เมื่อผมเป็นโรคซึมเศร้า
โรคซึมเศร้า เอาตรงๆโดยส่วนตัว ผมไม่ค่อยสนิทสนมกับเจ้าโรคนี้สักเท่าไหร่ คือไม่รู้ที่ไปหรือที่มา ว่ามันมาอยู่กับผมตอนไหน รู้ตัวอีกทีคือมันมาอยู่กับผมแล้ว
อาการของโรคนี้ เหตุที่มาอาจจะต่างกัน แต่จุดจบส่วนมากจะจบแบบเดียวกัน คือความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ซึ่งผมก็เป็น และผมก็เกือบจะทำสำเร็จ ถึงสองครั้ง โดยที่ผมจะไม่เอ่ยถึงมัน
ทำไม? ถึงคิดว่าตัวเองเป็นและตัดสินใจไปหาหมอ
ถ้าคุณชอบดูหนังหรือสารคดีเกี่ยวกับอวกาศ คุณคงรู้จักหลุมดำกันดี เมื่อมีอาการ คุณจะรู้สึกว่า มีหลุมดำ มาอยู่ตรงอกบ้าง ตรงท้องบ้าง ซึ่งมันรู้สึกแย่นะ พอมีอาการขึ้นมา ทุกอย่างความคิด มันจะจมดิ่ง รู้สึกมืดมน มีความคิดไม่ดีอยู่ในหัวเยอะมาก และตอนจบของความคิดคือ "กูตายสักคนคงไม่ป็นไรหรอก" และเราจะเริ่ม หาวิธีฆ่าตัวตาย ต่างๆนาๆ แรกๆมันก็แค่ความคิด พอบ่อยๆเข้า มันเริ่มมีอุปกรณ์ และไอเท็ม สำหรับการใช้ฆ่าตัวตาย เช่น เชือก มีด ปืน ยานอนหลับ แล้วแต่ใจเราว่ากล้าแบบไหน
โดยอาการของผม อยู่ในระดับกลางๆ คือ มีควาคิดฆ่าตัวตาย ไม่มากเฉลี่ย 7ครั้งต่อวัน ซึ่งพอผมมีความคิดแบบนี้ คือ คิดที่จะฆ่าตัวตาย ผมจะรีบเอาตัวเองเข้าหาทางธรรมทันที เปิดยูทูบฟัง หรือหาหนังสือพระมาอ่าน เพราะเรารู้ใจเราแล้วว่าเรากำลัง จมดิ่งสู่หลุมดำ นั่นเป็นเหตุผลนึง ที่ทำให้ผมยังมานั่งโพสในนี้ได้
คนเป็นโรคซึมเศร้า ดูผิวเผินอาจเหมือนคนปกติทั่วไป แต่รู้ไหมว่า ในใจของเขานั้น บางคนอาจแบกรับเรื่องหรือเหตุการณ์ต่างๆ ไม่เหมือนกัน อย่างปัญหาผมอาจจะเล็กน้อยกว่าบางคนอีก แต่ทำไมมาเป็นโรคซึมเศร้าได้ นั่นก็เพราะว่า แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กระทบบ่อยๆก็ทำให้รู้สึกจนกลายเป็นฝังใจ
ผมมักจะเก็บทุกปัญหาไว้คนเดียว ภายใต้รอยยิ้ม เพราะบางทีเราก็รู้สึกว่า บางครั้งการพูดอะไรให้คนอื่นฟังมันก็ไม่ได้ช่วยเราเสมอไป จนกลายเป็นว่าเล่าให้เขาฟังเพื่อซ้ำเติมเรา เลยไม่พูดดีกว่า
สิ่งที่คนเป็นโรคซึมเศร้าต้องการจิงๆ ผมว่าพวกเราไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่า ความรักและความเข้าใจ ตรรกระหลายๆอย่าง ใช้กับคนที่เป็นโรคนี้ไม่ค่อยได้นะคับ บางคนที่อยู่ใกล้ๆพวกผม อาจเป็นโรคประสาทแทนเลยก็ได้ คนที่เป็นโรคซึมเศร้า ต้องการความรักและความเข้าใจอย่างมาก จงกอดพวกเราในตอนที่เรายังมีลมหายใจ
ขอบคุณนะครับที่รับฟัง
