รักเขาให้มากๆ มากกว่าที่กูเคยรัก

กูรักมากถึงยอม ปล่อย

เพราะกูเคยเข้าไปง้อแล้ว ในสมองกูคิด

ไว้หมดแล้วว่ามันคงจบจริงๆความรู้สึก

ของกูมันบอกในตอนนั้น....หลังกูกลับมา

ด้วยความกลัวว่าจะคิดถึงเขาก็เลยรื้อของในห้อง

กะจะเก็บออกไปไว้ในห้องเก็บของก็เจอหนังสือเล่มนึง

กูเปิดอ่านกูเห็นข้อความที่เขาเขียนระบายออกมาในหนังสือ

วันนั้นกูถึงตัดสินใจได้ว่าเขาอยู่กับกูต้องทนทุกข์เหมือนอยู่

ในนรกทั้งเป็น กูเป็นคนเลือกเองให้เขาเดินจากไปจากกู

ได้แบบง่ายๆ โดยที่เขาไม่ต้องรู้สึกผิด โดยการ ใส่

ทั้งที่กูไม่อยากทำเพราะกูอยากได้เขากลับมาเป็นคนเดิมของกูพอการสนทนาจบลงวันนั้น กูตัดใจบล็อกตั้งแต่วันนั้นเพื่อจบปัญหา เพื่อไม่ให้เขาเห็นกูกับลูกอีก...

กูไม่ใช่พระเอก แต่กูแค่ได้เข้าใจ

และจะไม่รั้งเขาไว้อีก

เพราะเขาต้องเจออะไรมามากมาย

เพราะมีกูที่รู้ ภาพมันย้อนกลับมา

ตามตัวหนังสือ...กูรู้ว่ากูต้องเจออะไร

"ความเสียใจ ความผิดหวัง ความเศร้า

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

แต่มันจะผ่านไปเมื่อไร...? กูไม่รู้

แต่กูรับได้ เพราะเขาเจ็บปวดมากกว่ากู

เป็น 10 เท่า เขายังทนอยู่กับกูมาได้

แค่ทำให้เขามีความสุขบ้างในชีวิต

กูไม่มีปัญหา กูเชื่อว่าจะทำได้ดีกว่ากู

กูยอมเสียทุกๆอย่าง ทั้งความสุขของตัวเอง

กูรู้ว่ามันเป็นแค่ลายปากกา แต่นั้นหมายถึง ชีวิตคนคนนึง

กูเห็นแก่ตัวเองมามากพอแล้ว กูจะไม่ยอมเสียอะไรไปอีก

นี่มันก็ผ่านมานานมากแล้วแต่ก็ไม่มีซักวัน

ที่จะไม่รักไม่เป็นห่วง ถึงมันจะไม่สมควร

ยังไง..ความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตาย

ต่อให้โกหกแค่ไหนซักวันมันก็จะหลุดออกมาให้เห็น