สวัสดีค่ะ พอดีเราอยากไปหาหมอจิตแพทย์ค่ะ คิดว่าตัวเองป่วยทางจิต เป็นอะไรสักอย่างและเป็นมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ช่วงประถม ตอนนี้เราอายุ 29 มีลูก 2 คน เราไม่รู้จักโรคซึมเศร้าจนประมาณ 7-8 ปีที่แล้วที่เฟสบุ๊คเต็มไปด้วยข่าวซึมเศร้า จำไม่ได้ว่าเป็นเรื่องดาราฆ่าตัวตายหรือ แล้วช่วงนั้นคือเรื่องโรคซึมเศร้าเต็มหน้าเฟสบุ๊คเลย เราได้ลองทำเทสในเน็ตว่าเป็นซึมเศร้ามั้ย ผลออกมาว่าเป็นระดับรุนแรงควรพบแพทย์ ตอนมัธยมเราเคยทำเทสตอนเรียนวิชาแนะแนว เรื่องอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับอารมณ์ คะแนนเราเยอะมากจนอาจารย์เรียกไปถามว่าเป็นอะไรมั้ย เราบอกว่า เราไม่เป็นอะไรนะ เราอยู่กับมันมาได้เกือบ 20 ปี จนตอนนี้เราว่ามันคุมไม่ค่อยอยู่ เมื่อก่อนเวลาเราเจอเหตุการณ์ หรือไม่ได้เจออะไรเลย อยู่ๆ ในหัวจะคิดแต่เรื่องแย่ๆ จิตตก จิกตัวเอง มือชา มือสั่น ทำอะไรไม่ถูก กินได้ นอนหลับๆ ตื่นๆ บางทีตื่นมานั่งเหม่อสัก ชม แล้วนอนต่อ จนสุดท้ายเราจบปัญหาความจิตตกนี่ด้วยการกรีดข้อมือ ไม่ได้ทำเพื่อฆ่าตัวตาย แค่ให้ตัวเองเจ็บ กรีดให้มันมีเลือดซึมแล้วเรารู้สึกดีขึ้น ประมาณ 10 ปีที่แล้วเราเลิกพฤติกรรมนี้ จนตอนนี้เราไม่มีที่ระบาย ยิ่งตอนนี้มีลูกเรายิ่งแย่ เรากับแฟนทำงานเป็นฟรีแลนซ์ทั้งคู่ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงาน เราเลยค่อนข้างเครียดกับเรื่องเฃินนิดนึง ลูกสองคนก็ใช้เงินค่อนข้างเยอะ เรามีเงินที่เก็บไว้ ซุกๆ ไว้ จนตอนนี้เริ่มน้อยลงใกล้หมดแล้ว เราเลยเครียดเข้าไปใหญ่ ประจวบกับลูกคนโตเคยติด youtube เราต้องฝากแม่เราเลี้ยงเพราะช่วงนั้นยังมีงานเข้ามาเลยดุไม่ไหว เค้าดูตั้งแต่หกเดือนจนขวบกว่าแม่เราสงสัยว่าทำไมไม่พูด ไปหาหมอหมอวินิจฉัยว่าเป็นออทิสติก แม่เราเครียดมาก สุดท้ายเลยหักดิบลูกเรา เค้าเลิกดูจนสองขวบเราเอาเค้ากลับมาเลี้ยงเอง ตอนนี้นคลอดคนที่สองแล้ว ด้วยความที่คนโตซนมากเวลาฝากแฟนเลี้ยงก็มีให้ดู youtube ซึ่งเราไม่อยากให้ดู เพราะพฤติกรรมเมื่อเค้าดู youtube คือก้าวร้าว ปาของ ไม่ฟัง ไม่ทำตาม เราเลยบอกให้เปิดการ์ตูนดูแทน ตอนนี้เค้าสองขวบครึ่ง ไปเนิสเซอร์รี่ตอนเช้า ตอนเย็นกลับมาเราไม่ให้ดูการ์ตูน จะบอกเค้าว่า ลูกดูได้แค่ศุกร์เสาร์อาทิตย์นะ เราให้ดูวันละสองครั้ง เช้ากับเย็น แต่ถ้าทำได้จะให้ดูแค่ครั้งเดียว แต่บางครั้งแม่แฟนเราลงมาจาก ตจว มาช่วยดู ก็ให้ดู youtube วันนึงประมาณ 7-8 ชม ถ้ามาอยู่สองอาทิตย์ก็คือดู 7-8 ชม ทุกวันตลอดสองอาทิตย์ เราก็คุยกะแม่แฟนนะว่าไม่อยากให้ดู ดูแล้วพฤติกรรมก้าวร้าว ให้ดูการ์ตูนแทน แต่แม่แฟนก็ยังให้ดูต่อไปเพราะเด็กมันนิ่ง เราเข้าใจนะว่าแม่แฟนลงมาช่วยเราเลี้ยงลูกเพราะเรามีลูกสองคน แม่จะช่วยทำงานบ้าน แม่จะบอกเสมอว่าลูกไม่ต้องทำ แม่ทำเอง พอแม่ไปลูกก็ต้องเหนื่อยอยู่ดี เราเลยไม่รู้จะคุยกับแม่แฟนยังไง

