เลนแบมบู

แบมบู: เย้ๆๆมาๆๆ
me: ///เดินเข้าไป//
แบมบู:โห~ใส่เสื้อบ้านเวอร์ชั่นนี้ รู้เลยตามกันมาตั้งแต่แรกๆ
me:หืม ความรู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนแซวว่าแก่เลย
แบมบู:ไม่ใช่สิไม่ใช่อย่างงั้น หนูมาถึง อยู่ด้วยกันมานาน
me:จร้า ก็อยู่กับแบ๊มมาตั้งแต่แรกๆแหละ
แบมบู: ช่ายยยอยู่ด้วยกันนานๆนะ
me:จร้าาา
สต๊าฟ:หมดเวลาคะ
แบมบู:ขอบคุณนะคะ~~ แล้วเจอกันอีกนะ
me:ได้เลย บายนะ///โบกมือ///

ทุกครั้งที่มาหาแบ๊มก็ได้รับพลังบวกทุกครั้งและรู้สึกว่า จะได้ใช้ทุกวินาทีอย่างคุ้มค่ามากๆ



เลนอุ้ม

me:///กำลังเดินเข้าไป///
อุ้ม:แปบนึง หนูขอดึงผ้าห่มขึ้นมาก่อน ผ้าห่มมันตก
me:///ยืนนิ่งๆแล้วยิ้ม///
อุ้ม:โอเครพร้อมแล้วค่า
me:สวัสดีวันอาทิตย์
อุ้ม:สวัสดีวันอาทิตย์สีแดง
me:ชุดนี้น่ารักดี ใส่สีแดงขึ้นเหมือนกันนะเนี่ย
อุ้ม:ขอบคุณที่ชอบนะคะ
me:ก็น่ารักดีจริงๆ
สต๊าฟ:หมดเวลา
me: โอเครไปแหละนะ
อุ้ม:ค่าาาา~ขอบคุณที่มาหากันนะคะ
me:จร้าาา บ๊ายบาย

ผมรู้สึกว่ามาจับมืออุ้มทุกครั้งก็เขินทุกครั้ง นี่ขนาดจับมืออุ้มมาตั้งแต่งานจับมือครั้งแรกของรุ่นสอง



ของคนอื่นๆเป็นยังไงบ้างไหนลองมาเล่าให้ฟังหน่อยครับ