เรื่องสั้น

ชู้....

โดย ล. วิลิศมาหรา

ชู้

เมียผมมีชู้

ผมยืนตะลึงกับภาพเจ้าผู้ชายแปลกหน้าในบ้านตัวเองคืนนั้น มันย่องผ่านหน้าผมไปด้วยฝีเท้าเบาราวกับตีนแมว

มันเพิ่งออกมาจากหน้าประตูห้องนอนของนวล ร่างที่เห็นเพียงรางๆ ในเงาสลัว สวมเสื้อยืดสีขาว นุ่งกางเกงนักมวยสีเข้ม ทันเห็นหลังอยู่ไวๆ ผลุบหายไปทางห้องครัว

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยแอบมาหากันกับนังเมียตัวดี

ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ นอกจากนังเมียผมนัดผู้ชายมานอนถึงในบ้าน สองคนนั่นถือโอกาสตอนผมออกไปทำงานเป็นยามกะดึก แอบมาเล่นจ้ำจี้กัน

ชายชู้กับหญิงชั่วคงย่ามใจ ไม่นึกว่าผมจะย้อนกลับมาแอบจับตามอง ผมสงสัยในพฤติกรรมของนวลมาสักระยะหนึ่งแล้ว

พักนี้เธอเปลี่ยนไป มักไม่ค่อยพูดจาดีๆ ด้วย ถามคำตอบคำเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง พอถูกผมซักไซ้หนักเข้า นวลก็หาว่าผมประสาท คิดมาก เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ต้องมาทะเลาะกัน ที่ไม่อยากคุยเป็นเพราะผมชอบหาเรื่องเธอ

"พี่ไม่ค่อยได้นอน ฉันเลยอยากให้พี่ได้พักผ่อน ก็แค่นั้นเอง อย่ามาหาเรื่องกันแบบนี้นะ พี่จอม"

เธอตอบเสียงสะบัด เห็นได้ชัดว่าพยายามแก้ตัว ซึ่งผมไม่เคยเชื่อ หลายคืนมานี้ มีบางคืนที่ผมไม่ได้ไปเข้ากะ แต่แอบกลับมาเหมือนอย่างคืนนี้

ผมเคยได้ยินเสียงกระซิบกระซาบระริกระรี้ของใครบางคนอยู่ในห้องนอนมาก่อน ตอนนั้นจึงเงี่ยหูฟัง ก่อนเคาะประตูห้องให้นวลมาเปิด เมียตัวดีแกล้งทำเป็นสีขี้หูขี้ตา งัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูให้

ผมรีบพุ่งเข้าไปสำรวจข้างใน ซึ่งก็ไม่ทัน เจ้าหมอนั่นมันต้องหนีลงทางหน้าต่างไปเป็นแน่ ผมรีบเปิดหน้าต่างออกดู แต่ไอ้ชายชู้มันไวราวกับลิง บ้านตีกชั้นเดียวของผมเตี้ยแค่นี้ มันจึงกระโดดหนีออกไปได้ไม่ยากเย็นนัก

ผมเหลียวมาดูหน้านังเมียใจง่าย เห็นแกล้งยืนทำหน้าบึ้ง พูดน้ำเสียงมึนตึงกับผมอย่างไม่เกรงกลัวความผิด

"เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะพี่ คนจะหลับจะนอนอยู่ดีๆ ก็มาปลุก แล้วคืนนี้ทำไมมาบ้าน ไม่ไปเข้าเวรเหรอ"

ผมกัดกรามกรอด

เออ...จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็ให้พวกมันลอยนวลไปก่อน ไม่เป็นไร วันนี้พลาดไป ยังไงต้องหาทางจับให้ได้ในคราวหลัง ดูสิว่านังเมียปากแข็งมันจะอ้างอะไรอีก

แล้วในที่สุด เจ้านั่นมันก็ย่ามใจลอบเข้ามาหานวลถึงในบ้านอีกครั้ง และมันกำลังแวบหายออกไปทางประตูหลังบ้าน ผมถลันไปเปิดไฟในห้องครัวให้สว่าง กระชากบานประตูหลังบ้านออก พุ่งตัวตามมันไป

ผมไล่ตามไปติดๆ ควักไฟฉายกระบอกจิ๋วจากกระเป๋ากางเกงออกมาส่อง คิดว่าคืนนี้เป็นไงเป็นกัน จะไม่ยอมให้มันมาหยามน้ำใจลูกผู้ชายอีกต่อไป ทว่าในป่าหลังบ้าน ไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าผู้ชายคนนั้น มันหนีไปทางไหน ทำไมถึงหายไปไวนัก

แต่ทันใดนั้นผมก็เห็นหลังมันวิ่งไปที่ต้นไม้ในป่ารกเรื้อ

ได้การล่ะ ผมพุ่งแสงไฟตามหลัง วิ่งตามมันไปทันที แล้วก็มาหยุดยืนหอบอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ ถัดไปเป็นบึงกว้าง ไม่มีทางให้วิ่งหนีไปไหนได้อีก ถ้าจะให้หนีได้ มีทางเดียวเท่านั้นคือต้องว่ายน้ำไป ผมตัดสินใจจะตามมันให้ถึงที่สุด

ผมสอดส่ายสายตามอง ขอบบึงอยู่ห่างไปไม่ไกล แต่ไร้วี่แววของเจ้าหมอนั่น ทั่วบริเวณนิ่งสนิท เงียบ...ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น

ไม่มีเสียงวิ่ง ไม่ได้ยินเสียงคนลงน้ำ รอบข้างดูเงียบสงัดจนผิดสังเกต หรือว่ามันกำลังซุ่มดูผมอยู่ในเงามืดที่ไหนสักแห่ง คว้าเอาท่อนไม้แถวนั้นมาเป็นอาวุธ แล้วก็หยุดยืนกราดแสงไฟฉายส่องดูจนทั่ว

สาบกลิ่นประหลาดเหม็นคละคลุ้งขึ้นมาในบรรยากาศ พลันสายตาก็ไปปะทะกับร่างๆ หนึ่ง ซึ่งห้อยอยู่ใต้คาคบไม้ใหญ่ ใกล้กันกับตัวผมนี่เอง เป็นร่างซึ่งทำให้ผมผวาเยือกไปทั้งตัว!!!

ผู้ชายที่เห็นในห้องครัวบ้านผมกำลังห้อยโตงเตงอยู่ที่นั่น ผมจำเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่เจ้าคนนั้นใส่ได้ มันช่างคล้ายกันกับของผู้ชายที่แขวนคอตาย อยู่ใต้ต้นไม้ในเวลานี้เหลือเกิน

ทันใดนั้นผมก็ต้องขนลุกขนชัน แหกปากร้องดังลั่น เมื่อร่างบวมอืดร่างนั้น เปิดตาขึ้นมองสวนแสงไฟมาตาเป๋ง

"ช่วยปลดฉันลงไปที ฉันไม่ได้เป็นชู้กับเมียคุณ"

จบ