เคยมั๊ยครับที่เวลาเราไปอยู่ในที่ทางที่ไม่คุ้นเคย แล้วเราต้องเลือกหาอะไรกิน พอเจอร้านนึงแล้วถูกใจก็รู้สึกเหมือนถูกหวย

วันนั้นผมได้มีโอกาสไปแถวปิ่นเกล้าเพื่อไปทำธุระจนเย็นย่ำ ก็เลยลองมองหาร้านอาหารทานแถวนั้น ตอนแรกก็เลือกอยู่ว่าจะไปแนวไหนดี เหลือบไปเห็นร้านหัวปลาหม้อไฟดูน่าสนใจก็เลยแวะไป แต่ระหว่างทางหลังจากจอดรถแล้วเดินไปที่ร้านหัวปลา ก็บังเอิญผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆร้านหนึ่งเลยลองแวะดูเมนูหน้าร้าน (แอบเช็คราคาซะหน่อย) เมนูค่อนข้างหลากหลายหน้าตาดูดี (ในรูป) ที่สำคัญราคาก็โอเค ถ้าเทียบกับเมนูต่างๆที่มี (คือบางเมนูถ้าขึ้นห้างล่ะกระเป๋าฉีกแน่ๆ) เลยเปลี่ยนใจลองร้านนี้ดีกว่าบวกกับเหลือบไปเห็นร้านหัวปลาคนแน่นเชียว พอเข้าไปในร้านความรู้สึกก็จะต่างจากยืนข้างหน้าร้านโดยสิ้นเชิง (เหมือนก้าวข้ามประตูมิติจากความเก่าแก่ของย่านปิ่นเกล้า เข้าไปในร้านซูชิบ้านๆเล็กๆที่แทรกอยู่ตามซอกซอยในญี่ปุ่น (พูดเหมือนไปบ่อย) ด้วยความที่ร้านไม่ได้ตกแต่งอะไรเลิศหรูอลังการ แต่ตามผนังเต็มไปด้วยภาพวาดสไตล์ญี่ปุ่นเลยทำให้รู้สึกแบบนั้น

พนักงานในร้านเท่าที่เห็นมีอยู่แค่ 3 คน คือเชฟ 1 ผู้ช่วย 1 และพนักงานอีก 1 เท่านั้น พอเข้าไปนั่งพนักงานก็เข้ามาดูแลจึงรู้ว่าจริงๆไม่ใช่พนักงานแต่เป็นเจ้าของร้านทั้งคู่ ทั้งเชฟและคนรับออเดอร์ ด้วยความที่เข้ามาแนะนำอาหารต่างๆนาๆด้วยความเป็นกันเองผมเลยจัดไปชุดใหญ่ (เฮ้อ!เข้าเรื่องอาหารซะที) สำหรับผมสายปลาดิบก็ไม่พลาดที่จะสั่งแซลมอน ซาซิมิ แถมข้าวปั้นหน้าปลาแซลมอนอีก 2 คำส่วนแฟนผมไม่นิยมของดิบก็สั่งข้าวปั้นหน้าแซลมอนรนไฟ แล้วก็หัวปลาแซลมอนต้มซีอิ้ว (อันนี้เจ้าของร้านเค้าแนะนำว่าวันนึงจะมีแค่ 2-3 ที่เท่านั้น เพราะเอาหัวปลาสดที่สั่งมาทำปลาดิบมาต้ม ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะได้) พูดขนาดนี้ก็เลยสั่งตามที่แนะนำ ยอมรับว่าตอนที่สั่งก็ยังไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ยังแอบสะกิดกับแฟนด้วยซ้ำว่าให้สั่งทีละนิดมาลองก่อนมั๊ย (แต่แฟนหิว แล้วใครจะกล้าขัด) พออาหารจานแรกมาเป็นแซลมอน ซาซิมิกับข้าวปั้นหน้าแซลมอน ผมก็ประเดิมชิมก่อนเลย อยากบอกว่าเซอร์ไพร์สมากกับแซลมอน ซาซิมิชิ้นแรกที่เข้าปาก (จริงๆก็เอะใจตั้งแต่ความหนาของชิ้นปลาที่แล่มาแล้วล่ะ) ไม่นึกว่าจะได้เจอแซลมอนที่ดีขนาดนี้จากร้านตรงนี้ (พอดีเคยมีโอกาสไปกินของดีมาบ้าง เลยพอนึกออก) ทั้งปลาที่เลือกใช้ วิธีการแล่ ขนาดของชิ้น พอผมบอกแฟนผมไปแฟนยังบอกเลยว่าหิวอยู่รึเปล่า อะไรก็อร่อยไปหมด (แน่ะ! ไม่เชื่อตูอีก)
พอเมนูของแฟนผมมาเธอถึงได้ลองเองเป็นข้าวหน้าแซลมอนลนไฟ เธอก็บอกว่าโอเคนะ (แต่เหลือให้ผมชิมแค่คำเดียว) แต่มันก็อร่อยมากจริงๆครับ เข้าใจเลยที่เค้าบอกว่าละลายในปาก (เหมือนเวอร์แต่จริง)
แล้วก็ตามมาด้วยเมนูหัวปลาแซลมอนต้มซีอิ้วที่ทางเจ้าของร้านเชียร์ให้สั่ง หน้าตาของหัวปลาที่มาเสริฟอาจจะดูไม่เหมือนอาหารญี่ปุ่นกิ๊บเก๋ที่นั่งกินเท่ๆโชว์หญิง แต่รสชาตินี่สุดยอดจริงๆผมกับแฟนนี่แทะกันจนไม่เหลือซากความเป็นหัวปลา เพราะมันนิ่มและเปื่อยมากจนแทบจะกินกระดูกได้เลย

