Domestic na kanojo มังงะ ตอนที่ 232 (สปอยเต็มเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 232 What Connects us (สิ่งที่เชื่อมโยงเรา)
นัตสึโอะ : ฉันคิดว่าฉันจะเลิกเขียน ไม่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าที่จะทำ ... ใช่แล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติถ้าคุณไม่ติดต่อฉันอีก ขอโทษด้วยนะ ทันใดนั้นนัตสึโอะก็เห็นฮินะที่อยู่ข้างหลัง เขาตกใจมาก เลยอุทานว่า พี่ฮินะ
ฮินะ : นัตสึโอะคุง คุยโทรศัพท์กับใครอยู่หรา ?
นัตสึโอะ : มันไม่มีอะไรเป็นพิเศษจริงๆ
ฮินะ :คุณพูดคุยกับคุณบรรณาธิการใช่มั้ย
นัตสึโอะ :คุณได้ยิน ฉันไม่สามารถทำอย่างนี้ตลอดไปได้ไหม?(น่าจะหมายถึงเขียนนิยาย) ยึดติดกับความรุ่งโรจน์ในอดีตหรืออะไรที่เคย ท้ายที่สุดฉันก็ยังมีชีวิตทั้งชีวิตอยู่ข้างหน้าฉัน เพื่อประโยชน์ในการการเคลื่อนย้าย(ไม่รู้หมายถึงอะไร) ฉันคิดว่ามันเกี่ยวกับเวลาที่
>>>> พอพูดเสร็จฮินะก็เข้ามากอดนัตสึโอะ<<<<
นัตสึโอะ : พี่ฮินะ
ฮินะ :คุณกำลังจะร้องไห้ ดังนั้นมันก็โอเค คุณไม่ต้องซ่อนความเจ็บปวดด้วยเสียงหัวเราะ เมื่อเวลาผ่านไป มันทำให้หายจากความเจ็บปวด เพื่อดูกระดาษต้นฉบับ
นัตสึโอะ : เกิดขึ้นมากมายตั้งแต่ฉันก้มตัวอยากจะเขียน .. แต่ก็ยังไม่มีสิ่งใดที่ช่วยให้ฉันเขียนแม้แต่ประโยคเดียวได้ ฉันคิดว่ามันอาจจบลิ้นแล้ว ตราบใดที่ฉันปฏิเสธที่จะให้กับความฝันของฉันนี้ ... ฉันไม่สามารถกลับไปได้และฉันก็ไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้
ฮินะ มันโอเค .... ที่จะลืมมัน ฉันจะถือไว้แทนคุณเอง? หากความฝันของคุณเจ็บปวดเกินกว่าที่คุณจะยอมแพ้ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดคุณไม่ต้องรู้สึกกดดัน ฉันต้องการที่จะยึดมั่นในมัน(หมายถึงนิยาย)ดังนั้นให้ฉัน ปล่อยมันไปทั้งหมดโอเคคุณทำได้ไหม ได้โปรด
>>>>>> หลังจากนั้นนัตสึโอะก็เข้านอน ฮินะนั่งดูนิยายพร้อมคิดถึงเรื่องของนัตสึโอะแล้วก็ร้องไห้ออกมาแล้วกอดนิยายของนัตสึโอะ
>>>>>> เช้าวันต่อมา นัตสึโอะนั่งคยอยู่กับอาจารย์(จำชื่อไม่ได้อ้ะ)<<<<<<
อาจารย์ : ฉันได้ยินมาจากทัตสึทายะ คุณยอมแพ้ในการเป็นนักเขียน (น่าจะเป็นคนที่คุยโทรศัพท์กับนัตสึโอะ) ตอนแรกฉันคิดว่าที่เขาโทรมาคือเพื่อถามฉันว่าฉันยังดื่มอยู่ได้ไหม(ดื่มเหล้า ดื่มเบียร์) ฉันดูจากวิธีที่เขาพูด ก็เลยคิดว่าเขาถูกทิ้ง