เมื่อผมเป็นโรคซึมเศร้า
โรคซึมเศร้า เอาตรงๆโดยส่วนตัว ผมไม่ค่อยสนิทสนมกับเจ้าโรคนี้สักเท่าไหร่ คือไม่รู้ที่ไปหรือที่มา ว่ามันมาอยู่กับผมตอนไหน รู้ตัวอีกทีคือมันมาอยู่กับผมแล้ว
อาการของโรคนี้ เหตุที่มาอาจจะต่างกัน แต่จุดจบส่วนมากจะจบแบบเดียวกัน คือความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ซึ่งผมก็เป็น และผมก็เกือบจะทำสำเร็จ ถึงสองครั้ง โดยที่ผมจะไม่เอ่ยถึงมัน
ทำไม? ถึงคิดว่าตัวเองเป็นและตัดสินใจไปหาหมอ
ถ้าคุณชอบดูหนังหรือสารคดีเกี่ยวกับอวกาศ คุณคงรู้จักหลุมดำกันดี เมื่อมีอาการ คุณจะรู้สึกว่า มีหลุมดำ มาอยู่ตรงอกบ้าง ตรงท้องบ้าง ซึ่งมันรู้สึกแย่นะ พอมีอาการขึ้นมา ทุกอย่างความคิด มันจะจมดิ่ง รู้สึกมืดมน มีความคิดไม่ดีอยู่ในหัวเยอะมาก และตอนจบของความคิดคือ "กูตายสักคนคงไม่ป็นไรหรอก" และเราจะเริ่ม หาวิธีฆ่าตัวตาย ต่างๆนาๆ แรกๆมันก็แค่ความคิด พอบ่อยๆเข้า มันเริ่มมีอุปกรณ์ และไอเท็ม สำหรับการใช้ฆ่าตัวตาย เช่น เชือก มีด ปืน ยานอนหลับ แล้วแต่ใจเราว่ากล้าแบบไหน
โดยอาการของผม อยู่ในระดับกลางๆ คือ มีควาคิดฆ่าตัวตาย ไม่มากเฉลี่ย 7ครั้งต่อวัน ซึ่งพอผมมีความคิดแบบนี้ คือ คิดที่จะฆ่าตัวตาย ผมจะรีบเอาตัวเองเข้าหาทางธรรมทันที เปิดยูทูบฟัง หรือหาหนังสือพระมาอ่าน เพราะเรารู้ใจเราแล้วว่าเรากำลัง จมดิ่งสู่หลุมดำ นั่นเป็นเหตุผลนึง ที่ทำให้ผมยังมานั่งโพสในนี้ได้
คนเป็นโรคซึมเศร้า ดูผิวเผินอาจเหมือนคนปกติทั่วไป แต่รู้ไหมว่า ในใจของเขานั้น บางคนอาจแบกรับเรื่องหรือเหตุการณ์ต่างๆ ไม่เหมือนกัน อย่างปัญหาผมอาจจะเล็กน้อยกว่าบางคนอีก แต่ทำไมมาเป็นโรคซึมเศร้าได้ นั่นก็เพราะว่า แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กระทบบ่อยๆก็ทำให้รู้สึกจนกลายเป็นฝังใจ
ผมมักจะเก็บทุกปัญหาไว้คนเดียว ภายใต้รอยยิ้ม เพราะบางทีเราก็รู้สึกว่า บางครั้งการพูดอะไรให้คนอื่นฟังมันก็ไม่ได้ช่วยเราเสมอไป จนกลายเป็นว่าเล่าให้เขาฟังเพื่อซ้ำเติมเรา เลยไม่พูดดีกว่า
สิ่งที่คนเป็นโรคซึมเศร้าต้องการจิงๆ ผมว่าพวกเราไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่า ความรักและความเข้าใจ ตรรกระหลายๆอย่าง ใช้กับคนที่เป็นโรคนี้ไม่ค่อยได้นะคับ บางคนที่อยู่ใกล้ๆพวกผม อาจเป็นโรคประสาทแทนเลยก็ได้ คนที่เป็นโรคซึมเศร้า ต้องการความรักและความเข้าใจอย่างมาก จงกอดพวกเราในตอนที่เรายังมีลมหายใจ
ขอบคุณนะครับที่รับฟัง