พอลูกกลับไปดู Youtube อีก พฤติกรรมเดิมๆ เริ่มกลับมา เราเครียดมากไม่รู้จะทำยังไง ปาของใส่น้อง ดึงผมเรา ตีเราคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย โยนของ ก้าวร้าวเหมือนเดิม จนวันนึงเราไม่ไหว ลูกดึงผมเราอยู่ เราหันกลับไปกระชากกลับ แล้วถามเจ็บมันละ ดึงอยู่ได้ ลูกเราก็ร้องไห้และพยายามจะดึงผมเราอีก แล้วเลยกระชากผมลูกอีกรอบลูกเราวิ่งไปหยิบของเล่นปาใส่น้องแต่ไม่โน เราจับตัวลูก เขย่าๆ แล้วกรี๊ดถาม ทำทำไม ปาทำไม ปาอยู่ได้ จะปาทำไม ตอนนั้นเราโมโหมาก ระเบิดออกมาใส่ลูก รู้เลยว่าแย่มาก พอสงบสติอารมณ์ได้ เราคิดว่าทำทำไมวะ ทำไมวะ กูนี่เป็นแม่ที่เลวจริง ลูกมันสองขวบเอง นี่เป็นเหตุการณ์นึงที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องหาหมอแล้ว

แล้วเมื่อเดือนที่แล้วเราพาลูกเราไปบ้านแม่เรา คุณป้าเรามาบ้าน ลูกเราวิ่งหาป้าเลยแล้วบอกว่า ดูรถๆ เรารู้เลยว่าจะเปิด youtube ให้ดูจังหวะนั้นเราเสียงดังใส่ป้าเลยว่าห้ามให้ดู ป้าบอก ไม่เป็นไรมันแค่รถ ตอนนั้นไม่รู้ทำไม เราขึ้นเสียงใส่ป้าเรา เหมือนอัดอั้นมานานว่า ไม่ให้ก็คือไม่ให้ เราไม่ให้ดู ตอนมันดูแล้วหมอเป็นออก็มาดราม่า พอมันหายก็ให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอ ไม่เอาอ่ะ เราไม่เอาด้วย เราเปิดหาร์ตูนให้ดู youtube คือห้าม มันดูแล้วมันก็งอแง้มากขึ้น คนปรับคือใคร ก็เราไง ป้ามาปรับให้มัน เราต้องใสรับอารมณ์มันนะ ตอนนั้นกูรู้ว่าไม่ดีนะ แต่เหมือนมันระบายออกไป ใส่ป้า (ที่น่าสงสาร ขอโทษจริงๆ ค่ะ) แฟนเราก็บอกว่า เราก็มีเหตุผลนะ แต่การที่พูดเสียงดังแลบนั้นมันทำให้เราดูไม่มีเหตุผล เราไม่ควรตะโกนใส่ป้าแบบนั้น แต่มันทำให้ป้าไม่เปิด youtube ให้ลูกเราเลย แต่เราก็รอเดือนหน้า แม่แฟนจะมาบ้านก็ต้อฃมาเริ่มหยุดดู youtube กันใหม่เมื่อแม่แฟนกลับไป เราไม่รู้จะบอกยังไง บอกเหตุผลไปแล้ว เค้าก็เห็นพฤติกรรมแล้วว่าเป็นแบบที่เราพูด แต่ยังให้ดูอยู่ เข้าใจว่าเด็กมันนิ่ง แต่มันไม่ดีกับเด็ก ทั้งสมองและสายตา