นัตสึโอะ : เรื่องจริงหรา นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด หลังตากคุณแล้วคุณทัตสึทายะได้ทำเพื่อฉัน .. ฉันรู้สึกผิด ฉันรู้สึกว่าฉันต้องมุ่งเน้นไปที่อนาคตของฉันและหาเส้นทางใหม่ ถ้าคุณคิดว่าตำแหน่งนี้จะดีกว่าโดยคนที่ยังต้องการเป็นนักเขียน ฉันยินดีที่จะหลีกทาง
อาจารย์ : สัปดาห์นี้ว่างไหม ? ฉันได้รับเอกสารนัดหมายสำหรับหนังสือเล่มใหม่ของฉัน
นัตสึโอะ : คุณกำลังดูหนังสือเล่มใหม่อยู่แล้ว? คุณเพิ่งเขียนงานล่าลุดเสร็จ ! ชุดรูปแบบเวลานี้คืออะไร(นัตสึโอะนั่งอ่านอยู่)
>>>>>> ตัดฉากมาที่ภูเขาที่ไหนไม่รู้<<<<<<
ไกด์นำเที่ยว: สิ่งที่เชื่อมต่อเรา ต้นไม่ในแถบนี้มีอายุ 20ถึง30ปี
นัตสึโอะ : ใกล้ถึงเวลาที่จะได้ตัดต้นไม้แล้วหรา
ไกด์นำเที่ยว : แต่ก็ต้องรอให้ถึงพวกมันอายุ 50ถึง60 ปีก่อน
นัตสึโอะ : 50 ดั้งนั้นเราจะพร้อมเมื่อ? (นับเลขอยู่ว่าเหลือกี่ปี)
ไกด์นำเที่ยว: ฮาฮา นั้นแหละคือป่าไม้
ไกด์นำเที่ยว: การค้าขายของครอบครัวป่าไม้ ฉันเกลียดที่พ่อแม่ของฉันทำตัวเหมือนเป็นสิ่งที่ฉันจะได้รับจากพวกเขา .. ดังนั้นฉันจึงเข้าร่วมบริษัทที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา เมื่อก่อนฉันไปเยี่ยมลูกค้าที่บ้านเดปป์ในภูเขา ฉันรู้ว่าป่าล้อมรอบฉันเป็นป่ารก ในต้นไม้แต่ละต้นที่นั่นและช่องว่างระหว่างพวกเขา ..ทั้งหมดที่ฉันเคยรู้จักคือภูเขาที่สวยงามของครอบครัวฉัน ความแตกต่างคือสตาร์ลิ่ง(นกเล็กชนิดหนึ่ง) นั่นคือตอนที่ฉันตระหนักได้ครั้งแรก ... สาเหตุที่ภูเขาของเราสวยงามมากขอบคุณความพยายามอันไม่รู้จบของพ่อและปู่ ฉันรู้ว่ามันช่างน่าอัศจรรย์แค่ไหน ... พวกเขาปกป้องภูเขาลูกนั้นให้เป็นรุ่น!
>>>>>>>> ไม่แน่ใจว่าไกด์นำเที่ยวกับทัตสึทายะเป็นคนเดียวกันไหมจำไม่ได้จริงๆ แต่ผมว่าไกด์ก็คือทัตสึทายะนั้นแหละ เพราะทัตสึทายะต้องมาสัมภาษณ์อาจารย์นัตสึโอะ<<<<<<<
อาจารย์ : เป็นเรื่องที่ดีทีเดียว คินดะ และเราก็ได้รูปจำนวนหนึ่งมาด้วย
นัตสึโอะ : เรายังคงอยู่พักหนึ่งจนกว่าเราจะต้องขึ้นรถไฟ อยากไปที่ไหน
อาจารย์ : ดี. เนื่องจากเราอยู่ในภูเขา ... ทำไมไม่ถ่ายรูปบางส่วนระหว่างทางไปยังจุดสูงสุด?
