สวัสดีค่ะ คือตอนนี้จขกท.มาเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด ซึ่งห่างจากบ้านของจขกท.ประมาณ 2 ชม.ค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าตอนแรกๆที่เข้ามาเรียนชีวิตแฮปปี้ดีนะคะ สนุกมาก ได้เจอเพื่อน เป็นอิสระ ทำอะไรก็ได้ตามที่ใจต้องการจนผ่านมาเกือบๆจบปี1 ช่วงนั้นจขกท.ได้สมัครเป็นผู้นำเชียร์ของคณะ ซึ่งการฝึกฝนนั้นค่อนข้างหนักค่ะ เจอความกดดันค่อนข้างเยอะ กลับห้องมาร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวัน ไม่มีจิตใจอ่านหนังสือ อยู่กับเพื่อนก็ไม่ช่วย ตอนนั้นรู้สึกว่าชีวิตเปลี่ยนเลยค่ะ กลายเป็นว่ามหาลัยเริ่มเป็นที่ที่ไม่อยากอยู่ คิดถึงบ้าน ช่วงนั้นคือกลับบ้านทุกอาทิตย์ รู้สึกอยู่กับพ่อกับแม่แล้วสบายใจ อบอุ่น แต่พอกลับมาที่มอก็รู้สึกเศร้ามากๆค่ะ พอจะแยกจากพ่อแม่เหมือนกลับไปเป็นเด็กอนุบาลที่ต้องไปโรงเรียนวันแรก พอคุยกับเพื่อนเพื่อนก็บอกว่าเราเวอร์ อะไรจะขนาดนั้นเลยไม่กล้าคุยกับเพื่อนค่ะ ก็ใช้ชีวิตแบบไปเรียนเเล้วพอสุดสัปดาห์ก็กลับบ้านแล้วก็กลับมามอใหม่อย่างนี้จนสอบไฟนอลแล้วก็ปิดเทอมค่ะ ทีนี้เรารู้สึกง่าถ้ามันยังเป็นแบบนี้ชีวิตเราก็จะไม่มีอะไรนอกจากเรียน กลับบ้าน เลยตัดสินใจสมัครช่วยงานคณะกรรมการนศ.ของมหาลัยค่ะ เพราะคิดว่าได้ทำกิจกรรมอาจจะไม่โฮมซิก ปรากฏว่าพอปิดเทอมสักพักเราก็ต้องกลับมามอเพื่อมาช่วยงาน กลายเป็นว่าเราเป็นเด็กใหม่ พวกพี่ๆเขาก็รู้จักกันหมด เราเลยทำตัวไม่ถูกค่ะ พอพยายามเข้าหาพี่เขาเพื่อช่วยงาน บางคนก็ต้อนรับดี บางคนก็เมินเราไปเลย ก็มีความสุขที่ได้ทำงานนะคะ แต่พี่หลายๆคนเขาก็ทำตัวไม่ถูกกับเราเหมือนกันเราเลยรู้สึกอึดอัดค่ะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมคือคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ มีวิธีแก้ยังไงไหมคะ เรารู้สึกว่าอาการแบบนี้มันไม่ดีเลย เหมือนเด็กที่ไปเป็นตัวถ่วงคนอื่นอ่ะค่ะ เลยอยากแก้ปัญหาตรงนี้ค่ะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