ส่วนลูกคนที่สองหน้าเป็นผื่นแดงรอบดวงตา เราหาครีม หายา ทายาหมอก็แล้ว ทาครีมที่คนอื่นแนะนมาก็แล้วลูกก็ไม่หายยิ่งทำให้เราเครียดเพราะเราไม่รู้จริงๆ ว่าทำไม ลูกแพ้อะไร ตอนนี้คนเล็กอยู่กับแม่เรามาสองอาทิตย์ แม่เราเห็นผื่นแล้วบอกเราว่า เค้าจะเลี้ยงเอง ดูเอง หายแล้วค่อยเอากลับ แต่กลายเป็นว่ายังเป็นๆ หายๆ อยู่ มันยิ่งทำให้เรากังวลเข้าไปใหญ่ว่าลูกเป็นอะไร เราเลี้ยงลูกไม่ดีหรอ ทำความสะอาดบ้านหนักมาก ขนาดเอาเดสตอลไปเช็ดรั้วบ้านเพราะต้องตากผ้าห่มเรา ผ้าปูที่นอนเราแต่ลูกก็ยังไม่หาย

และที่ทำเราประสาทเสียสุดๆ คือ น้องสาวเรา เราห่างกัน 5 ปี เราแต่งานแต่น้องพึ่งเรียนจบ พึ่งเริ่มทำงานได้เกือบจะ 1 ปีแล้ว เวลาเรามีปัญหาเรื่องเงินหรือมีปัญหาอะไรเราจะขอความช่วยเหลือพ่อ พอน้องรู้น้องจะหงุดหงิด ไม่รู้มันจะหงุดหงิดอะไร บอกว่าเรามาขอเงินพ่อทำไม ทำไมไม่เก็บเงิน ใช่เงินเยอะ บลาๆๆๆ เรารู้สึกว่า เราก็ลูกพ่อป่าววะ เราขอความช่วยเหลือพ่อเราไม่ได้หรอ เมื่อวันเสาร์ที่แล้วแล้ว เราไปนอนบ้านแม่เพราะแฟนไปถ่ายงานคนเดียว วันอาทิตย์ก็มารับกลับ เราบอกพ่อว่าจะไปโลตัส แพมเพิสลูกหมดนมหมด คืออาทิตย์นั้นต้องฝากแม่เลี้ยงลูกคนเล็กเพราะผื่นที่หน้า พ่อบอกเดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะพาไป พอพ่อไปทำงานน้องเราลงมาจากห้องนอนเราก็ถามว่า ไปโลตัสมั้ย น้องบอกไม่อยากไป พ่อบอกแล้ว ถ้าพ่อไปกับเราพ่อต้องออกเงินซื้อของให้เราแน่ น้องเลยไม่อยากไป ใจเราแบบขนาดนั้นเลยหรอวะ กูพี่นะ คนที่ทุกอย่างคือนะ พ่อซื้ออะไรให้กูไม่เคยโกรธเลยนะ อยากได้ไอแพดพ่อซื้อให้ แล้วเอามาทำอะไร ดูซีรีย์ ดูผู้ชายเนี่ยนะ ค่าข้าวก็ไม่ต้องออก กลับมาบ้านก็กินข้าวที่แม่ทำ แม่ต้องคอยมันอีกถ้ามันยังไม่กลับบ้าน บางทีไปติ่งผู้ชายกลับดึก ก็กลับมากินข้าวบ้าน จามชามนานๆ จะล้างที แต่พอเราไปบ้านกินข้าวเสร็จ ขอนั่งชิวหน่อยๆ บอก ไปล้างจานด้วย อย่าให้แม่เหนื่อย