นัตสึโอะ : โอเค
>>>>>>> ทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงยอดเขา ดูท่าอาจารย์จะเหนื่อยมากๆ<<<<<<<
อาจารย์ : ฉันแก่แล้ว ... ไม่เคยปืนภูเขาแบบนี้มาก่อน
นัตสึโอะ :ฤดูใบไม้ผลิสดนั้นสวยงามมิใช่หรือ
อาจารย์ :รู้ว่าคุณ ... นี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่คุณรู้สึกสับสน เกี่ยวกับอนาคตของคุณหรืออะไรก็ตาม
นัตสึโอะ : ฉันเดา .. คุณพูดถูก ฉันเดาว่ามันยากสำหรับคุณที่จะเข้าใจเนื่องจากคุณไม่เคยเขียนไม่ได้
อาจารย์ : อาจจะ แน่นอนว่ารู้สึกเหมือนยอมแพ้หมด ย้อนกลับไปเมื่อสิ่งที่ฉันขายไม่เพียงพอที่จะวางอาหารบนโต๊ะ พอกลับมาเมื่อลูกชายของฉันเสียชีวิต ฉันไม่เห็นว่ามันจะคุ้มค่าอย่างไร ถ้าจะเขียนเป็นทักษะในตัวเอง ... จากนั้นเธอก็เลิกกับฉัน ในเวลาเช่นนี้ฉันแน่ใจว่ามันยากที่จะเข้าใจ
ทำจนกว่าคุณจะทำแล้วคิดถึงคนรอบข้าง คุณไม่ต้องออกจากที่ทำงานเลยเมื่อพบสิ่งอื่นแล้ว ในความเจ็บปวดที่คุณกำลังรู้สึกตอนนี้ .. ไม่ช้าก็เร็ว ... ที่จะกลายเป็นอย่างอื่นเช่นกัน
นัตสึโอะ : เข้าใจแล้ว
>>>>>>> ตัดฉากมาตอนกลางคืน มิยาบิได้สั่งเสื้อชั้นในมา แล้วกำลังลองใส่ดู<<<<<<<
เพื่อนมิยาบิ : มิยาบิ อาบน้ำอยู่หรือป่าว?
มิยาบิ : โอเค(ในที่นี้น่าจะแปลว่า ใช่ ) ฉันไม่สามารถปล่อยให้มันเป็นไปได้อีกต่อไป มิยาบิวงกลมในปฏิทิน(จะมีค่ายฝึกอบรมป่าไม้) คราวนี้ .... ฉันจะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง
>>>>>>จบตอน<<<<<<
ปล. ก็มีส่วนที่คล้ายสปอยที่ผมปล่อยไปในวันจันทร์นะ
ปล. ฮินะคิดยังไงกับนัตสึโอะดูไม่ออกจริงๆ ว่าแบบพี่สาวหรือคนรัก ส่วนตัวผมคิดว่าทั้งคนรักและพี่สาวนั้นแหละ เพราะยังตัดใจจากนัตสึโอะไม่ได้แน่นอน
ปล. ฮินะเป็นคนที่ให้กำลังใจนัตสึโอะอยู่ แต่คนที่ทำให้นัตสึโอะคิดได้เรื่องเขียนนิยายน่าจะเป็นอาจารย์ของเขาเองมากกว่า เพราะนัตสึโอะได้ฟังเรื่องของอาจาย์ที่มันแย่กว่าของตัวเองมาก ผมว่า นัตสึโอะน่าาจะคิดได้แล้วฮินะก็พร้อมช่วยอยู่เสมอ
ปล. สงสัยคำพูดของมิยาบิที่ว่า ฉันเปลี่ยนตัวเองหรือจะเป็นฝ่ายที่เข้ามาจีบนัตสึโอะ และยิ่งมีค่ายฝึกอบรมป่าไม้(ชมรมคนรักป่า คือชื่อชมรมการแสดง) นัตสึโอะต้องเข้าร่วมแน่นอน ผมว่ามิยาบิตั้งใจซื้อเสื้อชั้นในมายั่วนัตสึโอะแน่นอน เพราะนางไม่ค่อยจะรุกเท่าไหร่ แล้วยังบอกว่าจะเปลี่ยนตัวเองอีก ผมว่ามันก็คิดแบบนี้ได้นะ
ปล. พอดีไม่ค่อยสบาย ถ้ามีคำพูดตรงไหนพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยครับ
Domestic na kanojo มังงะ ตอนที่ 232 (สปอยเต็มเรื่อง)