เรารู้สึกว่าอยู่บ้านเหมือนอยู่คุกเลยค่ะ 
เราจะเล่าเรื่องราวของเราให้ฟัง อาจยาวหน่อยน่ะค่ะ

ตอนเด็กๆ
ยายเราชอบด่า ว่าเรา เพราะแม่ชอบฝากเราและน้องให้ยายกับตาเลี้ยงเพราะท่านไปทำงาน (พ่อแม่เราหย่ากันค่ะ เราอยู่กับแม่) แกจะพูดประมาทว่าเปนภาระของแก มีอยู่ครั้งหนึ่งเราทำแก้วแตก ยายเราด่าว่าเรา เหมือนแก้วนั้นมีค่ามากๆ ตั้งแต่นั้นมา ยายเราก็ห้ามไม่ให้เรา ถือภาชนะที่เป็นกระเบื้องอีกเลย บางวะนยายก็พูดดีกับเรา บางวันก็ก้ออารมณ์ร้ายใส่เรา แต่เพราะยายเราถึงมีอาหารการกินที่ดี เพราะยายเปนคนทำอาหารอร่อย
ตอนเรียนมหาลัย
การที่โดนยายว่ามาตั้งแต่เล็กๆเราเลยไม่มีความมั่นใจในตัวเอง แบะมองว่าตัวเองไม่มีค่าเลย เราขี้โรคตั้งแต่เด็กๆ เราเปนโรคภูมิแพ้ค่ะ แต่พอขึ้นมหาลัยเราออกกำลังกายเลยไม่ค่อยแพ้อะไร แต่ถ้ากลับมาบ้านเราจะไม่สบายและภูมิแพ้กำเริบทุกที่ ตอนเราอยู่ปีหนึ่ง  ตอนนั้นเรายังไม่มีแฟนน่ะค้ะ ยายก็พูดขึ้นมาว่า เรียนๆไปเดียก็ท้องกลับมา ไม่รู้จะเรียนจบรคเปบ่า เราจุกมาก ไม่คิดว่าแกจะพูดอะไรแบบนี้
      ตอนเราขึ้นปีสอง เราก็มีแฟน เป็นครูโรงเรียนใกล้มหาลับเรา แต่เราไม่บอกแม่กับยายน่ะ เพราะปีสามเรากับแฟนก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เรารู้สึกว่าแฟนเลี้ยงเราดีมากๆ  เชาส่งเสียงค่าใช้จ่ายที่เหลือนอกเหนือกที่แม่ส่งมาให้เราหมดเลย เวลามีปัญหา เขาก็จะรับฟังแล้วอยู่เคียงข้างเรา เขาเปรียบเสมือนคนที่ทำให้เรากล้าทำสิ่งต่างๆและกลับมามั่นใจในตัวเองอีกครั้ง 
จนเราจบปีสี่ เรารวบรวมความกล้าไปบอกแม่เรา แม่เราก็ดีใจน่ะค่ะ ที่เราเจอคนที่ดูแลเราได้ดี แต่แม่บอกอย่าบอกยายเดียวเป็นเรื่องใหญ่ เราก้อทำตาม 
 *ปัจจุบัน ตอนนี้เรากำลังจะหางานที่ใกล้ๆบ้านก่อนค่ะ เพราะ เราอยากอยู่ใกล้ๆแม่ แม่ไม่ค่อยสบายบ่อย แจ่เรากลับมาบ้านที่ไหร่ เราไม่สบายทุกที่เลย ภูมิแพ้กำเริบตลอด วันนี้เป็นวันที่ 3ที่เรากลับมา เราภูมิแพ้หนักมาก คันเนือคันตัว นอนไมได้และหายใจไม่ออกด้วย เราลืมบอกเราเป็นโรคหอบหืดด้วยค่ะ ทั้งๆที่ตอนอยู่กับแฟนเราไม่เป็นอะไรเลย   เวลาเราอยู่ใกล้ๆยายเราจะอึดอัดทุกครั้งเลย เหมือนจะกลัๆว่ายายจะว่าอะไรอีกมั้ง เวลาไม่ทำตามทียายพูดแกจะบ่นจะด่าเรา เราควรทำอย่างไรดีค้ะ ที่เราคิดคือเราจะย้ายออกแยกมาอยู่เอง แต่แม่เราคงไม่มาเพราะแม่ต้องดูแลยายแต่ก็จะอยู่ใกล้ๆแม่นั้นแหละค่ะ เราเป็นโรคจิตเพราะยายรึเปล่าค่ะ