คือเราอยู่กับแม่สองคน ก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาผู้หญิง แต่เราคิดว่าเราก็เป็นลูกที่โอเค (ไม่กล้าบอกว่าเป็นลูกที่ดี เพราะแม่เคยบอกเราว่าเราไม่มีความดีอะไรค่ะ) แต่เราก็ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน ไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ท่าน แม่เองก็early retire ออกมาเพราะเราทำงานได้รายได้ดี เราเกลียดงานที่ทำอยู่ มันค่อนข้างเหนื่อยและหนัก แต่เราก็ทนไม่อยากให้แม่ลำบาก และเราก็แทบไม่ออกนอกลู่นอกทาง ไม่เที่ยวเตร่ ไปเที่ยวก็ไปกับแม่ เวลาหยุดก็อยู่กับแม่ส่วนใหญ่ งานบ้านก็ช่วยทำ ไม่มีเพื่อนหรือสังคมที่ไหน นอกจากไปฟิตเนส

แต่แค่เราทำไม่ได้ดั่งใจ เพราะอดนอนจากการทำงานกะกลางคืน เขาด่าว่าเราเป็นลูกไม่มีประโยชน์ ไม่มีเราดีกว่า เป็นเจ้ากรรมนายเวรไม่ใช่ลูก 

คือเราเจ็บมาก เรื่องไม่พอใจระหว่างเรากับแม่มันเรื่องเล็กน้อย แต่เรากลับโดนเหมือนเราทำอะไรเลวมากๆ ถึงขนาดบอกว่าไม่มีเราดีกว่า เราเป็นเจ้ากรรมนายเวร 

คือเราพยายามทำใจ ให้ยอมรับว่าจริงๆแล้วแม่ไม่ได้รักเรา เพราะเขาชอบว่าเราแรงๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว เหมือนกับเขาไม่อยากให้เรามีความสุข อยากให้เราเจ็บปวดมากๆ เราก็สงสัยว่าเราไปทำอะไรให้เขาขนาดนั้น เราเกเร ล้างผลาญเงินพ่อแม่ สำมะเลเทเมา ไม่ทำงานทำการ ทำผิดคิดชั่ว. ทิ้งให้เขาใช้ชีวิตคนเดียวตลอดเวลา อย่างที่เขาคิดจนด่าเราแรงขนาดนั้นเลยหรือ แล้วไม่ใช่เพิ่งเป็น แต่ด่าเราแบบนี้ตั้งแต่เด็ก