คือเราเรียนมหาลัยเเล้ว อายุ20ปี ที่บ้านก็อาศัยอยู่กัน3คน พ่อ เเม่ เรา
ทุกๆครั้งที่เราวางเเผนว่าอยากจะทำอะไร เราก็จะพูดกับเเม่เสมอ เเล้วเเม่ก็จะไปบอกพ่อเอง เราเเทบจะไม่เคยบอกพ่อเองเลย
พ่อของเราท่านก็เหมือนจะเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เเต่พอเรื่องของเรา ที่เราเป็นคนพูดออกไปเองทำไมท่านไม่ไว้ใจในตัวเรา ไม่เชื่อใจว่าเราจะทำอะไรเองได้
ทั้งที่ชีวิตนี้เราไม่เคยทำตัวเหลวไหลอะไรเลย บอกไม่ให้มีเเฟนเราก็ไม่เคยมี เราเดินตามเส้นทางที่ท่านพอใจตลอดไม่เคยนอกลู่นอกทาง

เราก็พยายามเข้าใจว่าเราเป็นลูกคนเดียวที่ทำเเบบนี้เพราะท่านห่วงเรา
เเต่หลายๆครั้งเราได้ยินท่านพูดกับคนอื่นว่าอยากให้เราเป็นเเบบเด็กคนนั้นที่ท่านเคยเห็น หรือไม่ก็อยากให้เราทำตัวเหมือนท่านตอนเด็กๆบ้าง 

เช่น
= ต้องการให้เราดูเเลตัวเองได้----เวลาเราจะไปไหนมาไหนทำไมท่านไม่ยอมปล่อยเราไปเอง ทั้งที่เราก็ขับขี่รถเองได้ไปไหนทำอะไรเองได้หมด เเต่ท่านก็จะทำให้มันดูยุ่งยากเพราะบางครั้งตัวท่านเองก็ต้องไปทำงานช้า
= อยากให้เราขยัน เลี้ยงตัวเองได้----เเต่พอเราขอทำงานพิเศษ ท่านก็บ่ายเบี่ยงอ้างนู่นี่ตลอดทั้งที่งานนั้นก็เเค่ขายของ บอกว่ากลัวเราไม่ตั้งใจเรียนเห็นเงินสำคัญกว่าการเรียน
= สิ่งที่ท่านหวังจากการเรียนจบของเราในอนาคต----ไม่ใช่เเค่หวังให้มีงานทำ เเต่ท่านหวังให้เราเป็นเจ้าคนนายคนทำงานสบาย ทั้งที่ต้นทุนเราก็ไม่ได้มีอะไรไม่ใช่นักธุรกิจที่จะทำงานนิดเดียวเเล้วได้เงินเยอะ เเละยิ่งเด็กจบใหม่มันก็ต้องได้เงินใกล้ๆเคียงกับงานทั่วไปอยู่เเล้ว

เรารู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง เเละน้อยใจที่ท่านไม่เข้าใจเรา ได้เเต่พยายามทำตามที่ท่านเห็นสมควรเพื่อหลีกเลี่ยง(การปะทะ)

เลยอยากรู้ว่าคนทั่วไปหรือพ่อเเม่คนอื่นคิดอย่างไร
เเล้วเราจะวิธีการรับมืออย่างไร มีวิธีการพูด การเเสดงออกอย่างไรให้เหมาะสมคะ