ตามนั้นเลยค่ะ จะพูดแต่ละทีคือคิดนานมากว่าจะพูดดีมั้ย แต่คนในบ้านชอบสอนว่าให้หัดพูดขอโทษหรือขอบคุณคนอื่นบ้าง แต่ตัวเองก็ไม่เคยพูดกับเราเลย แล้วเราก็พูดได้โดยไม่ต้องคิดกับคนอื่นด้วย(ก็มันเป็นมารยาท)
    เวลาพูดคุยปกติเหมือนกัน เราไม่อยากพูด สนทนาหรือปรึกษาอะไรกับคนในบ้านเลย เป็นคนเงียบมากๆ รู้สึกอึดอัดมากๆกับคนในบ้าน แต่เวลาอยู่กับเพื่อนเราก็พูดปกติเลย ร่าเริงด้วยซ้ำ ปรึกษาปัญหาชีวิตกับเพื่อนมากกว่าคนในบ้านอีก
    ส่วนนึงที่เราไม่อยากคุยกับคนในบ้าน เพราะเขามีทัศนคติที่ติดลบ หัวโบราณ พูดจาหยาบคาย หัวรุนแรง เคยปาจานกระเบื้อง แตกใส่เรา เราเคยร้องไห้แล้วบอกว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้า แต่คนในบ้านพูดว่า "โรคประสาทแ-กสิ ึงอ่ะ" เคยเล่นมุขตลกเพื่อชวนคุย "เล่นอะไรของ ึง ปัญญาอ่อน" เราเฟลมาก
    จนตอนนี้เราอคติกับคนในบ้านไปแล้ว ไม่อยากพูดด้วย ไม่อยากอยู่บ้าน

    เราควรทำยังไง เราไม่อยากอคติหรือไม่ชอบครอบครัวเรามากไปกว่านี้ อยากหนีออกจากบ้านไปให้ไกลๆแต่ทำไม่ได้ ร้องไห้แทบทุกวัน
    
    ใครเป็นแบบนี้กับครอบครัวบ้าง แก้ปัญหายังไง หรือทำได้แค่ทนเหมือนเรา