงๆสมองคิดไรอยู่ทำไมอยากไปแรดไปหาเคียวอยู่ไหนยายก็ด่าตามมาว่าจั๋งแม่นบ่มีบุญคุณคักเขาอยากให้ไปกะบ่อยากไปสมองบ่มีหรือจั๋งได๋ป้าเลยต่อท้ายว่าต่อไปกูบ่เบิ่งบ่หัวซากะอย่ามาโทษกูนะใหญ่ไปสิเป็นจั๋งได๋กะเรื่องของกูบ่สนสิเซาเรียนหรือเรียนต่อกะแล้วแต่อีบ่รักดีแล้วแกก็เดินเข้าห้องเลย ถามว่าเราเสียใจไหมกับคำแกพูดไม่เลยแต่เราเสียใจกับคำที่ยายพูดมากกว่ามันจุกที่ใจมากอ่ะเราไม่รู้จะคุยกับใครได้เลยกับแม่อย่าว่าแต่คุยเลยแค่แชทแกยังไ่ม่อ่านพ่อหรอเราไม่มีหรอกส่วนเพื่อนก็ไม่มีใครสนิทสักคนเราอยากรู้จริงๆทำไมชีวิตเราเปลี่อนไปขนาดนี้นะจากเด็กที่ยิ้มง่ายมีแต่รอยยิ้มทำไมตอนนี้มันมีแต่น้ำตาเราเข้าใจแล้วนะที่เขาบอกให้ตอนเด็กเรายิ้มเยอะๆตอนนี้เราเข้าใจแล้ว ของคุณที่ผ่านเข้ามาอ่านนะคะ😊
คุยเรื่องชีวิตของเรากันค่ะ
เนาะ555 ก็เราอายุ17แล้วนะปีนี้ตั้งแต่เด็กๆเรายู่กับตายยายสองคนมาตั้งแต่จำความได้เลยอยากบอกว่ามันมีความสุขมากเราไม่เคยเสียน้ำตาเลยสักครั้งจนกระทั้งป้าของเราแกเข้ามาอยู่ด้วยตอนเราอายุ15จนตอนนี้ก็2ปีแล้วอ่ะเนาะแกเข้ามาช่วยดูแลตากับยายพอแกเข้ามาแรกๆมันก็ปรับตัวไม่ค่อยได้หรอกแกเป็นคนขี้บ่นโวยวายอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่าเพราะงี้มั้งเราถึงไม่ชินช่วงแรกพอไปสักพักแกก็เริ่มบ่นเริ่มว่าให้ตากับยายจนแกสองคนเคยแอบร้องไห้เป็นบางครั้งแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เนาะเมื่อเขาเป็นลูกพอเราขึ้นม.4กิจกรรมมันก็เยอะขึ้นตอนนั้นเราเริ่มเล่นแบดด้วยเลยกลับบ้านดึกทำให้เราโดนด่าทุกวันเลยพอถึงบ้านตอนนั้นมันเป็นวันที่เราต้องไปแข่งพอดีเราบอกแกไว้แล้วนะบอกทุกคนเลยว่ามีแข่งกลับบ้านตอนนั้นก็5ทุ่มกว่าแล้วพอถึงบ้านเท่านั้นแหละโดนตบหน้าเต็มๆเลย555ตอนนั้นมันชาไปหมดเลยนะแบบทำไรไม่ถูกเลยแกก็ด่าเยอะมากจำไม่ได้เลยแล้วแกก็เอาโทรศัพท์เราไปโทรด่าโคชบอกให้เราไปลาออกเล่นไปก็ไม่มีประโยชน์พอผ่านไปสักพักงานกลุ่มมันก็ต้องมีใช่มั้ยละ555ตอนนั้นเราขอแกไปทำงานที่โรงเรียนแกบอก