พอกินเสร็จผมก็ถามความเห็นแฟนว่า "อร่อยดีเนอะ" แฟนผมน่ะไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าแล้วหันไปสั่งเพิ่มอีก 1 เมนู (ซะงั้น)
เป็นเมนูทูน่าสไปซี่โรล ชื่อฟังดูเหมือนเป็นอาหารญี่ปุ่นดัดแปลงสไตล์ไทยๆ แต่พอถามเจ้าของร้านถึงได้รู้ว่าเป็นสูตรของโรงแรมห้าดาวที่เชฟเค้าเคยทำงานอยู่เอามาแต่งเติมปรับปรุงเพิ่ม คราวนี้เลยยาวเลยถึงได้รู้ประวัติความเป็นมาว่าที่อาหารรสชาติมาได้ขนาดนี้ก็เพราะเชฟเค้าเคยอยู่โรงแรมห้าดาวมา 2-3 ที่ ครูพักลักจำเก็บประสบการณ์มาเป็นสิบกว่าปีก่อนจะมาเปิดร้านนี้ แล้วเชฟแกก็ดื้อไม่ยอมเปลี่ยนวัตถุดิบเพื่อให้ต้นทุนต่ำลง (เหมือนเจ้าของร้านกับเชฟจะเป็นแฟนกันนะ อารมณ์คล้ายๆภรรยาแอบนินทาสามี) เชฟบอกว่าเคยลองเปลี่ยนแล้วไม่ชอบ วัตถุดิบที่เคยใช้ดีกว่า (สมัยอยู่โรงแรมห้าดาว) ก็เลยไม่ยอมเปลี่ยน (เสียงเล่าของเจ้าของร้านเหมือนบ่นเชฟนิดๆ) ผมก็เลยถามว่าแล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ พอดีกับที่เจ้าของร้านเอาทูน่าสไปซี่โรลมาเสิร์ฟพอดี แล้วตอบเราอย่างตรงไปตรงมาว่า "เรามีแต่ความฝันว่าอยากจะมีร้านอาหารญี่ปุ่น มีแต่ความรู้เรื่องอาหารญี่ปุ่น อาจจะไม่มีหัวด้านการตลาด ที่สำคัญไม่มีเงินทุนมากพอ ที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะเค้าว่างให้เช่า เราจ่ายค่าเช่าไหวก็เลยลองดู" คำตอบเข้าใจง่ายๆกับน้ำเสียงตัดพ้อนิดๆพร้อมกับความอร่อยของทูน่าสไปซี่โรลที่ยังอยู่ในปากของผม มันทำให้ผมอยากจะเขียนรีวิวนี้ เผื่อจะเป็นอีกหนึ่งแรงผลักดันให้ความตั้งใจของคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถ และซือสัตย์กับอาชีพของตนเองโดยไม่ยอมให้ปัจจัยที่อยู่รอบด้านมาลดทอนคุณภาพของตนเองได้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป ขอให้ประสบความสำเร็จนะครับ