เราเดินไปคุยกะแม่เลยว่ามันทำอะไรให้แม่บ้าง จานก็ไม่ล้าง กินเสร็จก็สะบัดตูดขึ้นห้องไปดูซีรีย์ ไปติ่งผู้ชายหรือไปเล่นเกม เราเป็นพี่มันนะ ลูกเหมือนกันแต่ทำไมพ่อกับแม่ช่วยเราไม่ได้ เรื่องนี้เราเจอมันแทบทุกอาทิตย์ เราก็ไม่ไหวอะ ตอนนี้เราเหมือนน้ำเต็มแก้วใครมาสะกิดนิดเดียวแล้วสามารถลงระเบิดใส่ได้เราใส่เลย เมื่อวานนี้แฟนเราบอกว่าสงสารลูกสงสารผัวหน่อย ทำยังไงก็ได้ แก้ไขปัญหา เสริชหาข้อมูลตลอดก็แก้ไขปัญหาหน่อย เราบอกแฟนไปว่า ซึมเศร้าอะ มันไม่ใช่อาการนะ มันเกิดจากสารตัวนึงในสมองไม่หลั่ง ต้องกินยา แฟนบอกก็ไปหาหมอสิ ตอนนี้เรารู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลยอะ วันนี้ขับรถไปส่งลูกที่เนอส ตอนขับกลับอยากขับรถพุ่งชนรถคันอื่นมาก รู้สึกจบๆ ไปได้ก็ดี ไม่รู้จะมีอะไรอีก ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว แต่ใจนึงลูกละ ลูกจะอยู่ยังไง ใครจะดูลูก ถ้าเราตายลูกต้องไปอยู่กับแม่เราแน่นอนแล้วเราต้องให้แม่ลำบากหรอ คิดแบบนี้เลยยังขับรถมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย

อ้อ! ช่วงนี้เราความจำแย่มาก เปิดตู้เย็นหยิบผลไม้ เข้าใจว่าปิดตู้เย็นแล้ว เห็นภาพตัวเองปิดตู้เย็นเลยนะ แต่ตอนเช้าแฟนบอกตู้เย็นเปิดอยู่ เคยลืมถึงขั้นเปิดประตูบ้านทิ้งไว้จนตอนนี้เรายังไม่แน่ใจเลยว่าวันนั้นเราปิดและล็อคบ้านจริงๆ หรือป่าว เลยรู้สึกว่าแย่แล้วบะ ต้องหาจิตแพทย์แล้ว อาการพวกนี้เราเป็นมานานมาก เราไม่อยากกินยา จนแฟนบอกสงสารลูกสงสารผัวหน่อยเลยคิดว่ายาคงเป็นทางออกจริงๆ

เกริ่นมายาวมาก หลักๆ คืออยากได้จิตแพทย์ดีๆ คะ บ้านเราอยู่แถวนวมินทร์ ไม่รู้จะมีจิตแพทย์ดีๆ มั้ย ส่งนมากคนจะบอกศรีธัญญา ก็ได้นะ แต่ถ้ามีที่อื่นแถวบ้านแนะนำมาด้วยก็ดีคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่า )

ขอแท๊กชานเรือนด้วยนะคะ เผื่อมีคุณแม่ท่านไหนมีปัญหาเดียวกัน ขอความกรุณาด้วยค่ะ )