เริ่มต้นของกระทู้นี้เราไม่รู้อะไรเลย เราแค่สงสัยว่าเราเป็นคนเซนซิทีฟหรือเป็นโรคซึมเศร้ากันแน่
เราเป็นคนรู้สึกหวั่นไหวง่ายจึงมักร้องไห้ง่าย เวลาฟังเพลงเศร้าๆเราจะอินกับเพลงมากจนบ่อยครั้งที่ร้องไห้ออกมา ยิ่งถ้าเรื่องครอบครัวเรายิ่งอ่อนไหว โอเคล่ะเราคิดมาตลอดว่าเป็นคนเซนซิทีฟ แต่ลืมบางอย่างไป
โรคซึมเศร้า ไปเสร์ชในกูลเกิ้ลมา นี่อาการเราตรงเกือบทุกข้อเลยหรอ? เช่น ซึมเศร้า รู้สึกท้อแท้ รู้สึกผิดที่ทำให้ครอบครัวผิดหวัง ตำหนิตัวเอง รู้สึกเดียวดาย รูสึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ส่วนคิดจะฆ่าตัวตาย ไม่เคยคิดนะเพราะเรากลัว แต่มีครั้งหนึ่งเคยคิดว่าถ้าตายไปจะมีใครร้องไห้เสียใจบ้างมั้ย หรือถ้าไม่มีเราพ่อกับแม่จะได้ไม่อายที่มีลูกอย่างเรา บางครั้งโดนคำพูดที่สะเทือนจิตใจเราจะรู้สึกกับมันทันที เรารู้สึกว่าเดียวดายท่ามกลางคนมากมาย เหมือนเรายืนอยู่บนโลกใบนี้เพียงคนเดียว ไม่มีใครสนใจ(หรือจริงๆแล้วเราแคาต้องการความสนใจ) รู้สึกจมดิ่งจนไม่สามารถพาตัวเองออกจากความรู้สึกนี้ได้
เราไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าหรอก เพราะเวลาอยู่กับเพื่อนเราค่อนข้างเป็นคนเฟรนลี่ ร่าเริง พูดมาก แต่แปลกที่อยู่คนเดียวกับห้องสี่เหลี่ยมมันจะทำให้เราฟุ่งซ่านขนาดนี้
เราแค่กลัว และไม่อยากให้ทุกอย่างสายเกินไป
สรุปแล้วเราเป็นคนเซนซิทีฟหรือโรคซึมเศร้า?
เราเป็นคนรู้สึกหวั่นไหวง่ายจึงมักร้องไห้ง่าย เวลาฟังเพลงเศร้าๆเราจะอินกับเพลงมากจนบ่อยครั้งที่ร้องไห้ออกมา ยิ่งถ้าเรื่องครอบครัวเรายิ่งอ่อนไหว โอเคล่ะเราคิดมาตลอดว่าเป็นคนเซนซิทีฟ แต่ลืมบางอย่างไป โรคซึมเศร้า ไปเสร์ชในกูลเกิ้ลมา นี่อาการเราตรงเกือบทุกข้อเลยหรอ? เช่น ซึมเศร้า รู้สึกท้อแท้ รู้สึกผิดที่ทำให้ครอบครัวผิดหวัง ตำหนิตัวเอง รู้สึกเดียวดาย รูสึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ส่วนคิดจะฆ่าตัวตาย ไม่เคยคิดนะเพราะเรากลัว แต่มีครั้งหนึ่งเคยคิดว่าถ้าตายไปจะมีใครร้องไห้เสียใจบ้างมั้ย หรือถ้าไม่มีเราพ่อกับแม่จะได้ไม่อายที่มีลูกอย่างเรา บางครั้งโดนคำพูดที่สะเทือนจิตใจเราจะรู้สึกกับมันทันที เรารู้สึกว่าเดียวดายท่ามกลางคนมากมาย เหมือนเรายืนอยู่บนโลกใบนี้เพียงคนเดียว ไม่มีใครสนใจ(หรือจริงๆแล้วเราแคาต้องการความสนใจ) รู้สึกจมดิ่งจนไม่สามารถพาตัวเองออกจากความรู้สึกนี้ได้
เราไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าหรอก เพราะเวลาอยู่กับเพื่อนเราค่อนข้างเป็นคนเฟรนลี่ ร่าเริง พูดมาก แต่แปลกที่อยู่คนเดียวกับห้องสี่เหลี่ยมมันจะทำให้เราฟุ่งซ่านขนาดนี้
เราแค่กลัว และไม่อยากให้ทุกอย่างสายเกินไป