เราเป็นคนที่มีความฝันค่ะ เราชอบเรียนที่ประเทศไทยมากถึงใครจะบ่นว่างานเยอะสังคมไม่ดีอยากมีอิสระในการเเต่งตัวเเต่เรารักทุกอย่างที่ประเทศไทย

เราอาศัยอยู่กับปู่ย่า เเต่เมื่ออายุ13เเม่ก็พาเรามาอยู่ที่อเมริกา เราไม่ได้อยากมาเลยสักนิด เมื่อเราเริ่มชอบอเมริกา เเต่เราไม่โอเคกับเเม่ เเม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย ที่ประเทศไทยการเรียนเราดีมากไม่เคยได้ต่ำกว่าเกรด3ก็ปกตินั่นเเหละค่ะเด็กปฐม

เเต่พอมาอเมริกาเราไม่มีพื้นฐานอะไรเลยมาเรียนเเบบงูๆปลาๆ ถูๆไถๆ เเต่เราส่งงานคบทุกงานเข้าเรียนทุกคาบ ได้เกรดพอผ่าน เเต่เเม่กับไม่พอใจเราทั้งที่เราไม่เคยบอกสักคำว่าอยากมาอยู่ที่นี่

เราอยากเป็นนักบินในอนาคต เเต่ตอนนี้อยากลองเเต่งนิยายเพื่อหารายได้ดูเเต่ยังไม่เริ่ม ที่อยาหหารายได้เพราะเเม่บอกกับเราว่า ยังไม่พึ่งพาตัวเองไม่ได้ ต้องฟังที่ผู้ใหญ่สั่งอย่างเดียว

เราไม่เข้าใจเลยค่ะ ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เลยจริงๆ เคยอ่านนะคะที่กระทู้เกี่ยวกับการคาดหวังของพ่อเเม่ที่อยากให้ลูกมีอนาคตที่ดีในอนาคต เเต่ว่าลูกไม่สามารถมีความสุขในตอนเรียนได้เลยใช่ใหมคะ ลูกต้องเรียน กลับบ้านมาอ่านหนังสือ เข้านอน3ทุ่ม ตื่นเช้ามาอ่านหนังสือตอนตี5

ถ้าพ่อเเม่คนใหนทำกับลูกเเบบนี้อยู่นะคะ ระวังตื่นมาเเล้วจะเจอลูกไม่มีลมหายใจอยู่เเล้วก็ได้นะ คุณกำลังวางยาฆ่าลูกในทุกๆวัน เเละอย่าเอาสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้ในอดีตหรือปมอะไรของตัวเองมาคาดหวังกับลูก