ตามหัวข้อเลยค่ะ  จขกท.จบจากมหาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศเพชรบุรี
ความรู้สึกเมื่อเรียนจบ จนกระทั่งตอนนี้ รู้สึกคิดถึงมากกกก อยากกลับไปอีกบ่อยๆ ซึ่งตอนอยู่มอ จขกท.ก็เป็นคนค่อนข้างเก็บตัวนะคะ
เลิกเรียนก็กลับมาอยู่ห้อง หรือไม่ก้ไปนั่งที่อาคารเรียนทำการบ้านเงียบๆ อินดี้ๆ เย็นๆก้ไปวิ่งรอบมอ ปั่นจั๊กรอบมอ
เวลามีกิจกรรม ก็เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง แต่จะไม่เข้าซะมากกว่า เนื่องจากเป็นพวกรักสันโดษ ไม่ชอบคนเยอะๆ
เคยคุยกับเพื่อนที่เรียนมหาลัยในกรุงเทพค่ะ ถามว่าจบแล้วรู้สึกคิดถึงอยากกลับไปอีกรึเปล่า
เขาบอกว่าไม่อ่ะ  เฉยๆ ซึ่งตอนเรียนเขาก็อยู่หอนะคะ จขกท.เลยอยากรู้ค่ะว่าเพื่อนๆที่เรียนจบกันไปแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นในกทม.  หรือ   ตจว. รู้สึกคิดถึงและผูกพันธ์กับมหาลัยกันมั๊ยคะ
ทำไมจขกท.รู้สึกอยากกลับไปมากกก และรู้สึกดีมากด้วยเมื่อจบแล้วและได้กลับไปที่นั่นอีกครั้ง
หรืออาจจะเพราะเป็นที่ที่มีความทรงจำหลายๆอย่าง อยู่หอใช้ชีวิตเด็กหอกับเพื่อนๆ ซึ่งค่อนข้างจะอิสระกว่าอยู่ที่บ้าน
หรือเพราะมหาลัยที่จขกท.เรียนอยู่กันอย่างเป็นสังคมเล็กๆก็ไม่รู้นะคะ มันถึงรู้สึกผูกพันธ์เอามากๆ

ยังไงก็อยากให้เพื่อนๆแชร์ความรู้สึกเมื่อจบออกมาแล้วด้วยนะคะ ว่าคิดถึงและยังรู้สึกผูกพันธ์กับมหาลัยมากน้อยแค่ไหน
หรืออยากจะแชร์ประสบการณ์ที่น่าประทักใจก็ไม่ว่ากันค่ะ😊😊

แต่สำหรับจขกท. จขกท.รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เรียนที่ศิลปากร เพชรบุรี
ความรู้สึกแรกที่ได้ไปเห็นสภาพมอแล้วก็ท้อแท้นะคะ ตอนนั้นคิดอยู่ว่าจะอยู่ได้รึเปล่าตั้ง4ปี
อยู่ไปอยู่มากลับรู้สึกชอบต่างจังหวัดเอามากๆ ทำเอาเราไม่ชอบกรุงเทพฯซึ่งเป็นบ้านเกิดตัวเองเอาซะเลย
ตอนเรียนก็ปั่นจักรยานไปเรียน ฝ่าแดด ฝ่าฝนกันไปตามสภาพอากาศ แต่พอจบออกมาแล้วตอนนี้มหาลัยพัฒนาไปเยอะแล้วค่ะ
มีรถราง มีเซเว่น ไวไฟที่หอก็เร็วขึ้นเยอะ ที่นั่นอยู่กันอย่างสังคมแค่ภายในนั้นเลยจริงๆ เรียนเสร็จก็กลับหอ
แต่ถึงจะแค่สังคมเล็กๆแค่นั้น แต่พอจบออกมาแล้วเพื่อนบางคนในรุ่นเดียวกันพึ่งจะมาเคยเหนเคยรู้จักกันตอนจบไปแล้วก็มี (รู้จักทางเฟสบุ๊ค)
อาจจะเพราะเราเก็บตัวไม่ค่อยเข้ากิจกรรมด้วยเท่าไหร่มั้ง แต่ก็ดีใจมากๆค่ะที่ได้เป็นนักศึกษาที่นั่น
4ปีของชีวิตมหาลัย มองย้อนกลับไปก็อยากจะกลับไปอีกครั้งนะคะ ถ้าได้กลับไปใหม่คงจะใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้

สุดท้ายนี้ รักและชอบที่ได้เรียนที่ศิลปากร ฝั่งเพชรมากๆๆๆๆๆ😃😃

ปล.แท็กผิดห้องขออภัยด้วยค่ะ